Alle inzendingen over emoties

Al vroeg hoorde ik fluisteren in een taal die niemand sprak. Zachte stemmen, schaduwen van licht, een wereld die door de muren sijpelde en mij vond – nog voordat ik wist wie ik was. Ze noemden het angst, ze noemden het ziekte, ze gaven het namen die niet de mijne waren. Maar diep in mij trilde iets ouds, een weten zonder woorden, dat zei…

In een lobby vol stilte groeit een muur van groen, elk blad een herinnering aan wat niet meer gezegd werd. Ze glimlacht naar een jongen met een naam op zijn revers, alsof beleefdheid een schild kan zijn tegen wat binnen woedt. Buiten valt de avond, licht zeefde door vitrage, haar hart klopt te luid voor een plek die bedoeld is om zacht…

wat ik het liefste wilde is terugkeer tot een vroegere stad staat van geborgenheid beginnen van mijn leven nu de onbestaanbaarheid daarvan vergeet ik bij terugkeer van een reis ouder geworden en toch terugvallen kunnen in vroegere warmte ----------------------- uit: Tirade nr. 200.…

Je zei dat ik groen was als de kikker en het gras maar ik voelde me zwart op het palet van jouw dromen in een ingewikkelde wereld zonder vrees gekomen in het vervolg, de nachten blauw dacht ik steeds in kleur aan jou ik voelde mij niet fris of groen bekeek het glimmen van mijn schoen ik vond mijn kracht in donkerrood jouw droom had…

In de zwarte nacht is een mens aangetreden, de zwarte nachtwolken vlogen, de zwarte loofstammen bogen, de wind ging zwaar in zwarte rouwkleden. 't Gezicht was zo bleek in 't zwarte haar, de handen wrongen, de mond borg misbaar, de nek was zwart een hel was 't hart, van daar kwam het zwarte en worgde haar. Met de wind, met de bomen en…

Tien jaar echo’s van stilte, kamers vol woorden die nooit durfden te landen. Gesprekken over intimiteit hingen zwaar aan het systeemplafond, hoog, onbereikbaar, ongemakkelijk. En toch, een nieuwsgierige drang: wat betekent mijn lichaam? Wat vraagt mijn ziel? Kan aanraking een verlengde zijn van voelen, in plaats van een doel dat nooit bereikt…

Zo gaat het, zo ging het en zo zal het altijd gaan. Afspreken in cafés op de sluitingsdag. Aan de verkeerde zijde van bruggen staan. Tussen duim en wijsvinger, als brandende as, het fout begrepen telefoonnummer. Parken te nat, hotels te vol, Parijs te ver. Liefde als een veelvoud van vergissingen. Onbeholpen woorden als zo-even op zak en zoveel…

Dozen stapelen zich op, maar sommige leegtes passen nergens. Het mandje, het etensbakje, het rode halsbandje – alles mee naar zolder, alleen herinnering blijft beneden. Een teckel die niet meer springt, een zoon die nooit meer zwaait, en toch ademt het huis in elk hoekje van verdriet. Ze lacht bij het beeld van opspringende oren, bij…

Zomaar een dag midweek. Zomaar een dag als alle dagen. Zomaar een dag met weten en vragen. Zomaar een dag een dag vol geluk. Zomaar een dag met een beetje verdriet. Zomaar een dag vol zonneschijn. Zomaar een dag vol regen. Zomaar een dag weer ouder. Wat zijn er veel dagen vol onrust en last. Wat zijn er veel dagen vol liefde…

vertrouwen heb ik nodig vertrouwen moet ik krijgen omdat zonder dat vertrouwen zal ik blijven zwijgen vertrouwen zal ik vragen vertrouwen zal ik geven omdat zonder dat vertrouwen ik niet echt kan leven vertrouwen zal ik zoeken vertrouwen zal ik vinden omdat zonder dat vertrouwen de angst mij zal verslinden vertrouwen zal…

Er zijn kinderen die geboren worden met open huid, met poriën die luisteren, met harten die de adem van hun ouders voelen nog vóór ze woorden kennen. Zij drinken spanning uit de lucht, vrede uit gebaren, ze vangen de echo’s van wat niet gezegd wordt en bouwen er werelden van. Hun drukte is geen stoornis, hun storm geen tekort — het is…

Wat is er mooier dan te kijken naar witte wolken. Wat is er mooier dan de groene weiden te zien. Wat geeft meer rust dan het vriendelijk kabbelend water. Wat geeft meer rust dan de adem in het woud. Wat kun je meer genieten dan de Pruisisch blauwe hemelkoepel. Wat kun je meer genieten dan leven in de schepping. Wie kun je meer…

Verraadt ons aller angst zich niet in wie het leven weerloos liet? De glasglans stemt de blazer mild. De kaarsvlam vormt de hand tot schild. De krokus wijst beton zijn grens. Hoe kostbaar is een kwetsbaar mens. ----------------------------------------------- uit: 'Hoe kostbaar is een kwetsbaar mens?' van de theoloog en publicist…

De herfst doet alle zomerzang verbleken de merel kwelend in het gouden uur heb ik gemist - niet eens, maar maandenlang Geen hij was het die zong in 't hoogseizoen maar 't was een zij die mijn ziel dansen liet het jaar tevoor - zo stelde ik mij voor Verdwenen was zij dus met haar aubade mijn nachtbruid, matineuze sherezade ik vroeg mij…

Eens hoorde ik een lied een zang van een kind daarin hoorde ik vreugde daarin klonk verdriet. Het was een lied over mensen die allen de aarde bevolken ieder met eigen wensen tot ver boven de wolken. Dat lied van dat kind steeg op tot onze Heer gedragen op wolken en wind 't werd gehoord al was 't nog zo teer. Ach, mochten die tere…

