Alle inzendingen over weerklank

Ik kom eraan klinkt als Zijn weerklank in de verdwaalde die Hem moedig zoekt.…

: ik vind je zo zacht mijn lief, die woorden zijn zo eenvoudig dat ze mijn ziel beroeren het is vooral die (h)eerlijke klank die in die zinnen ligt die mij zo treft, mijn lief maar vergeef me wanneer ik twijfel aan de oprechtheid ervan, mijn lief het zijn die woorden met die eerlijke klank die ooit eens een holle en doffe weerklank…

beukend tegen het raam Gezwoegd had hij Om de bomen In hun naaktheid Rillend van kou Te laten staan de regen deed mee aan zijn verwoed spel met loodzware tranen liet zij de moede blaren neerdwarrelen in het rond ook ik voelde de pijn van mijn geliefd seizoen afstand te doen; het melancholisch lied van regen en wind vond weerklank…

Grijs zijn dus de avonden onder het schijnsel van een schemerlamp; Met uitdrukkingloze gezichten zijn wij nietszeggend zonder enige weerklank.…

je charisma eiste doodse stilte in het flitsend geweld van je fonkelende ogen armen omhoog handen open vingers gespreid in een aristocratische pose lange benen in de bekende stap voorwaarts klaar om verder te gaan donderend liet jij het gebrul van de massa over je komen als ultieme weerklank van hun dromen jouw trots en…

de weerklank van mijn geweten voedt zich met de vragen die onbeantwoord en eindeloos bleven zagen door bergen en door dalen door kronkelende gangen waar niemand ze kon horen door eigen leugens gevangen de waarheden bleven uit zodat niemand ze ooit zag de woorden zonder geluid schreven in neerslag als opgedroogde tranen diepe scheuren…

Zonder twijfels over hun levenslicht te verhelen, zie ik hoe ze op de stoffige vensterbank, in groei achter, met ziekelijk gelaat om hulp roepend zonder weerklank in de volle zon liggen te vergelen. Hier ligt een bewusteloos korps, daar roerloos en stil een Siamese tweeling, onderop een kloppend hart van steen.…

Ja zeker, van trommels komt geluid, durend slaan stokken heftig neer, een lieve lust maakt klappen hard, zin in leven ktijgt in ritme weerklank. Ik zoek nog ruimte, ruimte voor herrie, waar ik drummen kan, mijn maat slaan, mijn spieren ritmisch weet aan te sturen, met mijn voet al oefenend de grote trom.…

het eerste onbegrepen hete vuur is aarde, vorm en inhoud in de kiem een wacht voor weerklank tot het laatste uur veel te veel schatten blijven anoniem uit dove chaos komen onverwacht hogere bergen aan het oppervlak een ordelijke glorie, stil gedacht beheerst bewuste daden met gemak en nergens fluiten vogels identiek gelouterd door het zingen…

alleen de botten hun vlees en bloed heeft mij al lang de wacht aangezegd, alles ligt nu in hun macht de sleutels zijn verstopt in smalle grotten ik heb verhalen over hen gehoord ze plunderen, maken van alles buit ontzetten steden, rukken harten uit in schemerlicht, voor ik de ogen sluit gaan mijn gedachten naar de woorden uit moge ze weerklank…

De enige weerklank die ik nu nog hoor is mijn eigen echo die zelfs het zuchten weerkaatst vanaf lege muren opgetrokken uit beton en niet doorheen te komen verschans ik me vaak achter mijn eigen schaduw wat ik ooit wenste kent de herinnering niet meer bedolven onder een lawine van vergeten woorden de hoeksteen grijs en…

Krachtig klinken onze zangen in de weerklank juicht ons prijzen en verlangen zien we uit als een verheugde bruid naar Hem die ons de vreugde schenkt in tal van zegeningen, het mooiste dat ons bindt: Voor Hem te mogen zingen!…

Er is in mij een resoneren van geluiden van gesprekken van beelden mantra's en gebeden een weerklank van gevoel op bepaalde plekken Ik weet niet altijd wat ze met me doen of deden veel ruis en gruis is er misschien ook een bezinksel en soms zomaar uit het niets is er een blinksel als een ster, een diamant en ben ik ineens daaraan verpand…

Weerklanken van geboorte en dood zijn merkbaar van de oever afgedreven. Met elke golf is de afstand vergroot en de hand in onmacht geheven. Roerloos verscholen voor de buitenwacht, in het domein van denkbare eigenheid, nadert het uur dat onvermijdelijk wacht en berusting wijkt voor bestraffende tijd.…

toen zachte tonen tussen huizen graag hun weerklank vonden zweefden hoog langs oude gevels kleine zomerschrijvers; elke lijn zong duizend woorden het stille licht dat in de kerk haar kleur verspreidde liep nog mee in ogen waar geluk mocht wonen ver verheven boven kou, klein gelaten in een mens die elke stap bewonderde en het was mooier op die…

