inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie

1844 - 1914

poëzie (nr. 5.260):

KINDERSPROKE

Nacht is niet boos. Als hij komt de nacht
Maakt hij de hemel open,
En veel sterren en sterretjes komen zacht
Op gouden voetjes gelopen.
Ze zijn nieuwsgierig, en naar benêe
Zouden ze heel graag komen;
Maar ze zijn bang, voor de grote zee
En voor de hoge bomen.

’t Is boven ook donker… maar zij hebben licht.
De zon gaf ze allemaal lichtjes,
Voordat hij naar bed ging; die houden ze dicht
Bij hun gouden sterrengezichtjes.
Ze kijken, en lachen, en knikken goênacht,
En zeggen: ’ je moet gauw gaan slapen.’
Zij worden eerst naar bed gebracht,
Als de zon heeft uitgeslapen.

Ze wand’len boven de ganse nacht
Op hun kleine blote voetjes.
Dat doet geen pijn… de wolken zijn zacht,
En ze gaan ook maar zoetjes, zoetjes,
Ze mogen nooit leven maken; dat zou
De goede mensen hinderen…
‘k Geloof niet, dat ik ze horen zou;
Maar er zijn ook zieke kinderen.

‘k Zou heel graag eens boven gaan,
Als ‘k wist hoe daar te komen…
Vogels hebben vleugels aan,
Die vliegen boven de bomen.
Bouwen ze boven ook hun nest?
Of zou hun dat niet bevallen?
En lopen ze altijd alleen? Je zou best
Uit je open huis kunnen vallen!

Hebben je boven ook een tuin,
En bloemen… en kersen… en bijen,
Die brommen zo! - en een hoog duin,
Waar je op en af kunt rijen?
En je moeders handen, zijn ze ook zo zacht
Als ze je ’s morgens komt wassen,
En de zeep zo schuimt en een watervracht
Over je rug komt plassen?

In mijn bos woont een nachtegaal
Hebben je kleine musjes,
Die je voeren kunt? - zijn je allemaal
Broertjes… Broertjes en zusjes?
Ik krijg er haast ook een, het bedje staat klaar.
Hebben jullie allemaal bedjes?
Maar waar staan ze dan, ik zie er geen… Waar?
‘k Hou ’t mijne nu altijd netjes.

Twee, tien, twintig… altijd meer
Komen ze aangelopen…
In mijn ogen strooien ze prikkeltjes neer…
Ik hou ze niet meer open!
Tien, zes, honderd… Ik ben te moe
Om je allemaal te tellen…
Als ik wakker word is de hemel toe…
En ‘k heb nog… zoveel… te… vertellen…

----------------------------------------
uit: Aquarellen ( 1887)

Schrijver: Marie Boddaert
Inzender: Redactie (H), 20 september 2024


Geplaatst in de categorie: kinderen

3.0 met 62 stemmen aantal keer bekeken 10.770

Er zijn 19 reacties op deze inzending:

