Alle inzendingen

Het blijkt in achterkamertjes geregeld Trump heeft zijn onverschilligheid getoond En zo wordt de agressor dus beloond Het lot van Oekraïne lijkt bezegeld Vernederend. Het ergst van allemaal: Het Russisch wordt verplicht gesteld als taal…

Black Friday laat een donkere kant van de mens zien en met name die van de ondernemer (m/v/n) eerst verhogen, dan verlagen lijkt wel als bij Jezus Christus eerst Hosanna, daarna Kruisig hem de mens is tot kwaad geneigd of anders gezegd, de mens is veel meer kwaad dan goed het wordt zwart voor de ogen van   de kopers, die gaan rollen…

Als ik morgen niet opsta moet je niet schrikken: per slot, elke opera en alle toneelstukken hebben hun ogenblikken, het vallen van gordijnen of andere ongelukken. Dit is dan het mijne. Sluit dus mijn gezicht, doe die mond en twee ogen maar netjes dicht en ik ben voltooid. Laat zo maar gaan, en die oren mogen nog openstaan, want je…

Wij bleven onveranderd trouw aan 't heden; Zij zijn het, die nu bij ons willen zijn, Zich redden uit hun donker en 't verleden In onze zaalge avondschijn. Weer niet hun dorre handen van de zomen; Hun ijdel lijf heeft geen gewicht of vat; Alleen in de' onlust der slaapwandeldromen Benaadren ze onze tastbre schat Met halfbewust…

Ik zat te keten in de les En ging over de knie Ik smeekte tot de teacher: Please, do not lettuce me!…

Coen Moulijn Als Coen Moulijn op de middenstip ging zitten liep de Kuip vol Hij heeft na het ongeluk veel moeten lijden Maar Groeide uit tot Feyenoords Populairste Voetballer aller tijden Door Johan Cruyff onterecht niet gekozen in het Nederlands elftal van de eeuw Maar voor altijd de Rotterdamse leeuw…

Lijn twaalf haast zich door de stad de conducteur vertolkt vlot de kaart bewonderend heb ik hem aangestaard door mijn geheugen vreet zich een rat ik herken Overtoom en P.C. Hooft het Concertgebouw één zwart gat het orkest heeft dus zijn tijd gehad als door een paukenslag zit ik verdoofd Museumplein met Brandenburger Tor zie Ischa op het…

Deel 3: Tussen de brokstukken Er waren dagen dat ik alleen maar lag. Niet sliep. Niet echt wakker was. Ik keek naar het plafond en luisterde naar de stilte in mezelf — die geen rust gaf, maar leegte. Ze vroegen soms hoe het ging. Ik zei niets. Of iets als: gaat wel, omdat dat makkelijker was dan zeggen: ik weet het niet meer. Ademen deed…

Vorstelijke najaarskoude heeft al zijn menselijke zondes blootgelegd in intens verdriet in de schaduwstilte van het land om in het wilgenwoud te dwalen onderweg met nieuwe verhalen kom je bij haar met dat hese stemgeluid om samen te bedelen in het schijnlicht van de in zichzelf gekeerde duisternacht samen onderweg naar nergens en iedereen…

Geduld het gezegde zegt geduld is een schone zaak en dat is het ook en heb ik mij ook eigen gemaakt want met al die duiders tegenwoordig van jong tot eus al die meningen over meningen je zou bijna je geduld verliezen en ze niet meer lezen niet meer tot of in  je opnemen maar toen keek ik in de spiegel van mijn ziel en zag mezelf…

FLUISTERPODCAST "Frappant, dat alfabet experiment! Foenicisch, geen Chinees toch, mag ik hopen?" Flauw hoor, ik sta geen onzin te verkopen! "Fantastisch, nou maar hopen dat het went Fraai is het zeker je nieuwlichterij Fenomenaal, zo'n woord van twintig letters..." Fout! 't zijn er volgens bartjens 22 Faalangst is mij ten enen male…

Klimaattop- nog even en het sneeuwt in de woestijn. Sinds de laatste klimaattop ijsbeert hij niet meer.…

De oude man is krom gaan lopen. Zijn wervels drukken op elkaar. Ooit was hij kind. Nu heeft hij staar en moeite om zijn das te knopen. Dat doet het klimmen van de jaren. Hij houdt hun aantal niet meer bij. – Het zal wel goed zijn –, zegt hij blij en dwarrelt verder door de blaren. Soms moet hij thuis worden gebracht; geen flauw benul meer…

Akkers, gras en wijken langs de lange slang - de rivier die alles verbindt de ruggengraat van de lapjes aan de overkant omzoomd door stapels driehoeken - kale kammen, bekrast met brede lege wegen naar elkaar De windberg steekt er boven uit en veel, veel hoger nog begrenst een lichte lijn het landtapijt Lente, en nog sneeuwt het…

Ook dit dit streven naar het subliminale de nimmer rechtstreeks te achterhalen intentie de in-tentie de in-spanning naar het just in time i.e. at the right moment in the right place and above all (as far as these limitations are concerned) in the right way dient gepaard te gaan met de lexicaal gekozen grammaticaal bevrozen…

