Wanneer de vorst des lichts... (Vertaling)
Als de Zonnegod slaat met zijn gulden teugels
Komt zijn hand, schitterend omhoog uit de zee
Zijn uitgespreide haardos van levend goud, waarmee
Hij nare angst, en slaap, en onware dromen
Van mensen hun lichaam wegstrijkt, en berg, en bos, en bomen
En steden vol mensen, en velden met het vee
In duisternis verdwaald, op hun plaats terug brengt
Verheugt hij, met de dag, de Aarde en de rivieren:
Maar de andere sterren die jaloers zijn op zijn licht,
Begraaft hij, met zijn glans, in duisternissen dicht,
En van de ontelbaar grote menigte, kan niemand het bij hem uithouden
Maar toch, wanneer uw geest de mijne roert,
Besef ik dat u het heilige te voorschijn brengt
Voor mij de dag, mijn Zon, de nacht voor de andere vrouwen.
Inzender: Paul van Moorsel, 29 augustus 2021
Geplaatst in de categorie: wereld