Alle inzendingen over spreeuwen

honderd meeuwen baden opgewonden krijsend in het water van het Van Starkenborghkanaal sommige heffen even hun vleugels laten ze dan weer zakken genieten van de sfeer in het openluchtbad een nabijgelegen weiland is bevolkt met een vergelijkbare groep meeuwen zij ondergaan de geneugten van gier die royaal is gestrooid mijn neus test de spreeuwen…

zonneschijn alom aanwezig die me koestert maar hoe ik me ook nestel naar de windrichting is het telkens weer dat verzuurde hemelwater dat door mijn aderen vloeit soms ijskoud dan weer een voorjaars briesje maar altijd is het die zilte smaak die aan mijn lippen hangt vluchten heb ik reeds gedaan, het was als een vlucht van duizend spreeuwen…

Kracht uit zich door een natuurlijk geweld Gaten tussen bomen Een boomstam door natuurkracht geveld Een zwarte specht was in je gekomen Gehavende stammen vertellen over eeuwen In jouw holten sliepen spreeuwen Je hart was rot tot diep in het zicht Een proces dat doorging totdat je was gezwicht Verspleten tot houtige vezels Judasoren vergelijkbaar…

stille schilderij ik ben nog niet af, fluister je ze pakt haar penseel weer vast onzeker over gevederde contouren een beetje strijklicht op jouw vogelkop stoer en eenvoudig kijk je op van de vertrouwde dingen in dagelijkse sleur van het leven het geeft je nieuwe hoop en strijdlust om helemaal jezelf en huismus te zijn tussen lawaaiige spreeuwen…

Wie belicht nú simpelweg de lelie, lis en roos de boterbloem, de bosframboos de heide, groen en gras de vlinderstruik, het struikgewas Wie bezingt nú simpelweg de vlinder, vlieg en mier de watervlo, de regenpier de lijster, spreeuw en kraai de roepie-roepie, vlaamse gaai Wie omlijst nú simpelweg het wonder, land…

Najaar, vuurtje in de nevel, slaapje van de luiheid, de wereld wordt weer één, zelfs de spreeuwen boven het station zijn onverdeeld, waaiers, grandioos vertoon van tucht, vereende turnsters die zich voegen naar de beeltenis van hun bejaarde leider: Weemoed, vijand van de poëzie, de ogen van de dichters zien alleen hun eigen wimpers, druppels…

Wat vinken zoeken naar bescherming maar spreeuwen vliegen op of blijven met bek en pootjes vol olijven. ........................................................... *Montgrí is Catalaans voor 'Grijze Berg'…

schöne Liesl zingt door mijn hoofd de wandelclub komt voorbij zelfs de paden op de lanen in van stal gehaald intussen stevig stappend zet ik de afstand naar mijn hand zie om mij heen rijk geschakeerd de zomer naderen de spreeuwen bevestigen mijn gevoel luidkeels mij wordt aangeraden mijn zorgen te verpakken in een plunjezak verzekerd dat…

Ik moest eerst even mijn voorraam wassen, de spreeuwen hebben zich al een paar dagen luidruchtig boven de wijk verzameld. Soms achtervolgden ze elkaar in een niet te voorspellen luchtballet, dan weer leek een boom te ontploffen als de hele kolonie tegelijk opsteeg. Ze hadden ondertussen wel alles ondergescheten.…

bloemen fladderen kapoentjes Op het pad onder de zon komen De herinneringen boven met de adem Dat zweeft door kale en volle bomen In het duister van de koude wintertijd Een volle boom wit bevederd in 't hemellicht Zangers zingen het lied van alle tijd Dat U wil geschiede tot in alle eeuwigheid Doorheen verdriet en lijden de hongerige spreeuwen…

in het zwoegen van de slak in het krijsen van de meeuw in het spinnen van de poes in de kruin van kromme bomen in zwermen spreeuw in scholen vis wier bewegen haar geschrift in zee en hemel is.…

Zwart met grijze spikkels zijn de spreeuwen in hun verenpak. Het leven is soms iets ingewikkelds, Als het gaat sneeuwen zitten de bikkels naast de schoorsteen op het dak. Hagelwit zijn de meeuwen, het koolmeesje is geel. Er zijn er zo velen, met goud gezang in de keel.…

de heksen en spoken vliegen door de donkere lucht ze komen ruzie stoken zijn niet bang van een griezelig gerucht ze schetteren en schreeuwen ook de vleermuizen komen eraan gelijk een bende hongerige spreeuwen zitten ze achter de bezem van de heksen aan de zwarte spinnen in hun spinnenwebben kruipen onrustig en zoeken naar vliegen en insecten…

laat mij maar een druppel zijn in een regenbui onopvallend vallend uit de lucht zo’n kleine grijze muis je ziet hem over ’t hoofd toch geloof me hij zit misschien ook in jouw huis een van die onnavolgbare spreeuwen in zo’n mysterieuze spreeuwenzwerm of vlucht of gewoon een inwoner van een of ander nooit gekend onbekend gehucht…

Het ziet dat zijn stadse kompanen zich brutaler wanen; dat spreeuwen en meeuwen zich voor hun winternood minder schamen. Zij schreeuwen in wintertijd hun kostje ruimschoots bij elkaar. Assertief gevederd overleven zij het wintergevaar. De natuurvorst, koud en meedogenloos, maakt het leven van een roodborstje bar en boos.…

