Poëzie

1830-1899

poëzie (nr. 4.368):

I N 'T R I E T

Gedoken half, in ‘t riet,
half zichtbaar, deur de rieten,
aanschouwen de koeien mij,
die, vers uit hunne slieten
en vaste veters, nu
op vrije voeten gaan
en, gaande, ‘s morgens vroeg,
hun lange steerten slaan.

Omhoge heffen zij
hun hoofd en doen de stalen
van ‘t omgebogen riet
hun tongen nederhalen
te mondewaards; de zwakke,
ontgroende staven riet
men rijzen, toppeloos,
en recht omhoge, ziet.

Ze stampen dat het kraakt,
en ‘t water, van beneden
hun voeten, spettert op
en speit hen om de leden;
de koeier djakt zijn djakke
en, djakkend, rechtevoort
hij koeiers overal
hem tegendjakken hoort.

De dazen zijn daar aan
en bij: bij bijzen weven
zij, rings om elke koe,
hun zidderende schreven;
ze zuipen zuiver bloed,
bij volle zeupen, uit
de malse bronnen van
de diepe koeienhuid.

Vaart henen, zonne, weer
ten avondwaard: de koeien
en kunnen ‘t herden noch
gedragen maar; ze loeien
om vrij te zijn van ‘t zog,
dat hun de uier spant;
om vrij te zijn van ‘t vier
dat hun de balgen brandt.

'Naar huis, allei - alla!'
Zo luidt het en, geladen
met de ongevalste gift
huns overvloeds, zo waden
de koeien uit het riet
om uit de meers, verbeid,
weerom te stallewaards
en in de stilligheid.

27/9/1898