Ze zeggen: “Er is altijd licht aan het einde van de tunnel.” Maar wat als dat licht kapot is? Wat als je enkel duisternis ziet? Dan moet je weten: Licht kan hersteld worden. Een elektricien leert het niet vanzelf die krijgt hulp. En zo is het ook met jou. Je moet het niet alleen kunnen. Je mág om hulp vragen. Dat is geen zwakte, dat…

Wanneer in ademloze schemerschijn De vleermuis zwijgend wiekt in lage kringen, En de aarde staart naar de eerste tintelingen Der zilvren spangen van het nachtgordijn; Als dan door 't loof der luistrende jasmijn De luwtjes geur'ge wiegeliedren zingen, En sluimer daalt op brede duivezwingen... Dan is het zalig, om alleen te zijn. Dan is…

Er was een meisje dat de wereld leerde kennen via angst, via handen die geen troost kenden, via stemmen die te luid waren in de nacht. Ze droeg stilte als een tweede huid, ademde schaduw, en leerde lopen met gebroken vleugels Niemand zag hoe ze elke dag een beetje meer verdween achter ogen die ooit zongen. De dagen werden jaren, de…

Motregen aan zee, een koude morgen, de grauwe kop van een bunker. Telkens dat beeld in hetzelfde licht. Nooit dichterbij of uit een andere hoek, zonder verhaal, droom of herinnering. Een teken? Maar waarvan? Hoe kom ik eraan? Geluidloos duikt het op, achter iemand met wie ik praat, of in de tuin tussen bloemen, het bevriest de glimlach, legt…

(Een poëtische destillatie van Ricardo’s verhaal) Er was een tijd dat de wereld scheef hing, dat achterdocht mijn schaduw was en angst mijn adem stal. Mijn hoofd een storm, mijn hart een kamer zonder raam. Ik viel – vier keer zelfs – en iedere val liet een litteken van inzicht achter. Tot ik, tussen medicatie en muren, stil werd. En in dat…

onder de lappendeken slaapt een leven met gerafelde emoties   emoties toegedekt met een deken van hoop   hoop op een vlak leven emotieloos zonder diepe dalen geen grote hoogtes   hoop op rustig kabbelende gevoelens onafhankelijk van stemmingen   hoop op een vredig leven bij tijd en wijle            …

We hoeven elkaar niet simpelweg te winnen, geen woordenstrijd, geen glans van gelijk, maar een zachte blik, ruimte voor twijfel, liefdevolle rugwind voor ieders verhaal. Laat de ander anders zijn, laat het hart zich openen: niet de drift tot overtuigen maar het spreken zonder eisen, het haken naar respect, heel gewoon…

als ik in mijn diepste geraak en kond doe van roerselen die ergens klinken als muziek met tussen de notenbalken mijn eigen wisselende wijs gister ging ik nog onbestemd over wegen van verwachting thans weer over paden waar mijn zin wordt afgeremd en hoop wordt uitgeladen zo gaat het op en neer van momenten vol tevredenheid naar een tijde…

Luister naar de bomen 't is de wind die door hen spreekt. Kijk naar het water 't is de wind die het laat kabbelen. Zacht lispelen de bladeren door streling van de wind. En het gekrookte riet golft langs het kabbelend water door de wind. Ik zelf ben de wind want ik hoor de bomen ik zie het kabbelend water en het golven van het…

Het gordijn van mist houdt alles op afstand, verdriet druppelt binnen, waait door kieren terwijl ik vul, plak, schraap, en ploeter om het huis bewoonbaar achter te laten, de rug pijnlijk van het dragen en het hart moe van het bewaren. Onder woede broeit een kwetsbaar weten, namen spoken rond, gebeurtenissen ontwijken preciesheid, schuld wijkt…

Doodgaan is leuk. Op de feestavond van school b.v. je ligt heel stil, armen gekruist op de borst. Geen wimper beweegt (of toch?). Na afloop zegt iedereen hoe mooi het was. Hoe dood je lag. Geen wonder. Opa kon het ook en mijn vader. Goed gezien hoe dood zij lagen. Zelfs die vlieg deed hen niets. Geen centje pijn of kriebel. Doodgaan is leuk…

I. Morgen Ik lag in ’t oeverriet aan de’ overkant En tuurde naar haar raam in de buitenste paleismuur; Ik kon niet zien dat zij verscheen, Want de nevel dreef over de rivier. Maar de hemel achter mij bloosde van kim tot kim, Zodat ik wist dat zij naakt voor haar raam moest staan. II. Avond Het zwerk wordt wit en rood, het landschap groen…

Voor ieder naderen eens de laatste dagen dat is de weg die door het leven gaat maar ondanks dat zou ik toch weer graag de bijen en de vlinders tussen bloemen zien fladderen in mijn tuin. Ik wil zo graag nog weer genieten van de kleurige bloemen en planten, van de uitbundige zangen in de eik. In de lente weer het jonge leven dartelend…

Ik volg de kaarten, laat ze spreken, geheimen van mijn ziel ontwaken op YouTube-schermen, in nacht en daglicht herken ik echo’s die ik zelf ooit maakte. Tussen de regels fluistert mijn blauwdruk, een toekomst die zich zacht ontvouwt — wat ooit verzinsel was, wordt werkelijkheid en zelfs het onbekende voelt vertrouwd. O God, welk pad zal…

Iedere ochtend als de horizon weer licht en de wereld zich baadt in het zonnegloren verheug ik mij weer bij het zien van jouw gezicht en verlang ik weer jouw stem vol zang te horen. Een dag zonder jou is een dag zonder zon een kleurloze hemel met wolken bedekt geen groen veld geen blauw bos tot de horizon geen vrolijke kleuren zover ons zicht…