Alle inzendingen over Rouwen

of zullen ze rouwen en spouwen en wenen om weeral die drieste stamp tegen de schenen?…

Een jaar van afscheid en van rouw Een jaar van hitte en van kou Van afstand en van eenzaamheid De mensen raakten zoveel kwijt Een baan, bedrijf of gezondheid Het virus kent geen barmhartigheid Te lang geen knuffels en geen zoen Een heel jaar lang, ‘t is niet te doen De intensive care ligt alweer vol Een zwart scenario protocol…

In mij Kwijnt het beeld van je bleek Gelaat in schaduwen Van tederheid De geur van bloemen in je hals Van nectar, vond ik je mond In een duizelende Reis met jou Als een dagpauwtje naar de zon Brug: Rouw…

samy ons kind hij is een engel zingt niet voor haar zijn kleine dochter geen verdrietliedjes of liedjes voor de slaap en de troost noch liedjes van amour spreid je vleugels kind strooi zachte aarde in wankele harten omarm ze met tederheid sla je vleugels uit naar je kindje in Irak breng haar thuis samy ze wachten op haar zolang…

Een heel nieuw jaar wordt ons gegeven - een klein gedeelte van ons leven dat zorgen kent en ook wel vreugd, dat rouwen doet en ons verheugt. Een heel nieuw jaar komt nu er aan opdat we met ons hart verstaan dat alle mensen evenwaardig en niemand minder, eigen-aardig elkanders broers en zussen zijn en al de rest is schone schijn.…

Brekend als kristal en krijsend week je voor het duistere eiland waar de rouw sluimerde in een herberg van verlangen in het snijpunt van strelingen Woelig gretig vond ik de hitte in versmolten lijven de rare paring van mogen en opgetogen happen naar tederheid Vluchtig als zand in een vuist. Jij bent bestemming en reis.…

vreemde vrede daalde neder over het wachtende publiek en vanuit de wagen klonk zacht ruisende vioolmuziek Wie ter plaatse oliebollen of een wafel-slagroom at ontdekte dat men tijd en ruimte op het plein direkt vergat De stille pijn werd weggenomen genezen werd de zieke vrouw en wie zijn geliefde had verloren werd verlost van trieste rouw…

Eens mocht ik plaats nemen in het plantsoen Tot de dag kwam dat het onheil over mij kwam Ik werd gewond, gekerft, volgespoten met graffiti Mijn bruisende hart van hout, vuil van vandalisme Eens mocht ik plaats nemen in het plantsoen Nu huilt mijn hout in stille rouw De mensen lopen met afschuw langs mij heen Morgen komen ze me halen om mij…

Wat koomt gij rouwe dragen, En mijne dood beklagen? Ai, staakt uw droef gesteen*! Schept moedt, en weest tevreên, En wenst mij niet op aarde Bij u te zijn in waarde. De wereld die is doch Vol valsheid en bedrog.…

Als de doden de gelukkigen zijn, verwacht je dat de wereld ophoudt te bestaan Als men een genetisch zoektocht begint naar herkomst van het kind, blijkt het lichaam verteerd door de levende aarde laatste bewijs van z'n bestaan vergaan Overvallen mij die vreselijke beelden rouw ik opnieuw en vraag ik weer wat het kind in godsnaam heeft misdaan…

aLS FoUt beSchoUwD, koestert slinkse rouw ambitie volgend elke zin en lijn opnieuw onverschillig wenst de gegraveerde betekenis te hebben. Kleurt op duizend fronten daden, dik gedrukt de foute uitdrukking mislukt in alle pogingen om rare spelling te verwerpen, fout die proeft dat waarheid geen lege bladen zijn..…

Och, sluit niet uw oren zo koel voor mijn klagen: De nacht is nabij, en ik bibber van kou; Mijn moeder is krank van gebrek en van rouw: Och, geef mij wat brood: ik zal nooit u weer vragen. Neen, noem mij niet lui, niet vrijpostig en stout; Ik zou wel zo graag leren breien en spinnen!…

het is er teveel aan één en al rouwen overal is men aan het bouwen bomen voor beton laag op laag het drukt, leunend op een plafond, de dood de blunders de visie het omni-potentaat in duizend verschijningsvormen het legaat van registers op de gespleten seconde wordt niet gesproken alleen de vooruitgang het glas stinkt niet of het is…

Ik heb honger, ben in nood en voor mij zijn vrienden dood, 'k heb geen kamer en geen vrouw, 'k bleef alleen, doch zonder rouw, 'k heb geen tranen, 'k heb geen lach... morgen zij de schone dag!…

In 't hoge Noorden nijpt de kou, Daar ligt de sneeuw, daar is de rouw, De schemering en de nacht Waarom bewoont de Noorderman Die streek der duisternis? Omdat hij dáar zich wel bevindt Omdat de mens het plekje mint, Waar hij geboren is. Hij vraagt geen-rozen aan de Mei, Geen vruchten aan de herfst.…

