Alle inzendingen over lentelicht

even maar mijn verlangen naar voorjaar, lentelicht.…

ik wist pas later haar bloemen te staan gevormd door haar handen in sierlijkheid waren haar kelkjes ontstaan sprankelend lentelicht was met haar kleuren begaan de geheime plaats van deze pracht weerkaatste in glinsterende ogen toen jij mij daar bracht wij verzorgden het paradijsje tot een oase van schoonheid omgeven door…

over het morgenrood een hymne voor Meiko voorbij de hemel zweeft haar stem een zwaai een dans een droom haar echo groeit tussen de bergen verzamelt klanken uit de snaren van de wind rozen dansen in de sneeuw de bloesem in haar hart wijst de weg naar huis de bomen buigen een nederige groet de lotusbloem opent haar tempel het lentelicht…

Tot ons is gekomen méér dan lentelicht een menselijke engel ons te verschonen van alle nonsens die wij hebben opgebouwd want hij blijft kind van een Voorbeeldvader dat wij verruild hebben voor iets dat nooit genoegen geeft: een ijdel kader.…

Vlinderlicht en tederzacht jouw aanrakingen in de morgen, lentelicht, zonder zorgen welkom na de lange nacht. Zachte lippen wekken mij fris parfum hangt om je heen, bloemengeur, duizend-en-één kleine dingen dat ben jij. Ontbijt steeds klaar en jij dus ook, maar niet vandaag, mijn lieve schat...…

De zon kwam terug en klaterde van nu af aan nieuw lentelicht voor lieveckyn en elckerlyc.…

Nu zal tot vervulling komen wat de Heer heeft aangezegd: lentelicht voor winterbomen en voor heel de wereld recht; levenskracht voor de verzwakten en de lammen zullen gaan; oprichting van de geknakten en wie doof is kan verstaan, want een Kind is ons geboren: Vredevorst en God van trouw.…

lentelicht springt uitbundig met aan haar voeten de kansen die ik zou wegen, uitvergroot en wetend dat waarheid het hoofd zal buigen jouw geloof in mij, als stenen vuisten die woorden bewaren jonge veldbloemen achterlaten onder de bast van een volle zee en uit trage bomen zou het zout de boodschapper brengen met in zijn hoofd…

Na zovelen ongetelde dagen strijkt het lentelicht over het purperen land en door het verstilde raven haar, het is niet waar dat zij daar in ruste ligt, de plek met eigen woorden koos in een onvoltooid gedicht.…

Voor de herfst van ’t leven, nu een huis, doorstraald met lentelicht, waar niets nog dringend moet, er ruimte is en tijd, een vriendelijke groet, een hand die helpt, een troostvol woord, een blije lach. Heerlijk is: ontwaken in ons huis, de geborgenheid van binnen, want er is buiten.…

Vandaag stuift meel en wuiven pollen, we veren op uit onze wintervacht, het frisse groen ontspruit uit tulpenbollen, Gods lentelicht schept opwekkracht!…

hoe kan men zwijgen als men schrijven moet over trage ijzingwekkende tijden in onaanraakbaar lentelicht de verre ijle tonen van herfststormen over de diepe doffe stilte in de versteende winter?…

Het roodpannen dak onder de eik glimt nog immer in het late lentelicht de klinkerstraat heeft zich verdicht tot stil asfalt zonder een spoortje slijk Naar de dodenakker trekt nog altijd een trieste stoet. Geen statig blok van ratelende mannenhakken.…

Zelden zag ik zo gaaf een huid, zo glad het late lentelicht polijstte al het mat. Het silhouet van het ranke scheepje ontworstelt zich uit de achtergrond streepje voor streepje een reepje dichterbij. Avondstond. Een scherpe hoek scheurt de rivier klieft de bodem onder haar buik rillingen rollen onder het wier tegen de oever.…

ik ben het ogenblik een reiziger, de passant die zich telkens waagt op een eindeloze tocht een stoet van woorden straks meng ik me bevlogen met open ogen in het gedruis tussen vreemde voetstappen met een vastberaden tred ik ben het zelf die het hoofd bezet dromen wil verdichten een eenheid wil bundelen van lentelichten als een…

