Alle inzendingen

Wie bellend een instantie visiteert Moet af en toe een ‘ogenblikje’ wachten. En om het leed van wachttijd te verzachten Word ik op teringherrie ‘getrakteerd’. Eén stief kwartiertje atonale jazz, Ik grijpt weer van ellende naar de fles.…

Het was de nacht Toen alle wolken te begraven gingen. Ik zat waar een rivier ging en er hingen Treurwilgen over mij, waardoor de wind Zoet en zoel weende tranen als een kind. Het was zó een rivier tussen twee dijken Als uit de bergen springt en door de rijken Van Duitsland en van Holland naar zee gaat. Het water gonsde, als een overlaat '…

Soms tikt een gedicht op het raam Ik sta op en laat hem erin Een enkele keer heeft dat geen zin Ik voed hem en geef hem een naam Maar soms denk ik: ach laat maar staan Al regent het nog zo hard Vandaag ben ik boe en geen bard Hij mag naar een ander toe gaan. Dat doet hij dan ook na een tijd Hij vliegt mijn gezichtsveld uit En meteen daarop…

in azuurblauwe lucht drijven wolken, zacht als wol een vlam blaast warmte in het bollende doek een mand vol mensen zweeft langzaam omhoog hoog genoeg voor een blik die alles overziet laag genoeg om de aarde nog te voelen de mensen nog te groeten stilte heerst boven drukte daar beneden we varen op adem van de wind als veertjes zo licht…

ik voelde licht frisse tocht die mijn warme lijf zacht streelde zag gordijnen golven op de langzaam wakker wordende wind ik kende de komende rituelen eigenlijk alles wat daar bedacht was en wat wij van plan waren ja het overwinnen van fysieke beperkingen door intimiteit liefde en geduld in een te leren totale overgave wij…

Mijn geboorteplaats is een bed, ik weet wel waar -- ergens op aarde.…

ik at een boom met poten de lucht riep: waar is je neus? ik zei: in mijn schoenen een vogel viel van de maan en werd een banaan met ogen mijn handen werden hamers en sloegen tegen de tijd toen begon de muur te dansen in geel en schreeuw ik gooide een kleur tegen de stilte en plots was er een kind dat brulde: ik…

De klok liep achter. Toch kwam de lente op tijd. Een sok in de vaas. De koffie hield zich stil. Buiten bloeide een vergissing…

Met DE TONEN VAN GIULIA wil ik laten horen en zien hoe contact te maken, verbinding, aanraking, genegenheid, warmte met onbeperkten doch zijnde meervoudig zeer ernstig gehandicapten Want wat ook mijn dochter Giulia van Dooren is heeft zij vooral opmerkelijk en veelvuldig laten zien haar zeer enorme meervoudige onbeperktheid in leven, er toe…

De typisch hollandse benepenheid herkent men zo aan de kleingeestigheid van zedenmeesters in artikelstrijd bekrompen krompraat in rechtlijnigheid Hoe amoreel is overspeligheid hoe liederlijk is dan lichtzinnigheid verwerpelijk qua immoraliteit een klucht staat stijf van losse zedigheid oogluikend toegestaan intiem jolijt…

Er valt een vergissing over een liefdesaffaire op het groene gazon in haar bloesemende droomtuin wanneer de zon als een koperen ploert over het weekend schijnt; Het is bijna werkelijkheid haar zoete stiltedromen zijn te voelen in het verlangen ze probeert te begrijpen waarom ze zo vaak van idee verandert zij citeert niet ze weigert…

De dag zingt zich een vogeltje vlinders zoeken buikgeluiden een wind uit het zuiden legt eieren in een nest truien terug in de kast geen vest dat hier nog jast je bent niet ver van de boom gevallen uiterlijk onbewogen kleed jij je uit tussen nieuwe tulpen bloesem, bloemenvazen alles wijst zich een eigen weg naar jouw gewillige fluit…

Waarom de laatste adem Voor mensen die dat Niet willen? Waarom de laatste groet die Slecht beklijft? (Niemand wil, maar 't moet dat is goed) Waarom oorlog, ziekte en Ergernissen die Niemand wil? De wereld wordt gestraft, daar Zij het nu zit te Verkloten Mensen sterven om niet of Lijden, maar met wie Aan hun zij? Is het…

Het grote loofwoud herbergt binnen zijn takken en twijgen allerlei klein leven dat ontelbare klanken uit vol blije verrassing vurige liefde of woede overwinning en nederlaag om zich telkens te verenen in de nuchtere adem die als tweestemmig koor door eiken en beuken waait.…

Leegte bemint een kleine cyclus in het land van het cynisme kraaien de trotse hanen in de avondschemering dat hoort gewoon bij het leven klinkt de echo van het stemgeluid van de narcistische psychiater die zijn portemonnee dichtknijpt met pijn in zijn harteloze ziel anoniem is de schuilnaam van het niets de wilde haren kwijtgeraakt incognito…

