Alle inzendingen

mogen woorden abstract zijn zonder betekenis waarom ligt die ene gebeurtenis in woorden vast en de andere niet heeft wel bestaan wat aan herinnering is voorbijgegaan heeft het zin om te schrijven tot gedachten leeg zijn want een gedachte is niet van steen en een zomer geen fotoalbum…

Welke gekte gooit straks nucleair met Allah-erende Jodenhaat? Sjiieten, stap uit uw djellaba: zet uw ayatollah's aan de straat! Verwerp hun opgelegde Theorieën, hun vervolmaakte oliestaat. Al decennia crepeert het volk en moet de wereld hun voeten likken. Ja, steek uw hand maar in uw moslimboezem: ziedáár de Potentaat die Iran radbraakt!…

er was een tijd van plannen maken van later, ooit, van grote dromen je rende mee met volle dagen het leek alsof niets kon ontkomen tot woorden vielen, stil en koud een waarheid die je niet verwachtte geen hoop op ‘beter’, slechts vertraagd de toekomst vond plots eindigheid hoe leef je door, met wat je weet als niets meer vast lijkt, alles…

De sterren kijken op mij neer, Maantje lacht mij vriendlijk toe, Verdwijnend in de vergetelheid Koelt een briesje m’n hete lijf. In de verte roept m’n moeder Zacht mijn naam in de nacht, Uit het land van verleden tijd, Waar zij al 'n lange tijd verblijft. Voert mij weg uit deez tijd, Op de wolken van m’n gedachten, Einde mijn vergeefse…

Mijn hart weet van geen ophouden het slaat zich overal doorheen in de drie-eenheid van de tijd vanaf het groene begin van mijn lot, mezelf op de been te brengen met hartstocht en weer in de stroom van ervaringen te springen, af en toe een slag te zwemmen, wat mee te drijven en veel te laten passeren schoonheid en wreedheid golven gevoelens…

Als we nou eens met z’n allen heel hard zouden blazen, ik bedoel: één zucht kan een vlinder laten draaien aan de andere kant van de wereld, dus ook in het Midden-Oosten. Misschien moeten we bij onszelf beginnen, thuis en bij de Oostgrens, alles laten doorwaaien op eigen adem om onze vrije lucht terug te krijgen. Maar als motiverende zwengel…

zij had zich voorzichtig losgewerkt van de aarde die voor haar de kweek van haar talent zou worden huid aan huid in samen delen dan de eenling in alles deelzijn van en toch het eigene in veilige afscherming van de middelmaat want zij heeft al gekeken met de ogen van het universum en de immense macht en kracht van het heelal…

Nauw zichtbaar wiegen op een lichte zucht de witte bloesems in de scheemring. Ziet, hoe langs mijn venster nog, met ras gerucht, een enkele al te late vogel vliedt. En ver, daar ginds, die zachtgekleurde lucht als perlemoer, waar ied're tint vervliet in teêrheid... Rust. Oh, wondervreemd genucht! Want alles is bij dag zó innig niet. Alle…

Vroeger, toen ik klein was, was de sneeuw veel witter Maar ook veel roder, als mijn vader mij bij min vijf buiten een bloedneus sloeg Vroeger toen ik klein was, scheen de zon veel meer Maar ook was ze veel heter als mijn vader mij, op het middaguur, buiten had vastgebonden aan een paal Vroeger, toen hij jonger was, had…

Gezien worden door de kamer die leeg is, waar muren luisteren zonder terug te praten, waar stilte ademt en niets hoeft te zijn. De stoel in de hoek kijkt me niet weg, de schaduw op de vloer blijft bij me zitten zonder vragen te stellen. Dat is genoeg. Want niet gezien worden door een menigte die roept maar niet luistert, die kijkt…

hoe het licht de bergen onthulde de leeuwerik het licht zag dagen hoe in krimpende kou de leegte zich verborg de zee het land spleet hoe je reikhalzend haar noch de zon vond blunderend in hoe het was…

verlangen tiert door klinkerstraten je lente fietst me juist voorbij schoonheid laat zich lastig vangen zomers vlinderen in mei…

Stop maar met zoeken Liefde is altijd bij je Het is wie je bent…

( voor de speelman van de taal ) in de schemerzone van mijn geheugen als in een vacuüm van ledigheid gevangen kwam ik toch nog wat oud- Hollandse woorden tegen al bijna vergeten woorden die destijds de taal verrijkte met een lyriek die zijn weerga niet kende en als een soort frivool schuinschrift zijn stempel wist te drukken op de…

ze spiegelden in vlaagjes wind het handwerk van vermoeide ogen aan lange tafels in een grote zaal met muren en ramen en voor ieder een eigen plek met rasters draad en bespanningen tal van kleuren in vele modellen ondergrond en de diverse afkantingen gezichten in een rustige concentratie op de vloer het rustige spel van mens…

verklaart de oorlog. Het wil mij met stomheid slaan, dus haal ik diep adem en gil als een sirene mijn stembanden stuk. Hier neemt het gedicht een wending: het zal mij met blindheid slaan! Dus houd ik mijn rug recht en staar als een zonnebloem in het helse licht tot dat uitdooft. Ik ben geen vechter. Maar echt, als het mij doodslaat…