Kijk daar: drie spreeuwen hebben opgelet, hun wijze kelen krijsen om het fel geluk dat plaatselijk is ingezet. Een rijk begin op arm hout, gaaf en wel kwartier gemaakt, bewonderd. Straks ontzet: door wind van stam gejaagd - op hoog bevel.…

Ik ben ziek en daardoor heb ik zeeën tijd om ook nog mezen, kauwen, eksters, merels, hordes spreeuwen en tortelduiven te aanschouwen. Ziektetijd is toeval, mijn baas noemt het uitval, hoe dan ook griepaanval, (dedjú,) tis wel net carnaval.…

hoe aandoenlijk is het verlangen om met handen spreeuwen te vangen met een heimwee zoals dat bestaat louter en alleen op de hoek van een doordeweekse straat ik hoor in bekende geluiden een lokroep van de straat die mij instemmend aankijkt het is een straat met een brede stoep die in niets op iets bijzonders lijkt gewoon bloembakken en hondenpoep…

fladderde en de sperwer vanuit het bos tevoorschijn schoot toen de zeearend te pletter tegen de wieken vloog en de kiekendief laag zwevend een kikker greep en de vink zijn vinkenslag liet horen en de sperwer met gekromde klauwen een muisje at terwijl de leeuweriken de hemel bekleedden en kieviten boven de polder buitelden en een zwerm spreeuwen…

het zijn een paar grote hazen geografische kennis verbreden daaraan moest ik mijn kostbare puberteit besteden maar ik ontduik de woorden, aan mij gericht omdat de ware aardrijkskunde in de wijde wereld ligt daar waar een spreeuw de wet van de natuur krees de schoonheid van de lente bewees deden twee schimmen mij verbazen wat is het?…

Een arme spreeuw was rouwig die zat alleen en koud bij zandkuil, en keek grauwig naar 't paar in 't groene hout. Hoe regen viel met gootjes hoe de lucht op 't koren zat, hoe de velden en de slootjes verdronken, en het pad.…

op het gras, nog nat van dauw dwarrelt, uit de geleide groene kruin als stervende zwaan, wel roestig bruin een eerste blad van de plataan zwermen spreeuwen, als èèn grote zucht storten zich met z,n allen in de vlier eten zich rond, kwetterend van plezier dan trekken zij weg, hoog door de lucht eikels in de dop, een wilde framboos fel gekleurd…

die nacht was 't volgens de postkaart begonnen te sneeuwen als motten dansten de vlokken rond de panden om vervolgens zacht op bomen, boerderijen en huizen te landen alsook op struiken en heggen: gelijk een groep spreeuwen een stevige bries kondigde zich voorts vanuit het oosten aan witte sneeuwgordijnen sierden in een oogwenk de bomen waarin…

Kraaien roepen in de morgen van de nok van pannendaken waar de spreeuwen onder wonen. Vroeger noemden ze me 'broeder' toen ik nog op zolder speelde - 'Wat eenzelvig', zei mijn moeder - en wij krassend samen spraken in de vroege kou geborgen maar dat is zo lang geleden...…

Net als zwarte golven spreeuwen elkaar onzichtbaar door de lucht heen volgen ragfijn verbonden hun zielsverwanten gevonden Net als grote golven scholen sardien die elkaar onzichtbaar door het water volgen ragfijn verbonden hun zielsverwanten gevonden Zo zijn een groep mensen die bij hun sportclub horen als één man juichend als ze een…

omvangrijk het lavendel rond dat na de overdaad aan licht als nabeeld in blikveld verschijnt belemmert het zicht op gewicht- loze lichamen zwevend in de lege regels van een geschilderd gedicht een korte rustpoos op een bankje onder de schaduwen werpende eik vergroot waar ik een wildweg loop de kans om een doel te bereiken even de spreeuw…

zangvogels uit de boom niet kunnen vallen door wind en brandend getij terwijl ik de stenen van de tijd hard en ongenaakbaar koud onder mijn voeten voel met gedachten die me kwelde aan het bonte landschap met de koeien de tinnen kan met room de boterbloemen de vlammende bladeren aan de boom hoog in de blauwe lucht de hongerige spreeuwen…

wat lang geleden is, is nu gebeurd daags na Kerstmis ging het sneeuwen de vroege lente lijkt weer besmeurd in het krijsen van de spreeuwen. Mijn witte hortensia's, mijn rozen een laatste zomergezicht die nu schromelijk staan te blozen in een bijna wit-kerstgezicht.…

bepaald uur Ik weet niet welke dag, en ik zag geen hellevuur Het eind was klaar, een hard gelag, Het gleed door mijn vingers op den duur En ik bleef wachten in de wind Wetend dat het jaar veranderd was Smachtend als een kind Brekend als een hart gemaakt van glas Diep van binnen blind Rijzend als een feniks uit mijn as Kraaien en spreeuwen…

in hun drukte vertraagd Alom zang’rige taal die de eilandwind draagt Blinkende branding als een lang snoer van kralen Tussen messcherpe rotsen en Helios stralen Eucalyptus, olijven, vallend licht waaiend zout Waaiers van puin tussen stug kreupelhout Hoog boven het land doorschreeuwen meeuwen de eeuwen Te midden ervan daar nestelen spreeuwen…