Poëzie

1868 - 1922

poëzie (nr. 4.709):

In memoriam

'k Heb bij uw sterven niet geschreid,
Het was de tijd,
Voor u om heen te gaan,
Maar 't weten, dat gij niet meer zijt
Doet toch weemoedig aan.

Ik heb uw stil gelaat bestaard,
Van 't geen gij waart
De dode, lege vorm,
Die gij gelaten hebt op aard
Ten prooi aan made en worm.

Ik weende niet toen ik u zag,
Hetgeen daar lag,
Het scheen zo ver en vreemd,
En 'k wist nog niet die eerste dag
De leegheid dezer leemt.

Maar 'k wist dat ik u missen zal
In 't klein getal
Der vrienden, die ik vond,
Het was zo 'n oude vriendschap al,
Die tussen ons bestond.

En nu ik in de droefenis
Om uw gemis
De weemoed wedervind,
Dat mij in u ontvallen is
Eén die mij kende als kind...

Heb ik heel even zacht geschreid
Het was de tijd,
Voor u om heen te gaan -
Maar, ach! Dat gij gestorven zijt
Doet wel weemoedig aan.