Alle inzendingen over kwelling

uitstervende tremolo’s, met in elke oogknippering de vergankelijkheid van een klaproos Obligaat toekijken op afscheid en verscheiden, rijkdom die als armoede wordt afgevoerd in van doodsgeur doortrokken gouden koetsen enkele richting, nachtopwaarts Het zonder dodenmasker meedeinen op de sleepwolken van het eeuwige leven zou wellicht de grootste kwelling…

ik was naïef Tijd is wreed, het wachten duurt lang Wat anderen wel ervaren is waar ik naar verlang De zoektocht is zoals een hopeloze droom, het brengt teleurstelling En voor mijn hart is dit een kwelling Dus geef ik het op, ik kan hier niet meer tegen Hoop is voor mij helaas geen zegen…

rouw bij lucht kwelling bij zucht verschrompelde kern alarmbellen intern warmte verdrongen stikkende longen wat was jij toch een fantastische jongen leegte vult verlangen brult hersens die temmen feiten die remmen wil om te rennen maar het moet wennen wat ben ik blij dat ik jou heb leren kennen wij verbonden parels ontstonden…

haar naam bracht visioenen van het noorden weidse meren en de grauwe luchten stille en zo eenzame gehuchten haast onverstaanbare gezongen woorden torenklokken die zacht kaatsend beieren ijs op de vaart, Abe op zijn noppen spijkerharde tegendraadse koppen klunen, skûtsje, wad en kievitseieren met zwijgzaamheid als deugd en niet als kwelling…

Het huis ‘Herinneringen’ Dit is het huis ‘Herinneringen’ waar de muren zijn doordrenkt met geluiden van dravende paarden door kwellende eenzame nachten dit is het huis van geestelijke kwellingen van ontrouw en verraad maar ook daad krachtig het besluit om boter van het hoofd te halen en het briefje te versnipperen doch eveneens…

Ik probeerde de betovering te verbreken Ik sneed de scherpe kantjes eraf Het werd niet veel beter Ik wou dat ik weg kon vliegen Ver weg van hier Geen kwellingen meer Nu sta ik hier in het donker Te wachten op niets Kil en koud van binnen Ik loop naar de zee Staar over het water De wind snijdt in mijn gezicht Ik ren weg De golven…

Werken met tegenzin is een kwelling, maakt ongelukkig het is ontbreken van welzijn geluk is een levensbehoefte recht op geluk zal niet in ‘n grondwet misstaan bij ‘t ontwaken drijven som- bere wolken het bewustzijn binnen van de werklieden ze spelen hun rol, doodmoe door discrepantie tussen…

Manna) Velen gingen je voor waren gemangeld in de ketenen van gereformeerde kwellingen en wetten die niets met liefde te maken hebben. Mijn vader was een gereformeerde dominee en vervloekt nu zijn verleden en dwaalteksten!…

Teruggekeerd is de winter en zij belaagt, mijn hart dat onwennig maar steeds gewender Zijn schrikkel kwellingen met zich draagt. Alleen op mijzelf verlaten heeft februari in mij moeite met zijn eigen gezicht. Doet zij dagdienst onder haar fletse winterschijnsel, kort en kleurloos is haar winterplicht.…

Pijn, hete kwelling, brak het bloedrode verzet. Mijn pijn werd een vriend. Een groene ruimte. Ongevoelig klonk steriel Verdi's requiem. Schouderklophanden, volmaakte instrumenten, openden, sloten. Wit isolement, ingelijfd bij wie liggen, medisch geketend. Jij lag vlak naast mij: warme slaapstem aan mijn oor.…

Vibrerende hormonen in een lijf van een man Stormen door het bloed in filevormende vaten Hier en daar nog wat opstoppende passanten De hersens zijn volledig in de ban Gehypnotiseerd door dat ene stukje bloot Die gemene en opzwepende geuren Odeurs die vrouwen als kwelling kleuren Het is lang geleden dat de man genoot Dan die knalrode…

Taaltechnisch heb ik echt een groot probleem: ik zit altijd te tobben met de spelling, is ‘t ~ei~ of ~ij~, het is een ware kwelling, ook ~ou~ of ~au~ belaagt me vaak extreem. Het ei van kip of kraai wordt kort gespeld, maar dan weer lang in ’t Amsterdamse IJ. De logica gaat echt aan mij voorbij, ik snap niet welke regel of hier geldt.…

Maar nee, oneindig golft de dorre zee, niet één oase of een B&B Maar Jan ziet heel die droge kwelling niet, versmolten met zijn truck hoort hij tevreê het samenspel van zuiger en bougie…

Nog staat het middenschip nog strekken zich de bogen Buigen moet de rots om tot het dak te komen Oude steen staat hypostiel in nieuwe wand verzonken, komen Kwelling en Kwansuis-dat alles was hier altijd al Verstomd vermomd is nu van alles van Godsmoeders tot de kaarsvlamschaduwen op palen nog Fluiten gespolieerde zuilen Hera’s hymnen uit Het…