Weer zovele getelde dagen strijkt het lentelicht zacht over het purperen land en door het zwarte raven haar, het is alweer een jaar, het is niet waar dat zij daar nog steeds in ruste ligt, de grond met eigen woorden koos als een onvoltooid gedicht.…

overpeinzingen duistere gedachten en herinneringen die zich kleden met schemer geheime bewaarplaats van verregende strelingen Ik woon er tussen onleesbare bundels vol hoekige en hermetische woorden testamenten van dode dichters die spelen met wanhoop en liefde en drentelen achter schuifdeuren In deze verborgen camera obscura dringt nu lentelicht…

Te lopen in het jonge lentelicht, dat nu elke dag langer openbloeit, - naar de steilte te heffen het gezicht, daarheen waar hoog, eenzaam een vogel roeit, of maar naar de top van de populier, waarin de merel zijn avondlied zingt, - lied, waar al het geluksverlangen in klinkt, dat nu rumoert door mens en dier, - zo te lopen, vaak vol bekommering…

Wacht op de onthulling van je gezicht In ons eerste lentelicht.…

heden rijm ik mijn verleden maan mijzelf tot rust probeer gister aan vandaag te smeden opdat alles in het smeulend as sissend sust deze dag ben ik met mijzelf en spreek me liefdevol toe versober mijn gang en dromen het maakt me minder moe, ook zal lentelicht spoedig komen soms is er genade, teveel voor een moment of beperking je gaat…

heden rijm ik mijn verleden maan mijzelf tot rust probeer gister aan vandaag te smeden opdat alles in het smeulend as sissend sust deze dag ben ik met mijzelf en spreek me liefdevol toe versober mijn gang en dromen het maakt me minder moe zal lentelicht spoedig komen?…

Zij neeg tot mij haar stralend aangezicht En voerde me in haar armen ver van de aard, In blauwe lucht en gouden lentelicht. Zacht voel ik vallen wat mijn vlucht bezwaart. Terwijl omlaag de schare de ogen richt, Is hoog en heerlijk Liefdes Hemelvaart.…

waar blijft het lentelicht die de winterdood moet overwinnen breng vlug een zonnezicht dan kan, mijn ziel Heer zich met lentebloesems van uw liefde omwinden.…

Geen morgen is zo heerlijk om te ontwaken Dan bij ochtendgloed van zachte lentezon Bij geluid dat duizend vogelkelen maken Moment dat je weet dat nieuwe tijd begon Een nieuwe dag en nieuw leven een nieuw begin En stralende zon lacht ons lokkend te gemoed Zo’n beloftevolle dag krijgt ieder uur weer zin Een dag door warm stralend lentelicht begroet…

vandaag de stad uitbundigheid door gastvrij lentelicht beschenen iedereen lijkt onderweg naar toch die ene dag van morgen dwalend door herinnerland alweer zo lang of kort geleden voelt weer heerlijk als vanouds hand in hand het samen onderweg beleven of dwalend door herinnerland alweer zo lang of kort geleden voelt zo eenzaam…

Nochtans kwamen de dagen grauw in getale, zonder schroom.. De aanloop niet langer houdbaar alleen het uitgestelde moment bedwong het verlichten nog van de verwachtingen, onschuldig, vrolijk en minzaam, verdragen meer dan onstilbare honger naar het wollige witte melk, koppen steken reikhalzend bijeen het verlangen naar het schrale zoet…

Ik hoor het, maar ik zie het niet- En boven mij de hemel, En in het blauwe lentelicht Dat klein onnozel lentelied Van pie-pie-piet-- Beduidt het iet-? Ik weet het niet. En 'k lig en luier in de wei- En naast me op eens een krekel! Kri-kri! - kri-kri!…

" Geprikkeld door het zachte aanzwellend lentelicht trekt ze zich met een zucht los uit haar schemerwereld en ademt naar een nieuwe dag.…

wind tussen bladeren bracht het hoefgetrappel en het knarsen van houten wielen dichterbij en ik wist, in mijn kinderlijke onschuld, de winter was gevlucht rook verdween, langgerekte schoorstenen werden werkeloos kinderen dwaalden af zoals bruine sloten langs spoorwegrails die het eerste walsende lentelicht ontvingen aan hun nog natte…

Lentelicht is nu gekomen, eindelijk is het gekomen, o laten we toch lachen lachen zo licht als dagen, want hij is er, hij is en gij onz' droefenis val toch in tintellichttranen als bleke vallende manen stil in de lichternis.…