Alle inzendingen over meanderend

Stel dat je de dag plukt Heb je dan ook tijd voor anderen Reageer je overal op als ben je verrukt Kan de tijd die je hebt je veranderen Als de levensrivier niets anders doet dan meanderen Geen stroom die volgt en niets lukt Ga je dan onder de dag gebukt En heb je geen tijd voor anderen In welk geval ben je klaar voor elke dag Sta je op…

Berispt mijn hekel aan geografie met blauwe meanders, zeeëngtes, havensteden op mijn benen. Herhaalt in ademnood rampzalige tentamens economie. Beheerst tal van richtingen. Inzichten in ruimte, tijd in weefsels uitgespreid. Sprint windingen. Zet verdichtingen uiteen. Zucht pneumatisch. Verdeelt hydraulisch lust.…

langs de rand van oost dwalend door mistvelden van verleden leggen we bloemen in vorm van kwetsbaarheid pak jij mijn hand vol vertrouwen en laat ik me door je leiden meanderend door stegen van oud bladeren de rode beuken toekomst langs feeërieke zoete geuren van heliotroop en lonicera betoverend als de vrouwelijke…

in vergaarde stilte stroomt de loop der dingen meanderend voorbij ze brengt ons terug we wisten het niet naar wat verloren ging onder de bloeiende kersenboom verschuiven tijd en licht gewichtloos met ons mee breekbare bloesem versmelt aarzelend met het zachte gras een kleine roodborst onttrekt zich teer verborgen in het struikgewas…

een baaierd aan zinnen dwaalt door het rusteloze hoofd meanderend zwerf ik voorbij mensen en straten ik schooier de kruimels bij elkaar alles is nog mogelijk!…

Blijvende verwondering zie ik ons baden in de watervallen van geluk even opgehouden in z’n versnelling, waarmee het leven gaat meanderen, de aderen en de beddingen slippen langzaam dicht waarmee de toekomst in perspectief doorgelicht om niet totaal droog te vallen, in een duurzame ondertoon een veilige weg te banen, maar diep van binnen…

het schijnt me soms toe de keuze is een mond in de einder om er vaagweg in aan te belanden maar naargelang de monding met spaarzame passen uitdijt in een meanderen van het oeverloze naarmate het gewicht van hetzelfde water toeneemt word ik steeds minder bijna drijvend naar de afloop minderend als de loop van een kanon steeds meer kantlijnen…

Maar met het meanderen der jaren is zijn bedding versmald en verzand en hij, langzaam maar zeker, definitief aan de kant gestrand. Nu rest hem slechts het schouwen der schepen hoe ze komen en gaan, stroom op en stroom af; weemoedig wenst hij hen Behouden Vaart, zelf traag zinkend, in het graf.…

Meanderen we naar St.Helen's Lane: exquise, Indiase hapjes! Morgen showt Swansea haar dieptes, baaitjes, strandjes, rotsformaties... Really - laat daar je gebeden maar los: alles ligt open, volkomen begrijpend - Light of Turner everywhere!…

je gedacht in ge-meander leiden je weg van elke schijn Duizend mogelijkheden - dienen zich nu aan ik weet niet wat gedaan... kiezen doet vergaan, de einder komt eraan Ik heb dit pad gekozen vroeger, ooit eens wel mijn toekomst zit op rozen maar de einder nadert snel…

de schaduw zonder man kust de regen alsof ik niet zonder kan dit bestaan kunnen wij niet aan bijna sta ik buiten alsof dit werkt korte zinnen huilen de zwerk lijn na lijn breekt mijn leven naar de lever alsof ik ooit op haar leek geen vrouw lijkt beter te zijn oeverloos lijkt de ruis te verdwijnen in de meander opgezet de…

soms zie ik in je ogen de schemerende einder als grens van het heelal waarachter woorden vallen al mateloos matig in getal traag verdampend in een onzichtbare meander en kennelijk onlogisch slingerend rijgend; de vlakke echo spiegelend van wie dan ook of jij, de ander op de schouw tikt de pendule weer de herinnering uit jonge jaren…

Beschaafd, begaafd, gewoonweg aardig in zijn mild charisma bijna waardig beroept hij zich even onverwacht als zacht op overmacht: `Sorry, het is als de seizoenen ik ga mijn eigen straatje boenen ik moet en zal weer uit meanderen op naar die ultieme andere`.…

zacht liep ik achter je lach wist dat jij op mij had gewacht de paden kleurden zich gedachtenrood meanderend in gras dat spontaan verschoot uit het ruisen van bomen kwamen vage stromen bladmuziek die neerdaalden als lentelied ik zag de sprookjes al van ver en wist dat jij de sleutel had om ze hun ziel terug te geven hand in…

Elke druppel, blinkend en puur meldt zich bij de onzichtbare richel om mee te reizen in een stortbad op weg naar het einde van de val een explosie waar kernen splitsen van ijzig water naar klamme kleuren Rillingen door het granieten hart van rotsblokken en ijsmeesters we huiveren zonder angst getemd en zonder te spatten meanderen we…

