Alle inzendingen over verschuiven

De hemel kleurt raar Er hangt iets in de lucht Wolken verschuiven, dreigen gevaar Veilig binnen kijk ik naar buiten Bewonder de kracht Gekletter van water, tegen de ruiten Het is donker, dan weer licht Ik geniet volop Van regen, donder en bliksemschicht Bomen en struiken zwaaien woest Dit is geweldig Maar toch denk ik: "VERROEST…

wei, de paden leeg, de sloten bol, in het eerste daglicht zonder mij verstuiven paardebloemen vol, de wind bespeelt geluid met de trompet en jaagt de dromen uit, voorzichtig sluipen bomen naar hun bed, vangen de noten om weer in slaap te komen, de stammen blazen zich naar een eeuwig woud, van dat lange slapen wordt een bos niet oud, verschuiven…

Wat nou als het komt door het verschuiven van het magnetisch veld; dat er kleine ruimtes ontstaan waar niets nog aan ons trekt, en het trompetgeschal een waarschuwing: "pas op! hou je vast, anders val je van de aarde af!" Wat noord is, wordt nu zuid en vice versa, wij staan andersom en alles is gedraaid.…

Zo zie je hoe de tijd alles doet verschuiven en Slauerhoff straks een soort Virgilius voor ons is, een vage schim uit de oudheid, die nauwelijks nog tot de verbeelding spreekt, die over enkele eeuwen door niemand meer gelezen wordt.…

De aarde schudt, het stervensuur Van menigeen heeft vorm gekregen Een wooncomplex, een klachtenregen Verschuiving naar miniatuur Problemen met een nieuw bestuur Met samenwerking, nieuwe wegen De aarde schudt, het stervensuur Van menigeen heeft vorm gekregen Waar is die ooit zo goede buur?…

Elke zachte wrijving is een hemelse verschuiving. De zon mag bij opkomst gelijk weer ondergaan. Jouw techniek zorgt voor zuurstof in mijn orgaan. Mijn aorta gaat van genot rond langs al mijn functies. Want elke nacht heeft weer andere diverse ambities. De ligging heeft nooit een vaste plaats of bouquet.…

het vuile smeltwater likt langs de ruiten vol heimwee zie ik een maagdelijk zicht verdwijnen sneeuwmassa’s gaan zich van de daken verschuiven Het dooit! het vuile smeltwater likt langs de ruiten en langzaam vertonen zich d ’ eerste aardekluiten de winterzon doet de laatste sneeuw wegkwijnen Het dooit!…

droom met mij, wees niet bang verlaat je tere zijden kleed toon mij jouw zachte huid een lied van enkel fluistertonen zacht trillend verschuivend zand verspreidt zich over gladde wegen van maagdelijke tronen droom met mij, ga toch mee raak mijn verlangende vingers omring ze met jouw bloesem, geurend naar een witte orchidee ik droom…

zie staan herbergt de tijd verloren dromen die in mijn jeugd als een mand vol nachten de angsten in het duister fantaseerden om toch maar heel even iets van liefde te mogen proeven wanneer mijn eigen armen me warmden krakende deuren die als pencelen met zachte strepen werden gesloten hielden niet de woorden tegen die het plafond deden verschuiven…

het duurt maar even zei de beul seconden, twee in getal langer zal je niet hangen de nek is op meer niet ingesteld het lijf kan ik nog verlichten door u naakt te laten gaan wellicht dat we een flits aan tijd kunnen toevoegen doch de hoop zal daarin de angst niet verschuiven het denken is immers verward en verdoofd dan wel onderhavig…

in vergaarde stilte stroomt de loop der dingen meanderend voorbij ze brengt ons terug we wisten het niet naar wat verloren ging onder de bloeiende kersenboom verschuiven tijd en licht gewichtloos met ons mee breekbare bloesem versmelt aarzelend met het zachte gras een kleine roodborst onttrekt zich teer verborgen in het struikgewas…

Vragen verschuiven de tijdslijn, niet gebonden aan grensstations spannen alleen de doden hun vermoeide bagage uit in de brokstukken van de strijd.…

jij had je handen vol aan een wereld die je steeds ontglipte dichtbij en toch niet aaibaar omdat je het echte contact miste daar waar geven drempelloos opende leek buiten te verschuiven was binnen komen iets dat enkel gebeurde in het eindeloos emotioneel van lieve dromen de haalbare weg van warme huid en vochtige lippen…

In bewondering voor de wolkenstraat Een weergaloze onmetelijkheid Waar geslacht en pracht geschreven staat in sluiers van doorzichtigheid Een verschuiving in de atmosfeer Het verzamelen van het ijskristal Goede geleiders van het warme weer wisselen en wachten in het heelal Met gevlokte watten in ‘t avondrood De keur en ‘t kenmerk kunnen…

tot stompjes uitgekleed werden ogen gebroken in het godvergeten licht baarmoederloze barakken vol doden van vroeger tot nu waar ontbloot, duizenden en duizenden werden beroofd in een verschuivende, reeds verlaten, bestemming waar zijn de kinderen?…

