Poëzie

1870 - 1943

poëzie (nr. 576):

MIJN BLEKE DENKEN

Mijn bleke denken dwaalt tot u door diepe nachten
Als moede schapen naar haar eindelijke stal;
Zij maken wit de nacht met schemerblanke vachten,
Weidend de duisternis van het welig donkere dal.

Ik troost wel iedere dag met zon en zachte praten
In eigen weide en kooi haar stomme droefenis,
Maar in de avond breekt haar leedgerekte blaten
Mijn deuren open naar de wijde duisternis.

En 'k zie haar angstig na, tot waar zij nader tijgen
Ten leed, nu tussen ons een brede, dode stroom;
Maar zie haar ongedeerd aan de' over oever stijgen
En ver verwaden in de wazige kimme droom.

En in de nanacht lig ik leed- en vreugdverlaten,
En schuifelen de uren zacht als door ontvolkte stad,
Tot met de morgenzon haar ongetrooste blaten
Om toegang keert en schreit op 't dauwdoorweekte pad.