Het lukt me niet Wie niet ziet Geen mooie dood maar een rijnvis Observeerde m'n bron en Meanderende lang voordat Woorden überhaupt kropen Meeuwen brengen eb en vloed Zodat het ruis en licht zo niet Prijs geeft zo zoet En het Andreas kruisingedicht Maakt alles zo spannend en smoel Vergeef me dit versje zonder doel Het ruis schuimt…

zoals zij ontwaakt uit de meanders van de slaap en het water dat straal na straal de donkere uren uit haar nachtvel wist terwijl het licht, het vroege in ovalen over de muren vlekt het aburn van haar in een lichte laaie zet zoals zij zichzelf herhaalt in spiegelbeeld jurk over het strakke lijf of andersom maar dan in jurk zoals zij zo…

Kan een gedicht de werkelijkheid veranderen Kan een gedicht ons grijpen bij de keel Kan een gedicht door 't kunstig voort meanderen Ons op doen schudden, diep, fundamenteel?…

zoals water vormen kan in alle talen, soms met veel geraas en dan opeens is ze de spiegel van mijn aangezicht zij is de zee het meer, mijn meander wanneer ik zwijg en mijn gevoel de richtingen absobeert totdat het grijs van staar zicht keert tegen het licht van vandaag het open water, ingesloten door beperkingen van een telkens veranderend…

kom en verover de wereld maak toch vandaag een begin woel water vinger tast aarde voel je weer lippen proef vrij stroom lijn het oppervlak meander armen streel zacht de wegen van boezem tot bron dwaal en haal lucht in verborgen valleien koester de warmte waar veiligheid welft thuis op de laagvlakte binnen de heuvelflank…

weer laat de natuur zijn teugels vieren om de ondraaglijke saaiheid van het leven te versieren de rivieren zijn geknecht hun speels meanderende bochten afgesneden en weer recht gelegd maar een stortvloed zal de vele dijken doen bezwijken water zal zijn overloop weer krijgen hagel gaat de oogsten stenigen terwijl storm bossen rooit en…

Aan gene meander splitsen twee stromen die eender verstrengeld waren samengevloeid, beiden hun bedding verengd en vermoeid een wending namen zonder verdere tederdromen.…

meanderende lokroep van rode aarde ontsproten uit jouw schoot land van wanhoop en van hoop onder medogenloze zon ben ik de mankepoot die struikelend en dansend naar ebbenhouten heupvleiende geoliede vrouwen haar melkwitte stijfgeslagen lichaam in stinkende stoffige stad de ruimte laat terwijl sabar en djembee onbehouwen opzwepend ritme…

Wereld van zand en wieren, ontbloot in eb, verpakt in vloed schoot van gewervelde dieren, bron die kroost behoedt,mild ingelegd, gekaakt en machtig gesteven door natuurlijk vuur afwachtend, altijd krachtig z'n stand tot de meanderende maan in elk veranderend uur.…

broertje gaat op reis vanuit de wolken zal hij naar ons zwaaien hij krijgt er heel veel speelgoed, snoep en ijs ik vind dat allemaal gewoon gemeen want ik moet hier naar school en achterblijven in onze kamer slaap ik helemaal alleen ----------------------------------------------- Met dit gedicht won Daan de Ligt de eerste prijs in de Meander…

er vloog een meeuw voorbij: hij liet zijn spiegelbeeld na aan het water, gevallen binnen rimpels die wat kringen draaiden rond hun kern stuurloos kolkte nog meandering langs witte plooien tijd vaag verweven met ooit ik droeg mijn uren, een ander leven lang morgenstond en middagtij, tot in langgerekte avonden klonk er toen een lied als…

Winterbomen staan kaal in de straat wolkenkolossen drijven boven natte daken jij bent slechts bij me in een laatste brief alleen de dood kan mijn verlangen doen staken je aarzelt in het naderbij komen stilte houdt zich vast aan mijn eenzaamheid ik droom tussen het zwijgen van antwoorden alsof ik een landschap ben in de tijd mijn rivieren meanderen…

leest Hij de getuigenis van roem behekst Miskend in ego zoekt hij bijval Voor zichzelf ijdel nooit geleefd Graait, plukt, steelt, schift en zeeft Uit een leven dat nooit het zijne zijn zal Uit gebrek aan talent gebruikt hij de ander Eigent zich toe maar tweedehands Nooit zal hij overstijgen, blijft aftands Kronkelt gevangen in zijn eigen meander…

strakke lijnen van weleer meanderen als rivieren in een delta: huizen en gebouwen maken abrupt een slag naar rechts veranderen in duizelingwekkende spiralen waarin bedeesd jouw hand met onbekende tekens: samengaan van hoofd en hand laat zich voorlopig niet ontvouwen plotseling roep je dat we schilfers zijn in een oneindig universum, met…

Tijdens de puzzelrit met een pestgang Via meanderende steile landwegen Langs uit leem opgetrokken hutten Slaan onfluitbare krekelsymphonieën In het gouden middaglicht rumoerig Op het prutten van de motor aan Blijven kinderen uitbundig Mij naroepend of wuivend staan Of rennen de brommertaxi achterna En bij het liefelijke logies wat later…