1212 resultaten.
Landschapvriend
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 528 Het silhouet van blauwe bergen
tekent de verheffing van jouw eenvoud
in diepte van jouw groene ogen
verstillen vijvers in herinneringen
dwalen boeken naar mening en betekenis
aan jouw hoofd zit een vergankelijk lijf
jouw handen dragen schroevendraaiers
licht gaat vrolijk aan en somber uit
schemering begint weemoedig
wanneer beekjes dalen…
Verveloos?
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 156 Ik heb de weemoed verzameld en
weer opgetekend, vrijgave van
een sprakeloze duisternis op de
versleten treden van mijn verzen.…
de blauwe vlinder
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 546 oor. zie de blauwe vlinders diep in
de jungle ( wonderschoon )
hoor hoe een oude man zijn verhalen
begint, bij de aanvang van de avond
de verhalen zijn oud en bekend
genieten van een bami en bier
de bries die de klamme huid verkoelt
komt van de Suriname rivier
lui in een hangmat, snelt de nacht
voorbij. wat een tijd
soms sluipt weemoed…
Gered?
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 85 Het leek gedaan, mijn wetten stonden
bovenaan in de weg tussen de dromen
en de daden in de oneindige bezwaren
van weemoedigheid die ik aan niemand
kon verklaren, de tijd begint te tanen,
het duister komt, besluipt mij in de slaap,
het bevreemdt mij dat het ochtend werd,
los te laten gaat gepaard met tranen, ik
had gevloekt en gehuild,…
Jij
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 404 Het maakt me wat weemoedig,
maar hoe gelukkig was ik toch.…
URETERP VALLAAT
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 232 Gevels bezingen verlopen venen,
waar noestheid bloeide - bij blije boerendans,
strooien Friese weemoed om zich henen.…
Stad In De Nacht
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 136 De weemoed van het heden,
Die niet tot morgen wacht.…
Verjaren
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 307 Verjaren is eens even rusten
van al ‘t gedraaf en ‘t druk geluid;
verjaren is de weemoed wijden
en zo gaan nu de kaarsjes uit.…
Even slapeloos
netgedicht
4.0 met 9 stemmen 73 Als ik ontwaak in de stilte van de nacht
overvalt mij soms die weemoed en tederheid.
Ik denk aan onze tuin en het mos op steen zo zacht
aan bomen, haar takken vanaf hun kruin uitgespreid.…
Lauwertakten onze komst
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 400 ons verschansen
bunkerden een plaats de vijand
bleek onzichtbaar maar paraat
wij wilden vrede dragen
ze lauwertakten onze komst
maar hadden zo hun eigen vragen
de opbouw is weer weggeschoten
babylonisch in begrip
samen is daar nooit genoten
de stenen neem ik mee
met stukjes van een gouden koran
uit een opgedroogde zee
begrijp de weemoed…
Samhain
hartenkreet
4.0 met 3 stemmen 122 Nu komt het los
Wil het niet meer
Even geen ruimte
Het te verkroppen
Parels van weemoed
Dringen zich op
Branden mijn ogen
Willen niet stoppen
Zo'n dag
Echt zo'n dag
Vol melancholie
Behelst mijn gevoel
Doet mij stil staan
Eist al zijn tol
Zuigt mij zacht leeg
Bedreigt voor 1 dag
Mijn zwakke bestaan
Vandaag is zo'n dag
Magisch Samhain…
VISIOEN.
poëzie
4.0 met 2 stemmen 519 Van weemoeds zuchten was de lucht vervuld,
En uit des diepe wereldlevens nacht
Steeg onverhoord omhoog de jammerklacht.…
Vreugd en vrede.
poëzie
3.0 met 3 stemmen 505 De vreugde is 't gevoel van de nakende morgen
En tooit elke stond met haar innige lach,
Evenals de vrede, na werken en zorgen
De weemoed versiert van de kwijnende dag.…
het lege huis
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 183 De schilderijen van ongekende schilders
met zanderige vlakten, weemoedige sparren
arme grond hingen zorgeloos aan de muur
een beetje zoals het hen uitkwam.
Na de lange standvastige aanwezigheid
van hun plekje, was het alsof op elke
andere bestemming een verbod rustte.
Grafschennis, beeldenstorm.
Een daad van rebellie.…
K Weet niet, mijn liefste
hartenkreet
5.0 met 2 stemmen 244 Met weemoed vervulde ik je laatste wens.
‘k Heb veel geschreid en veel gebeden.
Mijn verdriet is lang nog niet geleden.
Je was te uitgeblust om iets te vragen
te ziek om over pijn te klagen.
Doch de angel die mij het meeste stak
was toen jouw minieme hoop op leven brak.…
Herfstgeluk
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 69 Gevleugelde woorden
spiegelen de weemoed
van een oude zomer.
Haar ogen
zacht en breekbaar
turen naar wolken
voorbij drijvend
als zeilboten
stuurloos.....trekken
ze naar het zuiden
geruisloos, geen geluiden.…
Flamboyant
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 75 afscherming de dood rijpt
naar winterse termen
en mijn gedachten doelloos zullen zwermen
Een herhalende tred van groeiend sterven
ogenschijnlijk een pas op de plaats rust
tenware het flamboyante
voor een wijle in slaap moet worden gesust
Deze kracht zo natuurlijk en gewoon
is sterker dan mijn speelse geest
toch vertel ik mijzelf morgen,
met weemoed…
Traan-vocht
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 83 Is ‘t vandaag niet- dan is ‘t morgen
droog buiten, alsook op m’n wangen
al zal er altijd een drupje weemoed
met misschien wat traanvocht:
blijven hangen!…
Zwartoog
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 76 Weemoed
zichtbaar
melancholiek
verblijft in
een brief.
