Ene wolk
Een plekje blauw breekt door aan 't zwerk,
En 't schemert op de heuveltoppen,
Het tikklen zwijgt der regendroppen,
Een lichtstraal glijdt langs 't vochtig perk.
Alleen 't geluwde koeltje fluistert,
Als goud gloeit weer de vlinderwiek,
De zonnestraal wekt woudmuziek,
En dan - een wolk, die 't al verduistert.
Uit lichtblauwe ogen straalt een groet,
Die noopt tot toeven onder 't lover,
En als met onweerstaanbre tover
Stroomt zachte ontroering door 't gemoed.
Eén woord, waar schuchter 't hart in fluistert,
Eén handdruk, die men nooit vergeet,
De Liefde ontwaakt, voordat zij 't weet,
En dan - een wolk, die 't al verduistert.
1882
Inzender: adm, 8 januari 2010
Geplaatst in de categorie: emoties