Alle inzendingen over korenveld

Land van polders,duinen,stranden Arbeiders,korenvelden,veestapels Trekschuiten,klederdrachten, molens Land van bloemen,landerijen, Dijken,grachten,hunebedden Volksliederen,meren,kleigronden Land van oorsprong,jou heb ik lief Daar waar de arbeiders hun lied zongen Handen die korenschoven bundelden Land van toen,een foto in mijn gedachten…

midden in het korenveld staat een roofridder stil in de verste verten niemand te zien behalve de zevengooier die in zijn vuistje lacht red wat er te redden valt!…

'Zonsondergang bij Montmajour' is in tijd van woede gecreëerd Net als dagelijks de zon aan het eind van de dag Gelijk in alle oceanen leven gaat, maar niet de zeester wordt dus Van Goghs werk gewaardeerd Kleine, verwrongen eiken op een rotsachtige heidevlakte Met op de achtergrond ruïne zeer professioneel gekwast Met prachtige korenvelden…

ogen drinken op een dag het licht van de glinsterende zon ogen ademen sterrenlicht op een landweg in de Provence ogen lichten op als sterren die de nacht in vuur en vlam zetten ogen verdrinken in het licht boven een caféterras op een avond in Arles ogen turen knijpen samen als je onder woeste luchten Korenveld met…

van geluk gelijmd met deeltjes geduld niet voor lang want het ruiterpad is leeg van paarden en vol van wind het halssnoer hangt van nek naar stuit voeg daartoe iets van specie of cement roer de dagen door de weken en zie, de ziel zal breken het licht zondert de schaduw ver vanaf mijn reikwijdte, draagt de molensteen door de as van het korenveld…

Innig vertrouwd met steeds hetzelfde elkaar, daarvan met almaar minder volle teugen genietend, steeds meer mondjesmaat, maar toch daarvan toch mooi nog altijd steeds genietend - geef ons maar zonnebloemen, weken lang maar zonnebloemen links en rechts, met hier en daar een wei, een stukje bos desnoods, desnoods een korenveld en zonnebloemen,…

we wilden de tijd herlezen en woorden afwegen, of anders de laatste trein naar het voorportaal vertragen, of desnoods verdoofde oren door ringtonen verzwijgen we zouden nog van landschap wisselen, tussen korenvelden noch urinewegen, daarna dwalen langs prettige omgang die we altijd hadden en die ons ruimte gaf om vrij te bewegen…

passchendaele golvende korenvelden doorvlekt met rode bloemen vrede geurend over akkers verten trillend in zomerse rust eens was deze aarde verscheurd verdorven en vermoord lagen hier resten van mannen schreeuwden gewonden in stinkende bloedrode modder onder fluitend staal en de dodelijk kus van gas doden zijn kruisen keurig in rijen…

je klaproost in het geel van korenvelden je armen waren bloot een zonnehoed daaronder blonde haren je kwam ons tegemoet ik zag de bloemen in je ogen, het veldboeket kleurde de zomer in je hand je was de zon geen schaduwen te zien het licht kwam zo van boven je keek heel blij en zwaaide lang naar mij terwijl we langs je stoven…

vertel me eens over je land over de bergen de bossen de heuvels de korenvelden de meren en het goudgele strand vertel het me in haar ogen las ik wat ze zag ze stond voor me met open ogen te dromen en even later zag ik haar met haar tranen in de grond wegstromen ze nam me bij de hand en zei daar begroef ik mijn hart bij een…

vertel me eens over je land over de bergen de bossen de heuvels de korenvelden de meren en het goudgele strand vertel het me in haar ogen las ik wat ze zag ze stond voor me met open ogen te dromen en even later zag ik haar met haar tranen in de grond wegstromen ze nam me bij de hand en zei daar begroef ik mijn hart bij een…

in groen stapelen ruggen zich naar achter waartussen nevel kleeft als grijze klei aan dikke kammen de kleine ruïne is door steen en tijd van enkel voorgevel met raam tot standbeeld verworden tegen de zachtgrijze hemel grenst de kim aan gele korenvelden scherp geaderd in tinten en zo een hoogte kleuren de stroming kent blauw ruisend…

Het is het doek dat jij schildert, in jonggeboren kleuren contouren die vervagen in een vroege avondstilte pasteltinten op rimpelloos linnen woorden als beelden op het doek van zonnebloem of korenveld zo vreemd levensecht het is het doek dat stabiel een ondergrond biedt een knop in wording in simpelweg een pennenstreek leg wolken…

Van alles heb ik Moeten leren - Koeien melken In de grazige wei, Aren lezen op het Verlaten korenveld, Maar evengoed Over de Maagdenburger Halve bollen moest ik alles weten, En over het smeltpunt van goud, Het gevaar van vloeibaar Kwik voor de trouwring Die ik misschien ooit dragen ging, Van Immanuel Kant En zijn reine Vernunft…

voorbij het schaduwrijke loof van eeuwenoude eiken zindert zomerse hitte over geelkleurende korenvelden naar kerktorens in het verre land stilte markeert de vlucht van een spaarzame vogel die hard schreeuwend de koelte verlaat geschrokken door een plots springende haas wind ruizelt het blad krijgt houvast in spiralend zand op het uitgelopen…

zomers hemelsblauw maakt witte wolken grijzig grauw samen met zijn vriend, de wind komt hij er aan, met natte vlagen spoelt alles helder schoon wat hij op zijn weg maar vindt spattend en spetterend roffelt hij op de daken stroomt over wegen en land naar sloten, die verzadigd raken dan plots met de wind in de rug striemt hij het gouden korenveld…