Duistere Koningin Karbonkel ogen staren Een ijzig standbeeld Een grijnzend hoge klif De wind dreunt echo´s aan Zo luid, zo luid De onverzwakte weerklank van haar stem Zo luid, zo luid Een weergaloze aria op dreigende Orkestenwolken beukt de broze kust De bronzen golven breken.…

het gonzen in de malle uren de weerklank van een wekker een schepping zingt ons wakker vandaag is vroeger gekomen dan verwacht, de linde schudt haar vocht tegen de ruiten, wij verzoenen ons even tussen veren de regen slaat een laatste groet voor ons beiden en we bereiden een ontbijt op kaal eiken, de randen zijn verweerd, het blad stamt…

Ik ken het ook, mijn intuïtie laat het me zien en voelen wie jij bent en wat jij voelt, we leven in het nu van dit moment en van het woord als weerklank van alleen zijn in jezelf en ook verbonden met elkaar.…

rondom haar ergens zong een vogel op een tak Zijn lied raakte gevoelig de snaar die iets in haar teer innerlijk brak Tranen gleden over haar wangen innerlijk voelde zij zich een wrak Zij ging steeds intenser verlangen wijl zij zacht tegen ’t steen sprak Klanken zweefden uit haar mond over heel het ongelijke oppervlak Daar smart geen weerklank…

Weerklank aan mijn deuren Er zingt terloops bewust Een aanraking en geuren Mij wakker gerust Dit is het verhaal Banaal sensationeel Opengeklapt totaal Gecomprimeerd intiem universeel Belerend of gekscherend Over wat er hoe dan zit Waggelend of marcherend Elke som blijft dit Feitelijk en tragisch Geheimzinnig uitgelegd Beeldig beleefd…

Mijn Oma bezit de bank alleen, sinds mijn Opa er niet meer is hebben haar woorden minder weerklank Opa knikte vaak had niet zo de gave van het woord och Oma had het immers al verwoord hij wist al wat ze zeggen zou keek naar haar en legde soms zijn hand in een gebaar dat zei 'ik ben zo blij met jou' nu praat Oma tegen…

Gij beiden leerdet me overlang Al wat de borst doet jagen Of zuchtend doet vertragen Dat uit het bèst zich in de drang Van zoet gezang Met juichen en met klagen: - En iedre toon van vreugd en smart Vindt bron en weerklank in het hart.…

in oergezonde staat en spotlachend om wie er niet als zij totaal geen kwalen kent maar last en leed verdraagt de neergang van een lijf dat het wél af laat weten Haar ironie zweeft uitvergroot boven de klachten van de lijders die na bekentenis over hun feilen en het vertonen van hun wonden in haar nabijheid schaamte maar geen enkele weerklank…

"Ik die bij sterren sliep en 't haar der ruimten droeg als zilveren gewei, en 't stuifmeel der planeten over de melkweg blies en in de maan gezeten langs 't grondeloze blauw der zomernachten voer, ik ben beroofd en leeg, mijn schepen zijn verbrand, mijn stem verloor haar gloed en vindt geen weerklank meer in 't dode firmament, niets dan…

Want wanneer de weemoed plaats maakt voor een vrolijke noot, dan dansen de tranen tot de weerklank bezwijkt. En terwijl het volk buigt voor hun koning, rechten de bananen weerspannig hun rug. Dan treft de traan een dieper dal, en overstroomt de beker van genot. Aanschouw!…

Je gezicht betrok, verried verdriet, omdat je geen weerklank vond voor wat jij wilde schenken. Nu ik inmiddels nutteloos roep: Je was mijn lieveling!, zijn slechts vier wanden getuige. Maar stel dat deze woorden reizen konden, zoekend, om door jou gehoord te worden. Waar zouden ze je treffen?…

En toch roept de ingeboren weerklank des Vloeks die eens het wroetelend Mensdom sloeg en schreeuwt het zingend Oorbeeld tegen, en vol onbewuste wanhoop pijnt hij om het buiten ziel en leven te verbannen, zijn eigen tot een straf; gelijk die boeters in 't heimelijk en somber Heidendom die, dansend voor een goddelijk wangedrocht, in bloeddolheid…

Driehoeksverhouding Vrijt zich op Men noemt het “God” Drie Wijzers Secondje Troch, gesponnen wollen'Sok Lammen Sta op Zure wijn Zuur-stof dorst Bach bloesems in aantocht Oosterse wijzen in op-gaande Zon Windvlagen van woorden Wéérklanken horen Spiegelen "Lichtjes" van de Zon een mondje vol De drieling in Wijzen Klokslagen het hart…

blik achterliet En haar zei wat zij zeide tot mij Een nieuw lied voor de Heer die van ieder nieuw lied Het ontstaan en de maker is Die het voorzingt in water en woud en in riet In de steeg en de vensternis Een nieuw lied voor de Heer, voor de Heer Die accoorden en woorden ingeeft Aan de dichter de vrouw en het kind, o en meer dan aan weerklank…

Die weerklank daar, van ha, ha, ha! Die treft en hart en zin! Minerva speelt bevallig, ja; Maar de Echo doet niet min. - Minerva, die een blos kreeg, zweeg, Nam ’t fluitje van de mond, En wierp het lachende op de grond, Terwijl zij de oogleên neeg.…