— epiloog voor een lichaam dat zichzelf bekeek het lichaam is aanwezig te veel, te echt een heup als een heuvel een buik vol verleden een borst die druipt van betekenis maar het gezicht is gespleten in hoeken, drie ogen, twee monden die niets zeggen en toch alles kleur botst met volume lijn krast in huid wat overblijft is…

Er is een siddering voor het breekt — een glans alsof de hemel zelf een wond voorbereidt. Ik sta in het midden van niets terwijl kleuren kermen langs de randen van mijn gezicht. Wat binnen was wil naar buiten, wat naamloos bleef begint te schreeuwen. Er krult iets op in de lucht, een dreiging, een symfonie van splinters die zich…

Het raam stond open. Twee mezen vlogen binnen. Paniek. En dan rust. Eentje op Het Vaticaan. De ander op van Dale.…

Geef mij maar Amsterdam en dan met name de Jordaan met straatjes rechttoe rechtaan en dan ga ik met een banaan straatjes strekken, benen rekken niet meer mekken, maar als de gekken van noord naar zuid straatjes dekken met van oost tot west gezonde bekken in het knikkie geen stickie maar 'n stukkie banaan zie mij als JordaanDichter nou…

Een minzame kerel uit het centrum van Maastricht trekt voortdurend een ondoorgrondelijk gezicht, praten met hem is echt maf, hij maakt nooit zijn zinnen af, als hij zegt "Ik sta morgen" dan bedoelt hij wellicht ...…

de ruimte tussen jou en mij gastvrijheid… is geen open deur alleen maar het openstaan — voor wie jij bent, voor wat ik ben voor wat daar nog tussenin gebeurt het is niet het geven van ruimte maar het samen maken ervan een plek waar jouw verhaal naast het mijne mag bestaan zonder haast, zonder oordeel gastvrij ben ik wanneer ik jou zie…

Een gunstig verloop van het daagse gebeuren is boven alle grootse belevingen de mildste zegen van God.…

Een glimp— niet licht, maar wat eraan voorafgaat. In de plooi van een blik brandt het nog niet uitgesproken. En dan: een ruk aan het seizoen, lucht die openspringt in nerven van geluid, druppelend ritme, als vogels die weten wanneer ze moeten gaan. Tussen het zware en het vliedende hangt een stilte die niet weet of ze moet vallen…

de dageraad kronkelt portretten ebben weg behalve wrok stokken sterren de kunst baart opzien in kalk op muren als gestalten als geschilderde ogen en licht grauw steen en ruimtes vol spoken en ontegenzeggelijk de allerlaatste gretige en ‘bezielende’ (WTF) bloemen als wortels in stilte en storm standvastig leven toen ik… zonder grens maar zwijgend…

De laatste weken van de meivakantie Lijdt ook dit dichtorgaan aan anemie Het wordt geïnfiltreerd door gekken, dwazen Ze kruipen straffeloos door wet en mazen Ze schuimen liever in anonymie Hun nonsens kraamt morbide fantasie Hun narrenschip zal zinken tot ik land zie En licht, aan gindse oever waar de taal Nog taal is -…

De toekomst verbergt zich als een kameleon -- in het zwartste zwart.…

haar ogen dansten te snel verloren hun fixatie als op een innerlijk bevel ik zag dat de rust nabij was want haar kleine overwinningslach had iets opmerkelijks dat haar rust had gebracht wij hebben later onze ontmoeting tegen het licht gehouden jouw rust tekent groen de enige kans tot verbinden met een alles of niets protocol…

jupiter hoog aan de hemel in het westen op een meidoornhaag vliegt een wit nachtvlindertje ineens middenin een overweldigende zoete kruidnagel- achtige geur wandelen onder een berk staat een egel wat op te eten hij laat zich rustig bekijken en neemt dan de benen door hoog gras en duikt dichte struiken in…

Aarde ademt zacht bomen fluisteren hun pijn stilte spreekt in rust Ik voel de aarde ademen onder mijn blote voeten, een trage hartslag, een fluistering tussen wortels en mos. Alsof ze stilletjes vraagt haar pijn te begrijpen— zonder woorden, alleen via het ruisen dat mijn ziel bereikt. De bomen buigen niet alleen voor de wind die hen kust…

Het comfortabel inslapen Start droomloze dagen Stopt het pijn verbijten Nachtenlang horen Naasten mijn adem, Gesnurk en gereutel Voelt men hoe ik me door Verdoving als dronken verzet Wanneer men mij droog legt Benomen door verbazing Zien de bezoekers mij Ontbindend in bed Alternatief Van een sprookje geen sprake…