Poëzie

1879 - 1926

poëzie (nr. 5.029):

De telefoonpaal

Langs het eenzame spoor
de telefoonpaal.
Hij gonst.
Er is geen ander geluid
langs het eindeloos spoor.
Een wolk drijft over hem
en is onverschillig.
Het landschap "gaat zijn gang"...
Toch gonst de telefoon-paal dag en nacht,
onder de hemel.
Het is een verlaten pijn,
een onophoudelijke klacht...
Als wij hem horen:
ons hart breekt, in zelfpijn verloren.
We weten dat over de ganse wereld
de telefoon-paal klaagt,
alsof ons eigen smart
aan zijn draden knaagt.

-------------------------------------
uit: De Heilige Berg (1925)