Poëzie

1809 - 1898

poëzie (nr. 4.357):

De knaap en het hondje.

De Knaap.

Hondje, zit op!
Stil met de kop,
Recht met het lijf,
Houd u nu stijf.
't Buikje vooruit,
Braaf, kleine guit!
Kijk mij nu aan:
Zo, wél gedaan!

Hondje.

Ach, moet ik al leren, en 'k ben nog zo klein;
Ach, laat mij met rust, tot ik groter zal zijn.

Knaap.

Neen, hondje! 't is best, dat gij nu al wat doet;
Want zijt gij wat groter, dan gaat het niet goed.

Het hondje leerde nu met vlijt,
En kon ook, na een korte tijd,
Flink op zijn achterpootjes staan
En zo rondom de tafel gaan;
Ook sprong het in de waterplas
En haalde wat verloren was.
Het knaapje had daar vreugde van,
Leerde ook en werd een kundig man.