Het zand en de wind wilden wat, wilden spelen met ‘t water, de zee spelen met ‘t strand haar herinnering golvend verinneren, alles wilde het doen met elkaar: de wind ‘t verschuiven en stuiven van stuifsel, de zon achter elk schelpje een schaduw verschijnen, de keitjes kuilden al kuilend een kuiltje, de steentjes kiezelden keutels, ’t geweken…

Antwoorden en vragen verschuiven de tijdslijn, niet gebonden aan grensstations spannen alleen de doden hun vermoeide bagage uit in de brokstukken van de strijd.…

Zij moeten langs Uw licht verschuiven Gelijk het schaduwend gespeel Van vingeren, en aller deel Is, dat de dood hen komt omhuiven. God, die ons achtloos verder telen, Begaan in wellust en vervelen Met heilge rust aanziet en duldt, Door Uwe Zoon tot ’t eeuwig leven Gekocht, en van Uw Geest gedreven, Hervinden we U uit onze schuld.…

Geen spoor meer van zomer, al haast weer winter De mistbanken van de herfst hangen laag over de grond, verschuiven traag. Het licht wordt steeds kouder en minder. En ik denk: ik ben bijna niet buiten geweest toen het gras nog hoog stond en bol van groen de bomen waren. Teveel te doen en schrijven voor brood verduistert de geest.…

in onze vergaarde stilte stroomt de loop der dingen voorbij teruggebracht tot wat we verloren toen we zonder het te weten afdwaalden zitten we onder de bloeiende kersenboom tijd en licht verschuiven gewichtloos met ons mee de lente biedt een schrijnend mooie bloemlezing uit verdwenen werelden breekbare bloesemblaadjes versmelten…

Zij beweerde dat de grond onder haar voeten Zou verschuiven als zij dwaalde En de wereld om haar heen Haar zou verlaten als zij langzaam weer ontwaakte Dus zij droomde over werelden van engelen En speelde tussen wolken Die al druppelend verdwaalden Tussen ver verlaten volkeren Tot de wolken zeeën werden En het water haar gedaante verder…

In de drukte zoek je naar het gat in een gesprek en als op een teken lijkt de aandacht te verschuiven naar geluiden buiten. Het blijft vragen naar de bekende weg, een vloeiende beweging van aantrekken en afstoten. Onze speelsheid een nieuwe vorm van liefdewerk: de kortstondige toewijding, het verrassend perspectief.…

De westerse vredesduiven Zien de wereld verschuiven Omdat er geen gepaste antwoorden waren Die de lucht bij veel mensen zouden opklaren Een nieuwe pad Een nieuwe koers Op dit nieuwe gegeven Waar gaat de wereld zich in begeven Rampspoed Door hoogmoed Die de stem van veel mensen negeerden Het volk is gaan spreken De verdeeldheid Is gaan wreken…

tijden zijn voorbij dat handgevulde poppen met houten neus en felgekleurde oogdoppen hun woorden wisselden op het randje van spel tussen hemel en hel de kinderschare ingetoomd met snoep en begeleid door geitenwollen sokken werd meegenomen op ontdekkingsreis die volwassenen zelf nooit hadden genoten ingrijpende verschuivingen…

onbestaande drie tekens als zwarte schaduwen afgetekende tralies op een zware deur het geheimschrift kiert er tot in de gangen het gaat er onuitgesproken over de tongen er waart een duister stigma onder de lendenen het ochtendgloren verheft hem tot de nietigheid de genade staat als een megaliet het steen licht op voor ijle creaturen tegels verschuiven…

In het voorjaar schuilt haar vrouwelijkheid, winter's lonken alleen vermoeide mannen, zomer's lonken kinderen onbevangen, ben in het najaar in alles bereid, dan bestaat géén verlies aan tijd, komen we elkaar vervangen, wordt de hengst van passie schrijlings bereden, beteugeld, gevleugeld van verlangen, verschuiven dekens van de evenaar,…

Ik voel mijn ring verschuiven Op willekeur van de wind Ze draait zich om; we zien haar wuiven Terwijl ze zingt het zwervende kind Hoog boven de haan en de toren Grazen de schapen in de weiden Mijn trein brengt mij van achter naar voren Langs de verlaten paden; de heiden Van ginds als hier.…

(een omzetverhogende benadering) of ik nog weet haaks op mededeling van strakke snit waar staan we diametraal, gezien per definitie vanuit een stuk positie met perspectief open huis, verschuiving qua markt netjes aangeveegd, een soort haringlucht verwarring in termen van rozenstruiken communicatie, wondermiddel terzijde…

“Wij zijn studenten, strijdbaar tot en met, Wij zouden gister stevig protesteren. Een goed protest kan slechte plannen keren, Wij vinden acties cool en gaaf en vet. Dat protesteren doen wij graag vol vuur, Maar echt niet ‘s morgens vroeg vóór negen uur.”…

met vocaal en klinker en diftong als voelspriet met aarzelende zorg stem je de geringste beroering van licht en verlies in klank af onmiddellijk zie je jezelf geknield aan de hoorbaar kloppende wand van een woord – zoekend naar het precieze moment waarop een versregel volloopt in klank wanneer de betekenis van een woord zwicht, begint te verschuiven…