Poëzie van W.J. van Zeggelen

1811 - 1879

Laatst toegevoegde poëzie (nr. 40):

Door ’t kreupelbos

Wie in zijn jeugd op gladde baan
Te lang aan moeders handje stapt;
Geen strobreed hoeft ter zij te gaan
Of op geen steentje trapt,
Wijl hij zich nimmer voorwaarts waagt,
Eer ’t pad voor hem is schoon gevaagd, —
Hij heeft het zeker kalm en goed,
Maar blijft, bij ’t minst verlet, een bloed.

Maar hij, die vroeg reeds heeft geleerd
Zich zelf te redden, waar het voegt,
Die, waar hij ’t beter deel ontbeert,
Met minder zich vernoegt;
Al kruipt hij soms door ’t kreupelbos,
Hij maakt zich van de boeien los,
Hem door d’ afhanklijkheid gesmeed,
En wordt een man bij lief en leed.

Daar lopen er, helaas! nog veel
Met dik en drab Jansalie-bloed;
’t Wordt hun voor de ogen groen en geel
Bij ’t steentje voor hun voet;
Och, is hun jeugd nog niet vergaan,
Men laat hen eens voor ’t schuthek staan,
Of maak eens d’oude leiband los,
En jaag hen dan in ’t kreupelbos.

--------------------------------------
uit: De dichtwerken (1886)