Poëzie

1878 - 1949

poëzie (nr. 4.851):

Spinoza

Wijd wijkt de vale hei: mijn peilende ogen turen
Rusteloos door de mist die deint alom in ’t rond.
Ik zie niet waar ik sta, ik zie niet waar ik stond,
Omvangen te allen kant door onvatbare muren.

Ik ben niet bang: vast treedt mijn voet de ruwe grond:
Ik deins niet zo een wolk van weemlende figuren
Welt uit het nevelwaas als schimmen die niet duren;
Niets blijft, alles vervloeit … onzeker dwaal ik rond.

Maar vóór mij zie ik plots een lichte lijn opblinken,
Als boven ’t grauwe duin vér streept de zilvren zee;
“Dit is de weg” en ‘k ga, zacht fluitend, weltevree.

Zo dool ik door de neevlen die rondomme zinken
Op weten’s sombre hei; maar doemt, Spinoza, mij
Uw glanzend pad, hoe ga ‘k dan rustig, licht en blij!