Ik wilde ik kon je in mijn armen nemen, Dragen heel ver Langs blanke velden en koele wegen.... De avondster Zou wel onze vriendlijke leidsvrouwe wezen, Als over dagmoede landen rezen Avond- en nacht- Schaduwen zacht. Ik zou je voeren langs rozenheg En vogelwoning.... heel ver weg.... Langs blauwende zeeën en duinige stranden,…

Laat dicht de luiken! 't Zonlicht dringe niet in deez' ruimten, waar geen morgen haar langer wacht. En laat me alleen met mijne dode! 'k Wil met haar zijn in de eerste wake van hare nacht... Ik wil de teedre woorden spreken, die 'k nog voor haar in 't hart bewaarde 'k zei niet genoeg. Ik wil haar dodensponde sieren met bloemen…

Mijn ziel is in mij als een kind Dat droomt, terwijl zijn voeten bloeden, Van vleugels verloren, die hij, de moede, Wel eenmaal wedervindt.…

Waarom, als stille Dood jonge ogen sluit, Staan wij verslagen, buigend om de baar Met wening droeviger, alsof dit waar Smart die elke andre smart in zich besluit? Als stonden wij op blijde bloemenkust, En zagen onze schat op zwarte boot Verraderlijk ontvoeren door de Dood - Slachtoffer van Zijn alvernielingslust? Is dan onze aarde…

Twee lichtjes zijn je ogen, mijn kindekijn! Die stralen zo diep in het harte mijn, Dat alles blij licht wordt daarbinnen; Dán juicht het er luide, dán vrediglijk stil, Of mijn hart al maar loven en minnen wil, Al maar loven en minnen! Twee grijpertjes zijn er je handenpaar, Die stoeien en grijpen en houden maar; Je speelse bloemhandjes, mijn…

Ik stond op 't duin onder maanlichte lucht, Rein blauw, dat plechtig rees en teder helde, - Of 't aarde omveilgen wou - ver achter velden, En ijle bomenlaan naar klein gehucht, En stille duinrij, ingeslapen vlucht Van doffe golven naast de lichtdoorwelde Woelgolven van de zee. De lucht vertelde: 'k Hoorde altijd graag naar 't spreken…

Hier is jonge aarde één wijde bloesemhalle. Bomen en bomen zover de ogen reiken Doen takske aan takske in gulle blijheid prijken Met bloesemsneeuw, sneeuwigste sneeuw van alle. Is 't niet of uit zonhemel neer kwam strijken Een vlucht van vlindertjes, zó neergevallen In dromerig verpozen; duizendtallen Van vlerkjes fijn, die vleugelbloempjes…

Zij komen geschoven, zoetjes geschoven, Hobbelbobbel, kristallig klaar, Met korte klokjes even naar boven, Zijigjes achter en naast elkaar; Van ver weg, langs stille vlakte, Uit diepe, koele, milde wel, Droomrig groen onder 't groen getakte, Zonnighel onder 't zonnespel; Dommelzacht in den schaduwdommel, Waar 't langs 't bruine huisje…

Val nu mijn woorden als hele reine Drupjes van klank in der oren fijne Luistrende schelpjes; maak melodije Van mijn gedachten, en zoetjes laat Ze op rimpling van golvige ritmen glijen, Totdat de ontwaakte stilte staat In zachte glimlach van verblijen.…

Mijn jonkske slaapt al zo lang In stille kille hof; Mijn stem van roepen is dof, Mijn lippen verleerden hun zang. 's Nachts als ik slaap, slaat hij even Zijn vakerige oogjes open, Komt naar mij toegelopen Om mij een kus te geven. Vlijt zijn hoofdje naast mij, Nestelt zich in mijn armen.... 'k Mag hem koestren en warmen - Mijn hart is…

Gelijk een vogel moede nederstrijkt Op 't nestje in loovren veilig weggeborgen, En 't kopje slapend buigt totdat de morgen Blij uit haar lichte wolkwaranden kijkt, En zachtjes zegt: ‘mijn hele hemel prijkt Alreê met rozen van mijn liefde en zorgen...’ En 't is hem wèl dat nacht is opgeborgen - Hij rept de vleuglen al, zijn moeheid wijkt!…

Over de stille, Stille sneeuw, Diep uit de verte, Onder de lage Malv'-witte luchten Nadert het tinklen Tinklen, tinklen, 't Gulzilvrig rinklen Aanzwellend, klankwellend, Uitschuddend, zwierend Een sleep van geluidjes: Schelklikke klankjes, Pretdolle zangkjes, Rap, druk, uitvierend In vreugdvlugge schatering Bellekens-klatering…

Ik loop langs hei - die ligt in diep azuur Van zomerhemel rondom neergespreid - Kleurwarme hei: een brokje oneindigheid Van kruid en bloem, zover ik mijmrend tuur. Wereld en mensen weg... Alleen natuur Zo pas gegleên uit rijk van rustigheid Met glimlach ongerept: stille innigheid Van nijver leven in het morgenuur. Ik schroom te treden op…

Staan ze daar niet als kindren, de gezichtjes Hoog op in 't vrolijke zonlicht; zelve lichtjes Van kleur, gevlamd, gebruind? Heel blij verluidt Hun warme levenswil door 't kleuren-klateren... - Straks gaan de mondjes open. 't Lachenschateren Schittert al boven 't groene-aandachtige uit!…

Ik droomde een droom deez' nacht van zwarte rozen: Zij rezen geurenloos in starre pracht. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Daar was noch zeeëstem noch loverkozen - De stille maan ging door de bleke nacht. Om 't blank verloorne voelde ik rouwe en klacht In 't hart der zwarte rozen lang bevrozen. Vol hovaardije breedden zij…

Liefde kwam tot mij zo zacht Als lentegeuren in lentenacht. 'k Voelde haar bloeien langs mij gaan En alles in mij is bloeien gegaan. Alles in mij werd morgenblank: Vogeltjes floten hunnen dank; Over de stille bossen ging Windevleugel-ritseling, En mijn hart die morgen kweelde Als een leeuwrik zijn liedrenweelde.…

Slaap, kindje mijn, Sluit je lipjes fijn, En doe je ogen dicht, mijn ogenlicht; Nu je zo warmpjes nederligt, Moet je rustig zijn. Nù ben-je klein: Ik hou je hoofd en je lijfje zoet, En je wilde voetjes stil en goed In twee handen mijn. Eens zul-je groter zijn: Dan lig je niet meer in mijn armen neer, Dan stap je door 't land als een…

't Is lang geleên... Lente was 't, en de dag was heen. Heugt het je, Liefste, hoe wij samen langs het zingende zeestrand kwamen, hand in hand, en alleen ? Spraken niet, - onze ogen alleen hadden 't druk ; de zoetste tale hoorden wij, voor de eerste male, lang geleên. Lente was 't voor u en mij ... Lente is nu zo lang voorbij ! Lente had…

De lucht is zo helder, het windje zo warm, - Hij stiet zijn tuindeur open,- ‘Kom, vrouwke, een toertje!’ en hij bood haar zijn arm, ‘Al ’t groen is uitgelopen.’ Zo gingen zij saâm, op hun krukskens geleund, Langs sappig groene blaren, Langs ’t bos, waar de merel zijn liedeke dreunt En kleurige vlinders waren. Heel langzaam… Zij spraken niet…

Boven mij is de lucht als een lief gelaat, waarover zachtkens een glimlach gaat En binnen in mij wordt het al nu zo stil, of mijn hele hart naar de hemel wil .…