Als ik langs het water dool bij valavond hoor ik fluisterflarden door de branding ruisend als een korenveld van grauwe troost en zwarte marmervlekken. De golven deinen om me heen. Hun schuimkoppen staan hoog als duizend kruisen, open-armig. Er drijven kransen op het water. Nu is ze terug.…

Nog hoorbaar, heel heel ver, is de avondtrein, - Blauw naast groen korenveld een boer aan 't werk. Hei. Boven bos de toren van een kerk. Rust, overal; 't diepst op de spoorweglijn.…

Ik heb bij een korenveld gestaan. Ik heb de handen uitgestrekt Naar het goud van het golvende graan. O! dat ik die vreugde grijpen kon Van het golvende graan in de gouden zon! Ik heb de handen uitgestrekt Naar de vreugd van het gouden graan. Ik heb in het blanke maanlicht gestaan.…

Laten we verder kijken dan de leugen lang is Laten we zon en schaduw als familie beschouwen Laten we geen dubbelgangers van elkaar zijn Laten we mekaars naam vergeten en de lach onthouden Laten we traag reizen en elke korrel zand bewonderen Laten we de tuin omplooien tot een wuivend korenveld Laten we de woorden van elke dag…

Bij het korenveld zei ik ga weg en ze antwoordde niet maar liet haar tanden zien. Ik zal je niet zal je nooit verlaten. Bofkont die ik was. Nam haar mee naar mijn huis bij de zee met water en brood, steekmuggen, leerde haar koken, schoonmaken, zingen.…

Ja, jullie waren daar samen met mij op een bankje aan de rand van het bos in wat leek een eindeloze harmonie Een schilderij van geuren en geluiden van bruinverkleurde plantenresten een pas geschoren korenveld en verder weg Een dodenakker en lichtend groene maïs onder een donker dak van onkenbaar oude bomen De tijd werd uitgerekt en…

Aardappels in Nuenen, in Arles zonnebloemen en in Auvers het korenveld met zwarte kraaien een man in knetterende zon aan ’t zaaien wat laat ik graag mijn ogen langzaam zoomen tot bij de klodders, vlekken, vegen, ze doemen op en dichterbij en terug, de kleuren draaien perzik- en amandelbloesems, hemels laaien in mijn hoofd en buik, handen grijpen…

Uit het zicht geraakte korenvelden. Het ging hen voor de wind en ze geraakten verder in het succesvol najagen van hun hartstochten. Toen alles in goud verandert was, werd het kil en donker om hen heen. De weg terug, zij waren het spoor kwijt.…

Bij het korenveld zei ik ga weg en ze antwoordde niet maar liet haar tanden zien. Ik zal je niet zal je nooit verlaten. Bofkont die ik was. Nam haar mee naar mijn huis bij de zee met water en brood, steekmuggen, leerde haar koken, schoonmaken, zingen.…

. – Een thürings landschap zie ‘k, waar ‘t avondlicht Scheef op hellende korenvelden ligt; Hier, onder mijn veranda, wordt ‘t al koel. Net Mendelssohn: een zoet en warm gevoel Van smeltend, week verlangen: ‘t is als richt Zich jongensmijm’ren naar het vergezicht Van liefde, stil-heerlijk geweten doel.…

De hei bestaat niet meer, er zijn nu korenvelden, waar zelfs geen korenbloem, zich meer mag melden. Hoe heerlijk was die tijd. Ik zou het haast vergeten. Er groeiden later zoveel and're bloemen, maar nooit zo lieflijk en zo schoon, als 't blauwe bloempje, uit mijn kindertijd.…

slenterend langs de korenvelden ruik ik de zwoele zomerlucht gedragen door het Brabants land, over zandpaden, tot stof geworden en wilde bloemen aan elke kant waar het kruid van sint jan nog steeds ongewild getuigt van een natuurlijke orde ik ontwaar in de nabije verte stram en fier de toren met de knop al eeuwen wakend over Roois…

in mijn linkeroor Ik kijk naar links waar jouw schaduw valt In mijn waan Zie ik een korenveld vol gemurmel Scheuren in de aardkorst Een veld waar de storm een woeste hoer is Een matte sluier spreidt zich over de voren Ik slik De traan brandt in de klier In mijn waan Hoor ik kwade mollen delven Hoor ik een wiegelied voor uitgebluste…

Diep in ’t onberoerde korenveld… Met elke stroeve, onbeholpen wending verzwijgen wij elkander steeds opnieuw, voor ’t verleden, vóór wat nóg moet komen.…