Alle inzendingen over vloed en eb

zoveel onheil hangt er in de lucht en hoeveel is niet meer te keren dat is waarom meeuwen cirkelen rond en rond vergeefs op zoek naar veilige landingsplaats maar het komt van overal zand aan het strand werpt barricades op en dan de raven... al die raven een wig is snel geslagen open handen kunnen vloed niet tegenhouden die verzwelgt wat…

ik ben de weg naar niemandsland het hete zand waar je voeten verbranden ik ben de vloed de gesel der stranden ik ben de gekheid de waanzin ten top ik ben de galg de valbijl de strop ik ben migraine de kanker en pijn ik ben de adder het giftig venijn ik ben de wreedheid de grijns op je lippen ik ben het schip dat loopt op de klippen ik ben de…

Als ik wil schrijven een soort gedicht of een lied blijven woorden als op golven drijven en verdwijnen onder koppen schuim vaak over seizoensgebeuren of emoties van vreugde, soms verdriet natuur en vreugde wil ik uiten het ander liever niet teken wat harten in het natte zand terwijl ik bezig ben komt vloed breken golven op het land…

me komt zitten en 'k, onverstoorbaar lijk, 'k mijn hoofd op je schouder vlij, mijn arm om je rug Zullen we wat op strand gaan liggen, vraag je Zoals jij dan ligt met je hoofd op mijn buik, 'k jou gebruik om je oren, je stekelig haar, je denken te masseren we wegdromen in zand en een weten van glinsterend water, een komen van vloed…

Het bloed trekt zich terug, het eb is snel het strijkt de uren uit, er is alleen het zand en as en er is de lange schaduw die kantelt en de stilte die valt en zoveel dingen van nergens, en zoveel maal stilte wordt me gelaten tot ik zelfs het ruisen in mijn oren vrees.…

Bij eb zagen we krullen en groeven het op, hingen de halfvergane papieren te drogen. Maar tijdens ons rusten, toen we elkaar kusten was het in flarden vervlogen, de letters zweefden als veertjes, ontmoetten vogels, zandkorrels, verpulverden in de lucht.…

En toch, zo eindloos smacht ik soms om rond Uw overdierbre leên de arm te slaan En luid uitsnikkende, met al mijn gloed En trots en kalme glorie, te vergaan Op uwe lippen in een wilde vloed Van kussen, waar 'k niet langer woorden vond.…

De duinen glijden langzaam in de vloed van onze harten. Een branding vol verlangen, in dagdromen gevangen. Een veilige plek wordt geboren in een verlaten hutje aan zee. Hand in hand zoeken we naar antwoorden, wij met z’n twee. Nooit komt er een einde aan deze stille wens. Onze vingers glijden over de horizon, heel intens.…

Over het veld ruist een lied van de vloed, Kostlijk als harpspel van zilveren snaren, Brengen, bezield door het koeltje, de baren U met de morgen haar groet! Schijnt u het leven geen heerlijke droom? Zachtjes op 't zuidelijk windje te wieglen, Eeuwig uw sierlijke bloemkroon te spieglen In 't kristallijn van de stroom?…

Een hete tranen-vloed haar uit de ogen sprang Een uitgetogen zwaard door hare ziele drang Aanschouwende haar vrucht, aanschouwende de scharen. Het krachtige geloof weerhield ze in die nood Dat zij niet met haar kind en smakede de dood: Nog leed ze meer als ooit de grootste martelaren.…

Jaren ben ik donor van bloed de rode vloed door meters vaten getapt terecht de bloedzak in Het apparaat links van mij tapt het rode vocht, want bloed geven moet, is goed Zoals gezegd: ik doe het jaren mijn leven destijds met bloed gered terwijl mijn wereld observeerde Jaren was ik donor van bloed nieuwe veiligheidsmaatregel, per direct…

Het breidt zich uit, gelijk de vloeden Van licht nemen de wereld in. O, dit geluk bij u te zijn En al ’t andre te vergeten, Alleen te leven van het weten: En ik ben de uwe en gij zijt mijn!…

nu de eens fiere golvenbruid die ‘t trotse hoofd niet boog voor zee nooit komen meer de prachtgaljoenen haar blik is leeg en ’t lijf verrot en wee de lente als met nachtelijk geluid de donder op de springvloed rijdt; zelfs de verhevene weerloos aan het element waarop zij in de dag afwijzend op neerkijkt hoog over de Piazzetta zwelt de vloed…

midden in de tuin staat een boom terwijl ik met hem praat, zonder mijn stem te laten horen schudt hij zijn bloesems hoog op, alsof er tederheid is alsof het gedicht in zijn buikholte mij zal vergezellen naar de branding mij zal doen verdwijnen in de palmen van vloed, nog zachter dan een belofte van liefde opnieuw op huid en vlindervisjes, neergestreken…