De hele straat is in diepe rouw. Juist is een auto voorgereden, een die past bij een deftige mevrouw. Want juffrouw Bibeb was een edel mens. Daarvan was men overtuigd. Ze was bij iedereen bekend. 't Hele dorp kwam bij haar thuis. Juffrouw Bibeb is niet meer.…

Eva reeds is de dood toch schering en inslag Ook toen al was de wereld als gevolg van appelbeet niet foutloos, zonder leed Steeds vol verlangen ziet zij uit naar terugkomst en -keer hoewel zij met engelen danst in vibratie, ziet zij door ochtendnevel haar tijd in een nieuwe dimensie Zo zou men kunnen zeggen hoewel in treurnis en rouw…

We gaan de grafsteen bekijken de steen op het graf van onze zoon van onze jongste we gaan met de oudste onze nog enige en met ons zelf We hebben ons weer bij elkaar gesleept door de rauwste rouw heen van onze jongste we gaan door met onze oudste onze ook zó dierbare en met ons zelf We gaan ook door met onze vele vrienden steun en…

Eens heb ik rouw gedragen Om die ik had bemind; Toen waren al mijn dagen Tot droevigheid gezind. Daarna werd mij in dromen Een helderheid bekend, En mij werd afgenomen Al zorgen en ellend. Al na een duistere avond, Ter helle middernacht. Mocht ik een lied vernemen Dat gaf mij nieuwe kracht.…

Voor haar als beeldhouwster stileerde was zij zichzelf als eerste vrouw uit gehamerd marmer, alsof je iets ziet van haar deemoed uit de aderen van de eeuwigheid die ze creëerde uit de spiegel van de schoonheid die zij schiep, de trots, de rouw, nagestaard door iedereen, trots waaruit een uitdrukking verscheen, de ogen en gezicht kijken…

Wie weet er nog dat voor de Zeeuwse kust, onder water, het dorp Schouwe rust? Eens een rijke handelshaven nu in’t wier en zand begraven. Lang zag je de toren nog staan maar ook die is ten onder gegaan. Westenschouwe heel haar handelsvloot wist waar de Noordzee winsten bood, ruimen vol wol, meekrab en graan, zo voeren de schepen af en aan.…

Past op, en niet te bij en gaat, gij heren: heel die waterstaat en zult ge, of ‘t zal u rouwen, niet storen. Zwicht de vrouwen, die heersend met de bezem staan, of seffens zal hun tonge gaan!…

Opnieuw worden wij ouder en kleiner En roekelozer in de gestage regen, Waarin wij de rouw dragen voor de vele voorbije banden Verder door de lage landen van de landerigheid. ------------------------------------------------------------------ Uit: 'Mijn Tegenstem', 1973…

Getij van Westerstorm en stille wolkendagen, Van zondoorvloeide nevel, mistvergulde dauw, - Alleen de blijdschap van een god kan lachend dragen De zijden weelde van uw weemoeds kleurge rouw.…

meer voor de gek kan houden Mijn lichaam stil geworden ook niet naar een ander smacht Ik me oprecht afvraag of je ooit bestond of wij Een kans gedroomd samen de toekomst in te gaan Geen basis voor te vinden, verzinnen of gemaakt Juist nu wil ik bevriezen in de sneeuw Voelen wat ik weet dat eenzaamheid kan zijn Weten wat ik mis en daar om rouwen…

Maar uit het graf van een bloeiende vrouw, Rijzen drie rozen in bloedige rouw, Rijzen drie rozen als bloed zo rood: Twee uit haar boezem en éen uit haar schoot.…

." "'k Heb 'n swager, net as uwé, Die s'n borst is ook sou rouw; En wat heb die al verdokterd!" En de man zegt: "Zo, juffrouw." "Onlangs had ie nog so'n vleuchie, Dat j'ies beiters wachte sou; Maar 't is nou al weir feul slimmer." En de man zegt: "Toch, juffrouw?…

Ik moest wennen aan de zon, aan de smaak van bacaljau, volksvoedsel in alle geuren van de ‘coleur locale’, en aan de moderate stijfsel van de altijd aanwezige was in de nauwe stegen, die als grauwe voile aan een schaarse hemel, ontstegen aan de mediterane rouw en de tijd, Caroteen zich clustert in bladders, naast het blauw op oude…

Iedereen is in rouw, diep in je ziel gekweld Van al dat onnodig geweld Hoewel hier het lot de scepter zwaaide In de plaats van hun lieve gezichtjes te aaien. Och, wat kan ik nog zeggen Wat kan ik uitleggen Mijn keel is toegesnoerd Ik stop, ik voel me te beroerd.…

o Kind van rouw en vreugd, van tranen en gebeden! hoe zijt gij dus de rust al lijdend ingetreden! Hoe dus van 's levens lust en zoetheên losgesnoerd, en als op vleuglen aan 't oudrenhart ontvoerd? U maakte Christus vrij door eigen lijdensbanden. Zijn liefde deed uw hart in heilbegeerte ontbranden.…