Alle inzendingen over vloed en eb

dalen als hun toppen brekend vallen in lawines steen heuvels gapen eeuwen rond vlakken rimpelloos tot grond waarover winden ongestoord zich haasten naar een nieuwe morgenstond golven brullen wittend schuim zeeën donderen hun woestheid tegen kades pieren en geel duin zand brengt rust sust eeuwige beroering en geeft stilte in de eindeloze eb…

neergezet 4) ik schets u hier een portret van een schaduwrijk man mijn duistere kant kent een blinde vlek slechts doorgewinterde neuroten herkennen die plek immers zij zijn mijn lotgenoten u, die blikt naar mijn gezicht ziet een zelfverzekerd persoon al ware hij van enig elitair gewicht maar, de waarheid stellende vaak door eb…

Hoe nachten nog om onze schouders hangen, Om zwakke lichtgestalten, zwaar beladen: Wij schudden 't mensenlot, door vreugd bevangen - En slechts een dorre vloed van vale bladen Ruist in het meer van mateloos verlangen!…

Deze donzige vloed is onuitstaanbaar Lepel mijn leugen niet. Zet me uit de wind. En lonkend naar een weke lens Wil ik jouw gril verdragen En toch verberg ik in mijn binnenzak Als een stiekeme onheilsbode Vlindermes en boksbeugel en matrak By the way Wat doe jij zoal om den brode?…

Men droeg de grijze plechtig naar het graf, En toen hij langzaam nederzonk in de aarde Brak uit het oog, van wie hij 't aanschijn gaf, Een vloed van tranen, dat naar 't zinken staarde; En allen wendden 't wenend aanschijn af, Gelovend dat hun God een weerzien spaarde, Omdat ze 't innig wensten, en zó straf Een God, die scheidt, zich hén…

Helende tranen trekken banen, met een minderende vloed. Langzaam kom ik weer tot rust, deze tranen doen hun werk goed. Verdwenen en voor jou, mama, onzichtbaar Maar één blik naar beneden en ik zie ze, ze zijn voor mij niet onuitwisbaar. Maar ik hou van mijn stiekeme tranen.…

voortgaand in vlagen zuigt zij mij mee vandaag, doorheen de witte abelen, de ratelpopulieren langs kerktorens en haantjes grijpbaar boven het malse koren zij rust even uit in een oude eik zuigt zich vol en waait verwoestend door de hagen, waar slierende mussen mij kwetterend belagen, schelden we naderen de zee waar westenwind ons toespreekt, vloed…

De mist lost op, de vloed zal bedaren Vergeet het, kijk naar de zon de maan, naar de aarde.…

verloren kus ik zee van je lippen je haren wild van wind en wat van adem blijft als meeuwen schreeuwen langs de vloedlijn scheren of onbarmhartig in gestrande schaaldieren pikken ik verzamel wee riekend wier alle flessenpost razend schuim klonters taai teer en teken met braakhout van dromen verzadigd zijn naam in hart natzand waar vloed…

'k Heb in de schemering uw vlucht bespied, Tot ik u zag verdwijnen bij de vloed Aan 's werelds eind, de zoom van mijn gebied; Welk land voert gij uw kindren te gemoet?" - Maar de ander luistert stil en antwoordt niet.…

Hij staat in 't zonlicht, in een vloed van bloemen, 't Verwarde kluwen van zijn kers te ontvlechten, En zorgzaam, wijl de hommels hem omzoemen, Helpt hij een stengel om zich vast te hechten, En iedre nieuwe, rood getroste slinger, Die hij bevrijdt van wie zijn bloei bedekten, Betast hij zoekend met voorzichtge vinger, En stoort de blinde…

Wij zijn bereid op alle rampen, Klaar om vloeden te bekampen; Wij zijn de heersers van de zee! Aan ons is die gehoorzaam en gedwee. De rivieren kunnen overstromen, De zee en het regen mag er komen. Wij kennen samen geen duchten, Wij gaan nooit ergens vluchten.…

Langzaam kwam de vloed naar boven. Zij zuchtte: "'k Ben het leven zat". Reeds omspoelden zilte golven haar middel en haar leest. Binnenkort wordt zij bedolven en dan is zij er geweest. Het water staat reeds tot haar lippen. Haar gedachten zijn bij hem. Hoe hij omkwam op de klippen en zij hoort nog zijn stem.…

(Lijnen van vloed (II)) 't Weer daarentegen liet niet te wensen over echter toch vaak een professie waarbij schijn bedriegt Voorspelling is net zo zeker als de wolken heel vaak aanwezig op momenten dat zij niet zijn gewenst Onze liefde daarentegen honderd procent stabiel jij twijfelt toch weer; zinvol of totaal onzinnig...…

Of zal een vloed overstromen, zal het stormen, maar hoe het dan elke keer laag en kalm water wordt. Desnoods loop ik dagenlang langs de zee.…

