Alle inzendingen over afscheid

Jan Wolkers smeerde nog gauw een boterham met zelfbereide aardbeienjam alvorens hij met verve aan zijn volle leven ontkwam. Zelf ik had eerder aan kwartliter wodka gedacht, ééntje met zo’n etiket waarop een meisje heerlijk naar je lacht. Quasi roerloos zal ik dan zitten met een geurige kat op schoot Mijmerend, geduldig wachtend op een voortijdige…

en als wij dan afscheid hebben genomen ik verloren het schip ben opgegaan zie ik jou traag en wankel naar de kade gaan zie ik hoe jij even stilstaat nog en kijkt met zachte vaste blik naar het nu al weggevaren verre schip…

Zij wandelde in de zonne - Het loof ruiste over 't pad. Ik ben het afgevallen, Het vroeg verwelkte blad. De zwaal'wen trekken henen, Ik staar hen na en peis: Ik ben een arme zwaluw, Ik moet alleen op reis. Zij trekken naar het zuiden, Zij weten waar zij gaan, Zij zullen wederkeren Met loof en lenteblaân. Het woud zal weer herleven…

Blauw met zacht geel Beide kleuren bleken Niet somber genoeg De witte deurtjes Van het kastje Bleven eeurwig toe Het voorleesboekje Lag geopend Op de grond Op de bladzijde Van het sprookje Dat nooit begon…

Als die mij nogal lief zijn - vrouw, bomen, vrienden - van mij heen zijn wil ik een snaterende grijsaard worden, wonend op het Maliebaan-station en in de zon. Gekleed in conducteurscostuum van Engels laken een goede indruk voor de spiegel maken, en zachtjes krijsen op het zoveelste…

De dikste tak Werd afgezaagd De stevigste stam Werd omgehakt De diepste wortel Werd uitgerukt Maar de noest In elke plank Dat ben jij…

Vleugje Gaultier Op het kussen De pasfoto In een lade Koude koffie In een tas Een paar sokken Voor de was Onze ringen Wat ik snap Op een trede Van de trap…

Quazooit in Toliara Madagascar in 't nationaal park Tsimanampetsosa Zo'n kleine duizend zeemijl van Mombasa Vlakbij Dar es Salaam en Zanzibar Een tropisch eiland, geen toeristenstranden Men waant zich langs de kust in 't paradijs Slechts zee, geen kindgeschreeuw noch babykrijs Wie wil hier niet zijn lijk laten verbranden In 't…

Een vriend van mij Is gestorven Opgebaard En geborgen Het is wel vreemd We hebben elkaar Niet echt gekend Het is wel vreemd Want hij heeft me Nooit echt gezien Ik wist het nog niet Tot zonet In de krant terloops Werd opgemerkt Ik hoorde hem vaak Ik hoorde hem graag De lach de traan Goedhartig spontaan Ik zal hem nog…

Je probeert het verdriet te relativeren maar in gedachten is er een verlaten land waar burgers uit gevlucht zijn door oorlogen mensenkennis in armoede moest leven een zuchtend zomers landschap strekt zich uit in groen zwijgen het liefdeshart wordt onrustig onder helder licht van de zomermaan de geur van takken witte rozen afscheid van een…

je zult mij niet horen over verlies ik zal het met de stilte delen de stilte die alles omkleedt en samen met jou het verlies denkt te kunnen beperken het nooit helemaal kan oplossen als in een kalme stille zee zoals een vis zal het zich erin verschuilen en af en toe zal het zich laten zien en zal ik toch weer aan het verlies…

Na tweeëntwintig jaren in dit leven maak ik het testament op van mijn jeugd. Niet dat ik geld of goed heb weg te geven, voor slimme jongen heb ik nooit gedeugd. Maar ik heb nog wel wat mooie idealen, goed van snit, hoewel ze uit de mode zijn. Wie ze hebben wil, die mag ze komen halen, vooral jonge mensen vinden ze nog fijn. Aan mijn broertje…

Gedachten drijven als de regenwolken en brengen alles even voor de geest: het twijfelen, het zoeken naar de zin, maar ook de kronkelingen van het denken. De vreugden en de zorgen, zelfs het licht dat diep verborgen was in alle pogen, de regen en de wind, de vrede die zich schuilhield in de grauwe kieren. Maar alles is toch goed nu, ook het…

Dit was het afscheid, anders dan verwacht of maar gehoopt, maar toch… De avond valt nu, buiten onweer maar straks komt weer een nieuwe dag. Mensen komen, mensen gaan, alleen de liefde blijft bestaan.…

Nu schijnt de zon en straks valt weer de regen. We kwamen op de tocht zoveel momenten tegen die vreugde brachten, ook verdriet, en zo gaat 't leven voort. Je bent er niet meer bij waar wij nu verder moeten; toch willen we je groeten en danken voor zoveel. Nu schijnt de zon en straks valt weer de regen en ‘t leven gaat voorbij - straks…