Naam:
Paula van de velde
Datum:
1 december 2022
Mijn lieve mama kende tot op heel hoge leeftijd dit gedicht uit haar hoofd. Ze heeft het zo vaak verteld. Vooral de zin zijn jouw moeders handen ook zo zacht, ontroert mij nog steeds. Ze is er helaas niet meer, maar het is een lieve herinnering aan haar.
Naam:
Gusta Bras
Datum:
31 mei 2022
Mijn moeder vertelde me vaak dit gedicht. Toen ik 5 was kende ik het zelf uit mijn hoofd. Altijd nog als ik het hoor of lees hoor ik haar stem. Ze is al jaren dood maar ze heeft me een prachtige kostbare jeugd gegeven.
Naam:
Rita Van Hecke
Datum:
16 mei 2022
Eindelijk weer teruggevonden! Ontroerend, kinderlijk ik druk het af om het nooit meer te verliezen
Naam:
Lutgart Vaes
Datum:
22 april 2022
Mooi gedicht, nog geleerd in de school vroeger!
Naam:
Vaes Lutgart
Datum:
22 april 2022
Dit gedicht kende ik vroeger gans van buiten, ook mijn dochter heeft het voorgedragen in de school bij een opendeur dag, zo mooi!
Naam:
Jolanda Splithof-Sessink
Datum:
19 juni 2021
Een bewoonster van 100 jaar vertelde vanmorgen het gedicht, met wat hulp maar zij kon het nog zo mooi vertellen. De medebewoners en ik luisterden met alle aandacht naar haar. Mevrouw had dit vroeger toen haar kinderen naar bed gingen elke avond voorgelezen.
Naam:
Ineke Steijlen
Datum:
19 oktober 2020
Email:
Pieteninekesteijlenkpnmail.nl
Ik heb dit gedicht, ik denk zo rond 1959 voorgedragen, tijdens een jaarfeest van de toenmalige meisjesvereniging in Rijnsburg.
Naam:
angie
Datum:
7 september 2014
Dit fantastische gedicht heb ik naar het Frans vertaald......het is en blijft zo ontroerend (snif snif...)
Naam:
yvonne versteeg
Datum:
1 september 2013
Email:
y.l.versteegquicknet.nl
Mijn moeder leeft niet meer, maar hierdoor is ze weer zo dichtbij! Ze kon het helemaal uit haar hoofd opzeggen en dat gaf me zo'n veilig gevoel, ik kon er nooit genoeg van krijgen.
Naam:
Gaya
Datum:
29 juni 2012
Mijn tante zei dit gedicht altijd voor me op toen ik klein was. Ze kent het helemaal uit haar hoofd, en ze zegt het ook zo leuk.. Mooie herinnering.
Naam:
ingrid
Datum:
2 november 2011
nog steeds leuk,ik heb dit op een ouderavond voorgedragen,mijn moeder heeft het mij geleerd,ikwas7 of 8jaar
Naam:
Louise
Datum:
27 januari 2011
Dit gedicht heeft veel indruk op mij gemaakt toen ik jong was, zelfs de naam van de schrijfster wist ik nog te herinneren. Leuk te lezen dat er meerdere coupletten zijn, ik heb er maar 3 geleerd. Vooral de zin in het derde couplet, maar er zijn ook zieke kinderen is mij bij gebleven. Ik kan nu aan mijn kleinkinderen het hele gedicht voorlezen.
Naam:
Migares
Datum:
3 juni 2008
Geweldig, doet mij denken aan mijn kinderjaren.
Dat was op Curaçao.
Naam:
Rita Willaert
Datum:
26 november 2007
Email:
ritalamoraal.be
Eindelijk gevonden! Ik zocht op het net steeds naar 'De nacht' van Adama Van Scheltema. Toevallig toch eens in mijn 'Noord en Zuid' gaan snuisteren en ja, gevonden. Het mooie gedicht is natuurlijk van Marie Boddaert, daar was ik mis! Dank voor het gedicht!
Naam:
ingrid bodson
Datum:
17 december 2006
Email:
bodsoniskynet.be
Dit gedicht roept zoveel mooie herinneringen op aan een heerlijke jeugd. Toen mijn kinderen nog klein waren las ik dit lief gedicht aan hen voor en ze reageerden op elke klank zelfs als beseften ze nog niet echt wat het allemaal was.
Ik hoop dit ook later voor mijn kleinkinderen te kunnen doen.
Naam:
francine
Datum:
12 november 2006
Een warme emotie bij het gedicht. Mijn moeder kende het bijna helemaal uit haar hoofd. Ik neem voor het mijn kleinkind te leren. Maria Boddaert kende ik alleen van de Boddaerthuizen voor kinderen, opgericht om kinderen van werkende moeders (vorige eeuw), die langs de straat zwierven onderdak te geven. Haar nalatenschap was daarvoor.
Naam:
Cora Lamonte
Datum:
25 september 2006
Dit gedicht kende ons moeder van buiten (3 strofen) en droeg het voor bij het slapengaan. Ondertussen kennen mijn kinderen het ook. Het gaf vroeger echt een veilig gevoel als we bang waren in ons bedje!
Naam:
annemieke wetting
Datum:
21 september 2006
Email:
annemieke_wetting3hotmail.com
Dank voor deze tekst. Toen ik nog klein was en bang voor de nacht, las mijn moeder dit gedicht regelmatig voor. Als ik nog wel eens mijn angst in toom wil houden zeg ik altijd de eerste regel in mijn hoofd op om de ongrijpbare angst te relativeren. Een tijdloos gedicht blijft voor mij actueel.
Naam:
Neeltje Diepeveen
Datum:
20 september 2006
Email:
neeltjediepeveenhetnet.nl
Met enige heimwee lees ik dit lieflijke gedicht, dat me herinnert aan vroeger en aan het boek.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)