Neem de heldere zon
desnoods de slapende maan
zeg je in verlaten taal
die zich uitstrekt
aan de horizon.…
GALM EN NAGALM
poëzie
3.0 met 13 stemmen 4.593 Bij het lied der min,
...Bij het lied der min,
Smeltend en zacht,
Mengt zich weemoed in,
...Mengt zich weemoed in;
’t Gloeit en versmacht.
Ook die toon verstomt,
...Ook die toon verstomt;
Lief blijft hij mij
Maar een andre komt,
...Maar een andre komt
Op aan mijn zij.…
Melancholiek.
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 754 Ik herinner mij woorden van jou
van mij, wat we zeiden.
Maar leiden nu ons eigen leven.
De avondschemering boven de tuin
en het huis waar ik een gedicht lees
van M.Vasalis, schoonheid en verval...
Even een traan, het regent en ik kijk
naar het natte gras.
Alles wat zuiver was, de grond, de
aarde, jouw ogen en je haren.
Wat er is, is een…
Samenzijn
hartenkreet
3.0 met 3 stemmen 1.283 Traag openen zich beloften, rood en rond;
een vleug van weemoed beroert je mond.
In jouw ogen welt het groot erbarmen,
in jouw liefde wil ik schuilen, warmen.
Delen wil ik lief en leed en vragen,
voor jou wil ik zijn, jou wil ik dragen.
Laat sluimeren nu de vuren die verteren;
de hemel zal ons hoeden, de aarde zal ons leren.…
Het gedicht is eenzaam
gedicht
3.0 met 32 stemmen 10.819 waarheid
die jankend neerligt en dagelijks
door de leugen wordt ingehaald
en getrakteerd op dorst
ik val langzaam uit mijn gedichten
zoals mijn lichaam zijn woorden afscheidt
er komt geen goud bij te pas
in zulke termen ben ik ondeugdelijk
voor de firma
onkoopbaar, onomkoopbaar
van weinig waarde
het vliegtuig dat opstijgt met een weemoedige…
Liedje
poëzie
3.0 met 19 stemmen 3.012 Ik strekte de dorstige lippen uit
Naar de klanken, die stervend vergaan,
Naar de golvende stromen van jubelende klank,
Naar de zoete weemoedige liefdezang.
O! dat ik de weelde drinken kon
Der klanken, die stervend vergaan!…
Het kind dat wij waren
poëzie
3.0 met 104 stemmen 14.521 Tijd van tinnen soldaatjes en gebeden,
van moeder's nachtzoen en parfums in vleugen,
zuiverste bron van weemoed en verheugen,
verwondering en teerste vriendlijkheden.
Het is het liefst portret aan onze wanden,
dit kind in diepe schoot of wijde handen,
met reeds die donkre blik van vreemd wantrouwen.…
Ver weg
hartenkreet
4.0 met 13 stemmen 2.031 Zonder weerstand
in een golf
van weemoed
dreef je weg
heel ver weg.
Ik weet
dat je bent
heel ver weg
van mij
aan de grens
der tijden
wordt het stil
als ik aan je denk.
Een stilte
waarin we samen zijn
heel ver weg.
Op de grens
van leven en dood
reik jij me de hand
op weg
naar ongekende oorden.…
dorpskudden
netgedicht
4.0 met 24 stemmen 343 in vroeger tijden
waren de jonge knapen
uitverkoren
de schapen van het dorp
over de hei te leiden
de kudde werd massaal
gewassen in het ven
vlijtig geknipt
en gladgeschoren
liefdevol
met weemoed houd
ik in mijn handen
de ijzeren schaar
die ik ooit heb georven
de scherpte is door roest bedorven
de romantiek
van schapenscheren…
Adagio
hartenkreet
3.0 met 3 stemmen 1.205 de orgelpijpen vallen hijgend dicht
na hun halsbrekende toccata-plicht
de galm versterft in deinende rimpels
palliatief uitgeleid door hoofse klavecimbels
partituren zien hun einde naderen
dwarrelen neer als herfstige bladeren
hobo en fagot slaken de laatste zucht
wijl cello's vertrekken voor hun ultieme vlucht
de harp streelt zich in weemoed…
Amarcord
netgedicht
3.0 met 135 stemmen 16.115 kind nog in Rimini
deint met Federico Fellini
weemoed in een relaas
heiig in een waas
vloeien beelden naar alle kanten
gepast ongepast bestaan niet
als steeds geen boodschap aan ons
- non voglio dimostrare niente
voglio mostrare -
verdwijnt elke distantie
schijnbaar uit de regie
ontstaat tablau vivante
beweging in mozaiek
verhaal schiet…
Voor twee of drie
poëzie
3.0 met 8 stemmen 1.265 Waarom u dan mijn hand die beker bood,
Vol bitterzoete weemoed? – zet, o gij
Voor wie hij NIET is, snel die kelk terzij,
Waarin ik zacht mijn stille tranen goot!…