Alleen in kille eenzaamheid van de nacht in de oude stad op zoek naar warme liefde in de naamloze uren van de zoete duisternis komt zij nader met haar handtas vol glimmende juwelen om haar beurs met mij te delen zonder post of andere berichten om samen een gezin te stichten.…

Ze lag daar in haar huid, De zon gaf haar een gouden glans Van koesterende zonnestralen, Briesje koelde zonder geluid. Een leeuwerik begroet de zomer, Koeien herkauwen traag, Uiers vullen zich gestaag, Lage zwaluwen vliegen af en aan. Als scheemring d’avond luidt, Verovert stilte stad en land, Kruipt zij in haar tweede huid. Nog een…

Weer een dag manoeuvreren in de heilige driehoek van loomheid, hartstocht en harmonie In mijn bloed drijft lamlendigheid lui langs oevers en steigers Ze blijft languit liggen in de seinposten van mijn spieren en humeur als prooi van de strijders die de nacht negeren om nu of nooit een feest te maken van mijn leven, mee te doen uit…

voor een tractor heeft mijn oom me behoed en het slenteren door te diepe sporen ik troostte me met het geluid, het koren dat in de warme zomer was uitgebroed in vervoering werd ik door het staal gebracht die brommend en stoer het fraaie erf betrad zigzaggend ging naar het natuurlijk pad waar de inspanning leunde op halve kracht voor mij…

Blauwe avondlucht stilte vult de straten nu wolken drijven traag Laat me verdwalen in het avondblauw, een firmament licht gedragen door zijn vleugels, waar stilte zingt in wolkenloos vertrouwen en zacht mijn verlangen de ruimte streelt. Het adembenemend kleurenspel aan de hemel ontvouwt zich als een zucht, en raakt de diepte van mijn…

Ik schrijf nog maar eens met m’n vuist gebald Dat je geen oorlogsmisdaden moet plegen Dat je een volk niet van de kaart mag vegen Of zonder reden plots een land aanvalt Soms twijfel ik of Netanyahu wel Iets meekrijgt van Gedichten.nl…

Is het uit liefde, die te groot werd voor je hart? Of door verlangen, dat je fluisterend breekt in het donker? Misschien is het zachte pijn om een droom die nog niet durft te leven— maar jij huilt, en ik voel het, de warmte van jouw traan op mijn lippen, alsof je hart even het mijne raakt.…

vanuit ’n vissenkom ziet de wereld er anders uit ’n slang heeft geen gedachtes te overdenken de hond is niet geïnteresseerd in haar hart de wolken drijven niet op sentimentaliteit water draait betekenisloos rond in cirkels de grond weet niet wat bloed betekent ‘n bom treft geen doel de kabouters gaan echt niks meer doen de hemelen zijn…

Het gaat niet meer, het lukt niet meer 't Is keer op keer vertillen Al smeekten we het telkens weer Hoe graag we het zouden willen Het is voorbij…

In Mokum aan toeristen geen gebrek, een menigte nieuwsgierige Chinezen, de hebbedingen worden aangeprezen, de molentjes en klompjes zijn in trek. Elk souvenir gaat mee naar eigen land, met ‘Made in China’ op de onderkant.…

Een kreeft greep met zijn scharen, een slang en sprak daarbij, een vriend van mij moet recht zijn en wars van draaierij.…

EVAN EN DE GOUDEN KROON! Evan hoe kan ik, kunnen wij je danken voor vooral het muzikale wat jij mij, ons bracht want vooral in muziek zit jouw grootse kracht jij verovert, verorbert de mooiste klanken jij verdient te zijner tijd een kroon op je werk maar daarvoor ben jij nu nog te jong en te fruitig ook te serieus, amper te betrappen op te…

IJlende trein schijnt, trillend, stil te staan, En 't is, terwijl ik kijk droom'rig door 't glas, Of heel de wereld machtig stelsel was Van reuz'ge rad'ren, die onhoorbaar gaan, Met blauw-saffieren velgen, plas naast plas, En smal-smaragden spaken, laan naast laan, En brede, gouden spaken, graan naast graan, Went'lend om verre toren,…

De tanden laten zien was niet genoeg, Trump had gehoopt dat hij met blaffen, dreigen, Misschien Iran zover zou kunnen krijgen, Gewoon te doen wat hij hen netjes vroeg. Maar oorlog? Tot mijn grote consternatie, Was het een ‘militaire operatie’.…