Zolang zal hij wachten op de zeedijk en met de vloed niet meespoelen. De enterhaken liggen klaar in koud beton. In neon spuiten fonteinen een kunstmatig leven. Kijk, ze spelen. Een vuurtoren waarschuwt voor het vasteland. Hij telt de stralen, schikt ze naast elkaar en bouwt een aureool voor de hemel.…

Ai mij, is zó de maatgang van dit leven, Moet elk licht dùs in nieuwe vloed bedolven, Smelt iedre kleuring weer na luttel tijd?... Zijn liefde en schoonheid enkel schuim van golven, Verstuivend in de drift van rustloos streven, En woont alleen in wissling eeuwigheid! -…

Als ...... op een avond zoals deze, over de vloed na een welgemeend “wees gegroet” de laatste slagen je zeewaarts dragen en zo verkozen je ziel te lozen? Mmm, lijkt me niet onaardig maar geef me nog een paar jaar Hij grijnst en zegt: in eeuwigheid, komt voor elkaar…

Aanleggen en verlaten, de stad drijft op licht vertrokken van smalle kaden, de trage opmars van meerpalen, stille eskaders die geduldig op de vloed uitrijden. Tijdig overschrijven ze natte regels ingehouden van de stil oprijzende gebouwen.…

In 't midden van China's aarde eb ik weg van de vervloed van het vele, grote, mooie dat alsmaar verwonderen doet en de oevers, wanden, rotsen, banken nu nog droog met steen, gruis en groen worden bodems van verloren oude steden nieuwe stromen wat in feitelijk mensenhanden doen om meer welvaart, meer welzijn te verkrijgen zou China zijn ego…

of zo de gezetene bemint zacht en lieflijk bedrukt, nadat de stoelgang is gelukt, het strijken ondersteunt soms in vaart, met haastige spoed doch vaak, zo niet steeds meer, nadat er eerst hortend en stotend lijfelijk is gekreund op wat in donkere kleuren met een plons neerstort in een reeds vooruitgesnelde vloed…

je haven te sluiten binnen gehoorafstand ik wilde wat roepen 'binnen onze taal' de zee klotst altijd voort in eindeloze deiningen wend zich altijd weerom waar zij heen vliet (jij om mij, ik om jou, vergeet me niet waar ik overnacht) ‘k weet wat ik doe met vrouwenogen en oren dichtbij het dichterlijk dicht laat ik je gegrift als vloed…

in dit o zo snelle leven liefde schiet er vaak bij in tegen beter weten in daar schuilt nu juist het punt niemand die iemand nog wat gunt zo lijkt het bijna wel ieder is gehaast en snel denkend aan een eigen sores maar een straat verder krijgt iemand van mores alles gaat aan ons voorbij niets lijkt nog op een beetje tij het is wild en vloed…

de maan is een vrouw verstopt in het cyclische verdwijnen en verschijnen in de schaduw van het licht als maand van het leven als vruchtbaarheid gegeven je mooie ronde vorm aan de donkere sterrenhemel boven het ondermaans gewemel het initieert de getijden het bloed en de vloed die de vrucht in de zee ontmoet het weerspiegelt de zon…

Het bejaarde koppel was verdwenen, opgeslokt door de vloed.…

Altijd lof voor hun heldenmoed, Die hen kostte hun eigen bloed Om de kwade vloed te keren. mei 1947…

en dieper om tenslotte te verdwijnen in het niets maar mijn hand zal je altijd blijven raken, ik zal verhalen over jou schrijven het leed beleven van de windmolens in jouw buik, het vuil bestormen in het binnenste van jouw ziel ach mijn wad, kon jij mij maar dromen me kleuren aan de horizon met mij ontwaken telkens wanneer de vloed…

De aarde zal je laatste pijn voorgoed bedekken die met een vloed van mijn tranen werd overspoeld. En waar en wanneer zal de Heer je wekken en komen wij langs dezelfde weg elkaar weer tegemoet?…

de horde tussen twee vuren Opgejaagd; het oog boos verduisterd vol pijn Dwars door de duisternis, dat rustig lied Tegenwind in 't zuiver hart van 't kind dat zingt Dat God onze God alleen Uw wil geschiedt Een lied, een bloem, elk met een eigen geur, de klank Doortrilt 't gehoor van droefenis teer mijn poëzie Van lichter licht, in de vloed…

denk ik dat hij het is Wanneer ik 's ochtends mijn haren borstel En met mijn tranen worstel Dat om me heen, die lege galmte En hij staart me aan, in alle kalmte Even, ben ik dan muisstil En weet ik niet meer wat het is, leed Om liefde te bezinken In tranen te verdrinken Die ik zachtjes wegvaag en vergeet Het helpt me wel, ik kom de vloed…