Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 87.182):

Een oase van rust

Zacht omhooggestuwd
vleugels omarmen stilte
weg naar het licht toe

Verlangen naar een plek
waar zachtheid de lucht vult, waar mijn
overvolle zintuigen langzaam stilvallen. Een ruimte
waar elk geluid fluistert, en mijn geest in stilte mag uitademen.

Dromen van een tuin met
paden van mos, waar bloemen hun geur
aan de wind toevertrouwen. Daar leg ik mijn rugzak van
herinneringen neer, en voel hoe de aarde mijn vermoeide hart wiegt.

Een schouder zoeken die
mijn broze ziel omarmt, waar de tranen
mogen rusten, zonder oordeel. Plek waar pijn niet schrikt,
maar gedragen wordt, tot de stilte liefde wordt en wonden zachtjes sluiten.

En wanneer mijn reis de
laatste oever bereikt, hoop ik een hand
te voelen die mijn angst sust, die mijn kwetsbaar teder hart
geruststelt met stille verbondenheid, zodat mijn afscheid niet zwaar is, maar licht.