En zwelt mijn hart van vloed en gloed doordrongen Der liefde, meegedeeld door een hemels wezen, Dan denkt mijn geest aan hen, die zijn gezonken In helse smart, en ik wil die smart genezen, Genezen door de liefde, door de rede!…

Dan zie 'k mijzelf alleen en ongedeerd Der fantasieën vloed gelijk een zee Beschrijden en geniet mijn godlijk-zijn: – Maar als ik aanstonds langs de straten treê Ken ik mijzelve van mijn ijd'le schijn, Daar men toch kent met wie men veel verkeert.…

Rimplend biedt de klare vloed Aan de dag zijn welkomstgroet; Blijdschap spreekt uit al wat leeft, Nu het licht naar boven streeft.…

Wanneer verdriet je diep van binnen raakt, zodat gevoelens golvend binnenstromen, en strijd vergeefs die vloed probeert te tomen tot leed je innerlijk heeft leeg gemaakt, dan helpt verzet niet. Laat de pijn maar komen.…

door de wolken de kinderen worden onrustig de ouders halen hen naar huis onderweg glimmen ze nog van vrijheid, thuis sluiten ze de deuren met besmette handen er is niet genoeg zeep en niet genoeg voorraad om ons van het lijf te houden We ontsnappen keer op keer spijkeren nieuwe huizen open duiken er naar binnen en ontketenen een vloed…

Nu siert zijn hoge huis Rondom met zwaar geruis Een vloed van bloedend lover. Al ben 'k verminkt en krom, Hij wist hoe onder 't mom Van dorheid 't hart versmachtte. Nu hij mij kwekend nam, Verlicht ik met mijn vlam De dagen en de nachten.…

Gegroefd gelaat zo diep bedroefd, Het brengt gekloofd zelfs deze vloed Die klieft, niet tot bedaren. Geweeklaag van de deinzenden Ontstijgt haar dichtbevolkte schoot; Wie laat zich niet bedwelmen? Wie zal uit haar midden wagen De kromgestroomde lichaamslijn Rechtopgaand om te buigen?…

steeds meer vervagen soms gaan ze kopje onder en worden ze weggewist de rafelige band met het heden brokkelt af raakt versleten als ooit gewezen Incasteden overwoekerd verlaten vergeten maar heel soms kom je iemand tegen die je weer herinneren doet iets weer opgraaft voor het heden en dan besef je – o ja die zee heeft immers ook z’n vloed…

Hij komt in mij, ik ben open en zacht, er steekt een storm op Hulpeloos dein ik in de vloed over de nog lege aarde Ik ben bang gewond te raken van binnen te gaan bloeden Misschien ga ik wel dood maar ik voel juist vrede Diep in mij, dieper en dieper stijgen en rollen de golven Ze verrukken me, masseren me en leggen mijn binnenste bloot…

als een verlaten open zee golft de nacht een koude rimpel op het dak de maan speelt een lichte vlek tegen de zware schoorsteen, hoge steven in een donkere vloed van pannen opgeheven. bleke schijn zoekt ruimte op de kap en zakt dan traag in golvende slagen zonder omkeer gewichtloos strak over het kort hellend vlak.…

traantje mee van het zoute water van de zee hij zat er van de vroege uren oma zat soms te borduren bij mooi weer en goede luim samen dromend soppend ruim ter land ter zee of in de lucht dichters zoeken ingeving uit natuur innerlijk beven in ‘t avonduur niet ervarend goddelijk den tucht ze zoeken naar meer minne niet naar het wonder eb…

Het is eb. Rijnlands overtollig water wordt afgevoerd. Ik zie de stroom gaan en word herinnerd aan die droeve vrouw in Villeneuve. de ogen open drijvend op de rug naar zee een pop van celluloid…

woeste wind-waaiende groene palmen en vliegende smijt-smak-vallende objecten die aan je zicht worden onttrokken als de ineens uitvallende buitenverlichting diepe donkere duisternis toevoegt aan dit natuurverschijnsel waardoor je diepste gemoedsnatuur haar tsunamie(pr)achtige kant laat voelen wat je verstrikt, verstikt en doet snakken naar eb…

IJle vogelvluchten rissen Achter weemlend twijgenweb: ’t Zijn de meeuwen die gaan vissen Met de wederkeer der eb... Ieder jaar wordt sneller ouder, Vroeger avondt elke dag,– Maar mijn hoofd ligt aan uw schouder En ik hoor uw harteslag.…

Water is er een, Getrokken door de maan, Die werkend als een spiegelraam De nacht toelacht met zachte gloed En zorgt voor eb en overvloed Met naam.…

dalen als hun toppen brekend vallen in lawines steen heuvels gapen eeuwen rond vlakken rimpelloos tot grond waarover winden ongestoord zich haasten naar een nieuwe morgenstond golven brullen wittend schuim zeeën donderen hun woestheid tegen kades pieren en geel duin zand brengt rust sust eeuwige beroering en geeft stilte in de eindeloze eb…