Al weken staar ik naar die dode twijg Met onderaan iets nieuws en pril Dat groeit en naar het zonlicht neigt zonder enig gedoe en stil Alsof het niet gezien wil zijn en met groene bladeren De twijg verbergen wil Rank en slank en fijn Kan het zijn dat in de twijg De dood slechts tijdelijk verblijft Zoals de dag de nacht verdrijft…

ga zacht ga zacht de nacht zal je dragen naar het heldere licht breek niet o breek niet duizend sterren koesteren je in de duisternis ga zacht ga zacht voorbij de zomer naar het bleke winterlicht breek niet o breek niet nu we woordeloos zijn in deze tijdeloze nacht…

sinds jij vertrok is er nog steeds zon is er nog steeds regen maar onze regenbogen zullen blijvend ontbreken…

wij hebben met handenvol emoties gespeeld meestal met liefde en vaak niet alleen voorzichtig zonder ons te bezeren juist liefde zal ons dit snel leren want diep van binnen raken de eerste toetsen in aftasten de weg naar een hemelse symfonie pas daar waar het lichaam de swung van muziek aanvoelt wordt dansen close for ever…

je hield afstand al die tijd ook al streelden je handen mij sprak je liefde zonder woorden omdat het zo was tussen ons ik en jij eindigden wij zonder woorden en was niemand die ooit meer wat hoorde over ons ik en jij voor altijd voorbij...…

Wij zaten samen, zwijgend, bij het vuur; mijn lieve vader en ik. Bij elk klokgetik kwam zijn stervensuur nader en nader. Hij was rustig en goed; lijk de moeder die haar kindje heeft gedekt tot de kin, en die heengaat op lichte voet, stil en verblijd. Zo wist hij zijn denken en daden bedolven onder Gods warme barmhartigheid. Hij stond…

Afscheid, hij moet gaan. Huilend loopt zij naar hun huis -- En steeds kijkt ze om.…

Bij het lijk van de Eerwaarde, Geleerde Here, Adriaan Wolff Predikant in de Beemster Is dit mijn waarde Wolff, zo minzaam in zijn spreken! Zo keurig in zijn smaak! zo goed – zo groot van ziel! Zo wakker op zijn post, zo treffend in zijn preken! Die nooit, uit vrome drift, in lage straattaal viel, Noch ’t heilig bedenhuis ontheiligde door twisten…

Soort bij soort of thema bij thema op alfabet of op kleur op jaartal of gebeurtenis op componist of muziekstijl op auteur of titel boek in albums of los in mapjes in dozen, ordners los in laatjes, kasten het is afzien het ordenen van je leven 'to be or not to be to do or not to do' zelf kom ik uiteindelijk in het…

Verse graven hier en daar, onbegersde moldebuilen, ziet men uit het kerkhof puilen, dit onzalig ziektejaar! Kinders, sprakeloos, gekist; ouders, al te vroeg gaan slapen, wonden die in 't herte gapen... deerlijk om herdenken is 't! Ach, hoe broos, hoe onbestand, onbewaarbaar is het leven, dat gij, Here, ons…

Vergeef me Steeds maar de vraag waarom leef je In mijn leven een nieuwe start Het Leven heeft me getart Ik zeg het niet vaak maar het komt uit het hart Eindelijk een comeback van Danny van Strien En een hele nieuwe start…

Mijn oude vestingstad Hellevoetsluis Gelegen aan het Haringvliet Water boten schepen die je daar aan de boulevard ziet Ook al is er niets te doen Ik voel me echt thuis In mijn oude vestingstad Hellevoetsluis…

'k Wou laten wat me aan leven rest uitvloeien in melodie zo teer als 't zacht geklater der spelensmoede bron, in 't grote water, na schuimend stortgedruis of kronklend stoeien, haar laatste leven lozend... Want wat baat er mijn harte nog, nu al zijn edel gloeien een niet is en géén hoop het meer kan boeien dan zoete dood wat vroeger of wat…

De leegte is een gat vol licht is herinnering aan het huis vóór het brandde, vóór de sloop. De vreemdeling ziet niets: bijv. een leeg parkeerterrein. De straatbewoner ziet de leegte boordevol licht dat niet alle mystiek en droefenis verijdelt maar een beeld oproept: een huis.…

de gerafelde gaten in de oude jas vertellen een verhaal over kapotte dromen en een beschadigd leven te vaak opgelapt met loze beloften ooit was hij nieuw mooi en geliefd nu giert zijn eenzaamheid door de gaten neergesmeten op de voddenhoop zoekt de afgeleefde jas kleumend naar wat warmte bij de afgedankte trui en…