Poëzie

1864 - 1926

poëzie (nr. 1.895):

Een oude sproke

Daar is een oude sproke, van een roos
Die eenmaal in de duizend jaren bloeit;
Maar die in wildernis van dorens groeit
En die daar leeft een al te korte poos.

Daar is een oude sproke, van een man
En van een vrouw die bij de dorens staan;
Wanneer hun hand ten plukken uit wil gaan
Is die geboeid in angst van toverban.

En als hun bleke vingers toch vergaan
En in de dorens even samen zijn,
Dan ligt de roos gedood in dorenpijn
Dan zien ze elkander als ontwaakten aan.

Daar is een oude sproke, van een kruis
Dat staat waar wegen van elkander gaan;
Van ogen, die in moeheid toegedaan
Toch in zich vinden 't vredig Vaderhuis.