Poëzie van René de Clercq

1877 - 1932

poëzie (nr. 103):

LENTELACH

De winter weent, de lente lacht,
de kluizekens gaan open;
en 't blad, dat zich te bergen placht,
komt kraakfijn uitgekropen.

't Is al zo klein en al zo nipt,
zo netjes en zo nuchter;
en 't meesje dat er tussen wipt
het fladdert nog zo schuchter.

Een vlinderlucht waait vleiend zacht
om al die tere levens.
De winter weent, de lente lacht,
ik ween en lache tevens.

----------------------------
uit: Echo's (1900)