Alle inzendingen over splinter

kabbelen herinneringen als golven tegen het wit gele zand dat vele jaren verblijf is geweest voor vakanties zonder eind in het zeldzaam winterse van vandaag de dag is de warmte nog voelbaar als wij de dromen van het verre strand lezen die opvlammen in het openhaardvuur guur tocht nog de koude wind en we schrikken als de splinters…

met koude, scherpe stukken Herinneringen aan toen aan hoe het vroeger was Daar sta je dan op blote voeten En overal gebroken glas Ik laat me vallen moedeloos tussen alle scherven van dat wat ooit geweest is van alles wat ooit was Daar sta je dan op blote voeten En overal gebroken glas Vang jij me op baan ik me een weg door de splinters…

Een koude dag, zo midden in de winter het was al laat, ik schat rond middernacht of hoertje Nel - het scheelde maar een splinter- werd overvaren door een motorjacht. Geschrokken stormde ze toen plompverloren het grachtenpand van een minister binnen.…

ruzies rinkelen beeld na beeld spat uit elkaar als herinnering, bezaaid met tranen ligt je hele leven daar scherven scherp gebroken glinsteren wat was puntig hoekig vaak bedrogen spiegelt vals het glas in duizend kleuren fonkelt woede flintert haat voorbij misverstanden branden rode wonden in hun vlijmscherpe venijn splinters…

Een wandelende tak uit Zuid-Geleen had een splinter in zijn houten been. Hij strompelde ermee naar de dokter: een doorgeleerde lederboktor. Die zei: "Ik help u graag, met deze oude kettingzaag!" De tak zag dat niet zitten en begon op hem te vitten: "Zo komt er misschien roest aan mijn afgezaagde knoest!…

nu over dit te klamme land de maïsloze tijd aanbrak en tak noch blad of vrucht langer verdroeg trad ik zeer vlug terug kroop in de cirque van krommen 'aas trok snel de zon over mijn kop ik likte traag, warempel lief wat splinters vuur van haren tong verdrong al wat ook maar naar kilte rook dook onder in de nacht van haar bestaan en liet…

onder heiligheid van schijn kent het leven vele kanten als ik praat over mijn en dijn blijken mijn woorden balken en de ogen van de ander, gedragen door splinters, toch nog blinde bollen onder een sterrenloze baldakijn in mijn rug gapen velen gaten soms met zout verweven ook ik ken het haten, pekelen en kneden onder mijn hand is en wordt…

jij bent als een oud hobbelpaard wat ik na zo'n vijftien jaar wat kaler en wat meer bereden ontroerd betast mezelf berisp me dan laat gaan even weer ik verklaar niet meer ben moe gestreden ik weet waar je glanst ik weet waar je stroeft blindelings raak ik je daar waar je splinters verloor en je haar zonder te blozen kleur ik je zonder…

zwaargewicht Beseft ze als hij steeds meer bevriest Flink bekoeld verlaat hij het bokspaleis Laat haar vrijwel knock-out achter onder Laserstralen, spiegelbollen, in rook gehuld Versuft hangt ze in de touwen, een houten Bewegingloze marionet, levenloze Pinoccio Zonder tjirpend geweten Haar coach verzorgt haar kneuzingen, raapt Splinters…

Anderen keren op hun stappen terug En vervloeken de vlag van het vaderland Zij krijgen de splinters van de wanhoop over zich heen Knielen voor de willekeur van de meester Zij zijn verdoemd, Al zij die onwetend zijn.…

Ik zag jou wel zitten je was bezig je zicht te verbeteren om de splinter uit mijn oog te halen en je eigen balk bij te schaven Ik ging verzitten afwachtend of je mij nu zou zien je praatte over haar, over hoe bijzonder ze was Ik wachtte: welk onderwerp zou er nu komen ik koesterde niets keek naar binnen waar begon het te…

vertrouw lang heb ik gewacht dag en nacht terwijl ik dacht aan jou en aan hoe onwijs veel ik van je hou ik heb nog nooit van iemand zo gehouden terwijl ik deze woorden schrijf laat ik een traan vallen zonder jou ben ik verloren mijn leven is vergald geen cent meer waard zonder jouw liefde verdrink ik in tranen mijn hart is gebroken in scherven en splinters…

De zacht rode volle maan neem ik onder mijn armen mee naar binnen doe er een kleedje om heen hij is nu van mij niemand mag hem meer zien genoeg onrust is gezaaid vooral bij mij hij houdt zich stil voor even de splinters in mijn ziel maan beschenen nemen gigantische vormen aan van draken en doders worstelend om het grote gelijk dat niet…

De splinters doen zo'n pijn, al zijn ze niet vertakt, niet ingegroeid in vlees dat maar niet helen kan. Het regent nu, ook op de graven.…

en dan valt zacht de adem van de nacht als een deken om je heen terwijl je tracht de splinters van je ziel weer aan elkaar te lijmen smacht elke vezel in je vege lijf naar een vleug erkentelijkheid teken van herinnering aan een ver vervlogen en te vlug verdampt roemrijk verleden nog sta je triomfantelijk kantelen van je vervallen slot…

hak vormen uit een alfabet buig de rij van a tot z totdat hij breekt bij de k als een tak die knapt de prijs van de omelet is het breken van het ei teken van voren, opzij en boven contouren van een lichaam splinters klinkers spatten tegen je veiligheidsbril weet wat dit worden moet de vormen moeten uitnodigend lezen hak er een taille…