Kom, laten we gaan op reis de reis van ons leven zonder bagage het onverwachte verwachtingsvol omarmen Kom, laten we kijken waar de zon opkomt de tijd vergeten niets willen weten van de eindbestemming als jij of ik dan moeten gaan op reis na het leven Kom, laten we onze koffers vullen met tijdloze liefde en eindeloos geluk…

je treurt zo lieflijk, zo sierlijk, zo gracieus, haast majestueus…

In het woud waar schaduwen zweven, waar oude stammen adem halen, Laat het zonlicht de kruinen leven en kleurt de morgen met gouden stralen. Een rivier kronkelt door het veld en draagt het glanzen van de dag. Langs de stenen worden verhalen verteld, op een fluistertoon die blijven mag. Vogels stijgen hoog in het blauw, hun vleugels raken…

Maar in Vlaanderen ben ik geboren, waar de nevelen domen, In een klein dorp, waar achter de beteerde muren, Onder stormende luchten, geladen met as van de rokende vuren, Nog arme, maar koppige varenslui wonen. Mijn jeugd heeft ze gekend, helaas maar al te goed: De donkere moerassen, de sombere bossen en naakte velden, Grijze november die slierten…

Toen ving een roodbruine stam nog de ochtendzon op, puur cederhout van caran d'ache. Later fladderden er raven tussen de al even gerafelde takken van de lariks. Een schicht: de schaduw van een zwaluw schoot door de zomer. En in het sprookjesbos is plotseling de stinkzwam dwingend aanwezig. Doodgaan behoort tot het zeer weinige…

Ik leef al meer dan ’n decennium in d’extra tijd die mij is gegund, Door mijn levensstijl of sociaal milieu, Is gekocht of cadeau gekregen. Alleen helaas was mijn levenspartner, Met ongeveer gelijke premisse, Geen extra tijd gegund, Wijl het DNA erg ongelijk is verdeeld. Ik mag nog van het leven snoepen, Ervan genieten dag voor dag, Wijl…

Net Heintje Davids, hij duikt steeds weer op. Want als je denkt: waar is ie toch gebleven of zou die Dickie überhaupt nog leven, dan zie je boven ´t maaiveld weer die kop Hij trekt weer eens een clubje uit de goot. Nee...Advocaatje is nog lang niet dood…

ik weet dat jij weet dat ik weet wat jij weet wat zij niet weten kan anders dan van jou als het vals is dat jij niet zegt dat ik weet dat jij weet dat ik weet wat jij weet van mij dat zij niet weet wat ik alleen weet…

AMSTERDAM / ANTWERPEN Als alles aan het aanzien anders was Alles A.D. MMXXV alterneerde Alternatief zich aandiende voor A als aanvang van 't alfabet, een Aap die noten op de leesplank leerde Als amsterdam geen amstel had wat zou er dan geworden zijn van Amstel bier, de zuidas, ajax en de abn Amsterdam was nooit Amstelodamènsis…

Goddank heb ik Turkije overleefd, Ik heb er niet één paddenstoel gegeten, En straatverkopers mijd ik als de neten, De kans is groot dat men je daar vergeeft. Thuis had mijn moeder al wel zo’n vermoeden, Ze wilde mij zelfs voor ‘Turks Fruit’ behoeden.…

zonder kunstlicht zij zweeft buiten mijn dakraam geen neiging aan te kloppen het is wel als een ruit zonder spijlen mede om mijn spiegelend beeld te verstoppen ik heb geen weet of zij de koude voelt en neigt naar een warme zolderkamer wellicht is deze verschijning als voorbode bedoelt inschattend naar de te volgen weg; een tikje op het raam…

Inedia het kwakzalverig zogenaamd kwikzilverig vermogen der lunatische herfstkorstmosnauten heeft in kringen der vrijzinnig hervormde pranagelovigen een revolutionaire wending genomen onhoorbaar zacht fluisterend wordt beweerd dat het menselijk vermogen om, ook onder de zeespiegel, zonder voedsel te leven hetgeen niet tot het rijk…

De hele dag schuilen wachtenden achter de regengrens in nissen aan het trottoir langs Bar Titanik, geen hoop op toegang noch op het einde van de lange regentranen over de ruwe muur, het raam en de tralies voor de vrolijkheid binnen, waar ik hand in hand in trage cirkels om de muzikanten loop over het zwart en het wit van met modder…

Kraai op houten paal mist vlecht stilte door het veld seizoen ademt uit Wanneer koude, zilveren mist zich spreidt over de kale velden, zie ik hoe schaduwen zich wikkelen om de laatste bladeren, hun adem een trage fluistering van wat eens groeide. De donkere natte grond ademt zwaar onder de druppels van de nacht, en in de grijze schemering…

De glazen hal was waar de mensen bijeen kwamen Er was geen koning of president De materie sprak tot ons Zij verklaarde hoe het was gekomen Dat ramen nu vertelden hoe het moest zijn Vele millennia hadden zij geluisterd En waren wijs geworden Van volksmenners en redenaars Een greep naar de macht hadden zij gedaan De materie overwon de geest…