Een kraamvisite blijft voor jou een kwelling, maar deze mentale wond wordt nooit geheeld door de tijd. Vandaag zat bij je post een geboortekaart... Je wil de ouders feliciteren met hun pasgeboren kindje. Vertederd en verscheurd las je de prachtige melding over die wolk van een baby die jij nooit baart.…

het zoetste bed wordt kwelling voor ’t geweten, om half acht heeft iedereen ontbeten, om acht zijn zorgen in het vuur geleid. Eerst als de mist komt, soms, gaan wij ons sluiten in ons paleis terug, maar bij de vensters staan, en blijven kijken, kijken nog, naar buiten. De schaduw zakt, gaat de balkons nu raken...…

ik zou een schouder willen schrijven waarop de wang, de traan kan rusten het verdriet van het grijze hoofd voor de mens die verlangt naar toen, die dagen dat de straten nog vol waren van kinderlijke kleuren de ster aan de hemel stond niet vastgespeld op een jas nog ver van de verbanning de kwelling van paraderende uniformen, de schoeisels…

altijd al waarde het schuw rond onder de vermomming van krachtige potentie ik verman me in jouw blauwe putten ze boren in mijn ziel en in mijn moordzucht alsof ik je de doodsteek zou kunnen toebrengen maar zo zou ik uit je mond ademen en je lendenen drinken me legen in je rivier van azuurblauw en er in uitmonden om te vergeten de kwellingen…

wie zag haar staan in de flarden mist langs het tractorspoor op die koude vroege ochtend haar gelaat besmeurd haar kleren gescheurd haar ogen leeg en doods haar blik bijna levenloos de kwelling van het kwaad had zich verstopt in die nacht haar heimelijk opgewacht geschopt en verkracht haar vrouw-zijn ontmaagd haar dromen verjaagd…

De zusjes pijn en kwelling houden zich vlak achter me op, werpen elkaar veelbetekenende blikken toe, onderdrukken hun gegiechel met blooskracht. Telkens als ik van positie verander doen zij het ook, ik kan ze alleen zien met de ogen op mijn rug 'Zullen we?' hoor ik ze denken, 'of zullen we nog even wachten?…

De dadendroom was van ons pijn overspoelt door het verleden de kwelling van anderen is de rode draad van ervaring,niet uitgehold door de ervaring.…

‘Zeventig jaren duurt hoogstens ons leven, of tachtig misschien als we krachtig zijn,’ Zo staat het toch in de psalm beschreven ‘het meeste daarvan is nog kwelling en pijn’. Maar toch is verjaren ook altijd weer feest en dankbaarheid past ons die dagen; want God gaf ons toch van harte zijn Geest en in Jezus mogen w’alles Hem vragen.…

De onrust dwingt me de nacht op te zoeken, maar het zilveren pad van de maan leidt naar niets, niets dan mijlen en mijlen van eenzaamheid tot mijn tred een kwelling wordt.…

Mijn hart loopt over, kwellingen verminderen; Alles, alles, alles zou ik ze willen geven!…

niets verraadt lichte kwelling daar zijn deze huizen ook niet voor niet voor wonen, voor kerkgang, inpoldering en nergens sanseveria’s voor de ramen wij kennen onze pappenheimers onze extra bloemige eigenheimers nestverlaters, strandplevieren, dwergmakrelen hoe geven we onszelf een plaats lijn 5 stopt bij de juwelier er zijn mensen…

mijn open hermetisch afgesloten winderige kamer Ben ik verkrampt en zonder inzicht Voel ik mij rillerig slijmerig versteend Zweet ik onderkoeld door zonlicht Zwarte flits vanuit het donker Keerpunt tot huichelachtige schroom Helder versuft met nat verbrande haren Dreig ik te stikken in opwaarts tranendal Nimmer aflaten van gedroomde kwellingen…

grootste vreugd, de Dichtkunst zelf veracht; Met angst de nacht verbeidt, - de morgen weer verwacht, Het blijde daglicht ziet, maar gene rust kan vinden: Wanneer in zulk een vlaag van nare angstvalligheid Mijn treurig oog een vloed van zilte tranen schreit, En ik mij van rondom met droefheid zie omgeven: Wanneer in zulke een stond van kwelling…

Die zachte en toch zo wilde drift, die vreugd En kwelling, tot één zalige droom geweven; Die vuurvlam die verteert en toch doet leven, - Zij gloeit maar ééns, want ééns maar bloeit de Jeugd!…

Lot, vreugd of kwelling uit de loterij van 't bestaan. krassende krekels horen, tafel bed verbrande huid een vogel die ochtenddeuntjes bij 't avondrood fluit. Leven is en blijft doorgaan, naast liggen ook opstaan.…

De kwelling van het lippenrood op de spiegel. Alsof het huis me de oorlog verklaarde.…