inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie

1862 - 1920

poëzie (nr. 1.523):

Mijn hart klopt hoorbaar...

Mijn hart klopt hoorbaar in de zwarte toren,
boven de straten en haar dof gerucht,
en 't hijgt in zwenkende en geknotte vlucht
en klaagt in klamme duisternis verloren...

Mijn harte weeklaagt in de zwarte toren,
al zijne smarten in de jammerlucht
uitwenend in een lange stervenszucht,
en weer tot nieuwe jammerklacht herboren.

Hoor! 't is mijn hart, dat ze te morzel trekken,
dat, afgebeuld van 't pijnlijk vezelrekken,
in d'eeuwge nood der aarde om deernis schreit,

en boven hen, die 't martlen, hoog verheven,
hoog boven mensenlust en vreugdeleven,
zijn zware rouwmoed langs de steden spreidt.

1893

Schrijver: Prosper van Langendonck
Inzender: Redactie, 21 oktober 2010


Geplaatst in de categorie: verdriet

3.0 met 4 stemmen aantal keer bekeken 845

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)