Grijze splinters glas strooien as rond in de woestijn. Ze weerspiegelen de ruimte van de kapotte krater van vroeger. Pas veel later slaat alles wat kapot ging in. Wat het losse zand had kunnen lijmen, vormt een vaste substantie onder de druk van de inslag. Ver weg verstopt glas onder woestijnzand.…

Frontale splinters van licht doorboren mijn netvlies. Ik richt me op de horizon, kies een koers als een duif met thuisgevoel maar van afstand geen benul. Als het heelal vergeet hoe groot het is krimpt het tot een speldenknop en begint alles opnieuw.…

Je schreef dat op de plavuizen waar wij de liefde bedreven - jij natuurlijk bovenop - een karaf van antiek Venetiaans kristal uit je handen gevallen was en dat je weken later nog de scherven en de splinters trof op onverwachte plekken Diezelfde avond antwoordde ik met een gedicht over bloeiende oleanders in uitbundig wit, rood…

ik graaf in oud grind de spade stoot op een scherf die herinnert aan de ijstijd ik borstel de bewijzen bloot snippers houtskool van een gedoofd kampvuur de morzel van een schedeldak de splinter van een bekken omkranst door geitenhoorns uit de resten doemt een edele aap op met een spitsbijl van vuursteen in de vuist zijn grote neus…

Me op de private tekst verlaat, het ene dicht de ander toe in de maat- en meetlint van de poëzie, fluitend riet waar de wind in splinters door de tijden raast, onder de microscoop van een levenslang verdriet, steeds verder en gehaast, vergrootglas van mijn dyslexie die de waarheidszin verplaatst.…

ik laat ze door mijn handen glijden de stenen en de keien die ik heb geraapt een levenlang voel de scherpte van vele kanten het glas dat brak als ik ze wegsmeet de splinter die me stak jij was geen steen maar een gesmeed juweel de diamant nog ruw een stalen setting deed je glanzen als fluweel ik polijstte je het zicht werd zachter…

in de droogte van de tropen in de hoorn van Afrika kerf ik jouw welving in de bast witte druppels hars stollen tot kristallen die ik losschraap met een blikkerend mes door kruimels houtskool en rozenblaadjes roer met de olie van jasmijn besprenkel gomhars bindt het mengsel waarin ik een splinter van bamboe doop het smeult en kringelt…

En ach, de woest omhoogstekende splinters van wie niet toegaf en werd gebroken, gekraak in de nacht. Wij kijken - houden ons vast aan onze handen in onze handen, de storm voorbij, niet gevallen, niet gebroken. Wij hebben niets.…

Schommelen ze heen en weer Nonchalant maar o zo zelfbewust Kijk jij nu op mij neer Je stoel kraakt onder het gewicht Dat niet te tillen is Ik zit hulpeloos en monddood gemaakt Te wachten tot dit overgaat Tot ik werkelijk word herboren In dat nieuwe leven zou ik opspringen De deur zo hoog als het plafond Open schoppen en gaan schreeuwen - Splinters…

Middelmaatje brak bij scholen in en sloeg het bord aan splinters. Luiheid mikte hoge ogen. Ook de mammoet knikte. Je had genoeg aan een zes-min. Stof begrijpen had totaal geen zin: je scoorde pas wanneer je alles pikte, jointjes rookte en de pillen slikte. Kritisch denken was een slecht begin.…

Splinters geluid doorboren mij en blijven steken in mijn hoofd. De klok slaat waarschuwend alarm en dreigend rolt de kamer op mij aan. Terwijl ik wankel op het slappe koord waarlangs de slaap geschrokken vlucht, vangen je armen mij beschermend op en in hun warmte raak ik met de dag verzoend.…

De haan tolt rondom vekelmanen 't Zijn krissen van é climanès De mèlcoeur van de ha em es Is mo barak der hectoranen Toch is er maar één met een messie Da's visserman ofwel piscator Zee bee komt van ulanbaator Reizend in haar lege flessie Een vrouw zich noemende een schrijver M/v croquant als een man Daar snap ik echt geen splinter…

Een roestige spijker, een verloren jas zonder knopen en met één mouw de kraag vol stoffige splinters glas en ergens dwaalt een verwonde vrouw Ze ziet slechts ruimte voor één stap voor elk gevoel en richting blind verstijft bij weer een vallend schap wanhopig tastend naar haar kind Een zilveren helm glanst in de middagzon hij lacht en glijdt…

knopen ronddraaien in zijn maag van stof als grassprieten kriebelen aan tenen omwikkeld met sokken vol rot nieuwspapier en wind kleren vies blaast in de regen denkt hij vaak me taak hier is flink door slib geraakt en kleine vogels scheren op harkerige delen slaan gat in zijn plankentorso het laatste wat die nog wenst is zo uiteen splinteren…