inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie

1868 - 1947

poëzie (nr. 4.412):

In Zwitserland.

Alleen met mijn eigen verlangen,
Alleen met mijn eigen lied,
Alleen met een bloem aan de afgrond,
Alleen met een ster die verschiet.

Lust heeft het hart dat, eenzaam,
In de eenzame zich herkent,
En schoonheid geeft aan zich-zelven,
Den afgrond en 't firmament.

Geen dalen, waar mensen wonen,
Geen massa, maar héél alleen,
Waar de starren de sneeuwtoppen kronen
En elk wandelt in de eigen schreên.

Waar de wateren verwonderlijk zingen
Onder 't blinkende kleed van de sneeuw,
En zij dalen er dagen na dagen
En zij dalen er eeuwen in eeuw.

De hartstocht van een bergbeek
Die uit koele kloven bruist,
En de rust van een eindeloos pijnbos
Dat langs de hellingen ruist;

Het morgenzonlicht drinken
Dat de zilveren spitsen verguldt,
Naar het blanke sneeuwvlak stijgen
Met de vreugde van het geduld,

En, boven de hoge toppen
De allerhoogste nabij
Te zien, voor dat de avondschemer
Daalt over de diepe vallei

De wereld in rust, volkomen,
De wolken met 't rotsige land,
Zich voelen één met die wereld
Als der Schoonheid hoogste gezant,

Als een adelaar boven de sperwer,
Als een statig sterrenbeeld.
Dát is de weelde van 't leven
Aan de dichter toebedeeld;

Dát is wat hem doet zingen
Zijn eigen tomeloos lied,
Als een bergbeek die schalt naar de afgrond,
Als een ster, die stralend verschiet.

Schrijver: Frans Bastiaanse
Inzender: Redactie, 16 oktober 2021


Geplaatst in de categorie: landschap

4.0 met 4 stemmen aantal keer bekeken 1.765

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)