Alle inzendingen van Paul

tweehonderdachtentwintig seizoenen hand in hand samen wandelend bloeit nog de liefde als bloesem die de lente in het voorjaar kondigt in goede en in slechte tijden geweven door en met de tijd werden herinneringen gemaakt tot een encyclopedie vol passie jullie liefde voor en met elkaar is een testament van trouw en geduld dat jullie blijvend…

klokken luiden zacht, de wereld roept, maar ik zwijg. muren zijn mijn thuis. woorden gaan voorbij, ik wil ze graag begrijpen, maar ze overspoelen. te groot, veel te druk, in de klas verdween ik stil. verdwaald in mezelf. diep in mijn dromen, buiten lachen, samen zijn. als vriend en leerling. hoor je mij soms fluist’ren? reik je…

het licht van december, warm en zacht werpt een vredige schaduw op de nacht met de magische sfeer van kerst families vieren hoop en vertrouwen lachend draaien kinderen in molens waar naast grove den, kaneel en kruidnagel boven knisperend hout de glühwein geurt zwaait zomaar ineens waanzin een zeis die levens sloopt of erger nog: moord…

als vandaag de dag het licht ziet wordt het mooiste podium verlicht zoals alleen jij dat uitlichten kan het geluid van muziek klinkt als in de mooiste dromen het is het gouden werk wat jij met jou vader creëert “MELSE, een wonder klinkt in het duister” “Licht, laat de tonen ons raken met kracht!” klanken krijgen vleugels trillen hemels…

waar in as en puin stilte dwaalt ontstaan nieuwe verhalen over handen die dragen en harten die zien die ons samen krachtig maken waar wanhoop is borrelt ook een lied van hoop op een nieuw verschiet dat de wereld vlammend gloeien laat in kleine en grote gebaren voor elkaar elk gebaar, hoe klein het ook lijkt verbouwt een muur tot een brug…

Alsof zij iets zingen ging trilt de luit en de lieve luit achterna hinkepinkt de piano linkepoot linkepoot Ik denk niet dat de luit iets zeggen zal kwart vóór middernacht al trilt - zij trilt toch? - de luit nu weer Eer de luit daarover heeft gedacht of zij zingen zal…

zij rolt met haar ogen, haar blik op standje stil woorden stormen als wolken wild door de lucht ze woont met schuilend hart in haar kamer een wereld apart, vol dromen en geheimen een muur vol posters, een kast vol chaos de playlist een mix van verdriet en applaus de regels zijn rekbaar, de grenzen hun strijd en in die chaos zoeken ze ook veiligheid…

een echt verhaal raakt je diep een stem met een hart dat leeft geen maskers, franje of schijn woorden die spreken: “Dit ben ik, dit is mijn verhaal” het groeit uit stilte, vreugde of pijn raakt omdat het zo eerlijk en echt is fluistert de waarheid, rauw of zacht schreeuwend om echte aandacht een echt verhaal verbindt mensen bouwt…

ondeugd met een eigen karakter die graag de boel op stelten zet door steeds precies dat te doen wat eigenlijk toch niet mag door weide, gras, park en bos waarheen ook hij gaan mag speurt zijn ronkende neus het spoor dat hij volgen moet het vrouwtje is zijn grote held die al het andere vergeten laat als ‘s ochtend de wandeling lonkt huilen…

Een Arlequin in watergroen versleten roze draagt Colombine de hof is groot de bomen hoog het roodste rood van de ahorn op 't diepste groen van dennen wij stappen kleine stappen -hoe is de kiezel scherp aan uw satijnen schoen- het pak van Arlequin is watergroen opdat het passe bij 't versleten roze van uw rok en als de schaduw zij van uw assen…

we dragen paars als een stralend gebaar voor vrijheid van liefde voor wie of wat jij ook bent voor hen die zichzelf niet durven of kunnen tonen om stil verscholen dromen te laten bloeien Paarse Vrijdag viert ieders unieke bestaan het recht om jezelf te mogen zijn in kleur en pracht, samen hand in hand in een wereld die iedereen welkom heet…

het huis waar ik slaap vier muren en een dak mist warmte en basis een plek waar ik zijn mag ze denken aan portieken een blikje, een hond aan iemand op straat met zijn wereld op schoot mijn verhaal echter is onzichtbaar verborgen zweeft tussen kamers waar ik nooit lang blijf ik ben geen cliché geen teken aan de rand Ik ben een moeder…

op de grens waar dromen en denken dwalen tussen waarheid en waan, rijzen verhalen in de fluistering van complot en diep geloof waar logica buigt en fantasie weer ontwaakt wij wonen in verhalen, vormen onszelf, weven een wereld, elk met een eigen beeld de een ziet de hemel, de ander de hel maar waar begint het sprookje, waar het spel een…

waar anderen wandelen voor plezier en vertier zoeken dak- en thuislozen in de rust van de natuur draagbare dagen de stad te luid en te snel te benauwd ook vaak hun werk en huis verloren vindend zij dwalend schuil in de natuur psychisch gebroken verloren of vervreemd vertoeven zij onbegrepen in schaduw van het lover een winkelwagentje…

jouw ster doofde veel te vroeg een donkere leegte bleef en blijft toch plantte jij ook de boom van herinnering met altijd groen blijvende bladeren die bladeren kleuren immer fris ze spreken fluisterend wat wezenlijk is het leven dat jij hebt geleefd omarmend met de liefde die je ons was en blijft de mooie slingers die je achterliet geven…

Stilte van het woud huis, werk, bestaan verloren natuur als schuilplaats Winkelwagentjes een vuurtje dat warmte geeft takken verbranden Schaduw van het groen Onbegrepen, psychisch stuk vechten om balans Afval hoopt zich op een schreeuw om zonder oordeel de weg te bieden De echo van pijn vraagt mens en natuur ruimte wie hoort en…

yo joshua, veertien, en groter al dan de rest opa, oma, je oom—zelfs je tante staat versteld je torent boven ons uit, in lengte en in skills een jongen met power, die als je wil alles kan rugby is jouw ding, van junior naar colts straks hard beuken, snel rennen, je maakt de acties strak modder op je schoenen, wind in je gezicht een rugby-held…

vijfenveertig jaren, wat een rijk bezit een pad vol dromen en wendingen bewandeld in werk, in leven, waar je ook ging of gaat elke stap heeft zijn eigen spoor gezet je kroost groeit en geeft je steeds kracht ze kiezen een op eigen kracht hun pad hun karakters geven vragen soms en zorgen maar ook de trots die in jouw ogen ligt in de wirwar…

Een mandje geweven van riet, in de warmte van de zon, teer en breekbaar Tegen de avond vloeit de zonneschoot weg, en komt de grondgeur naar boven drijven, van de aarde waarin het riet is volgroeid, en die zijn rijke sappen in het pitriet heeft opgeslagen In de nacht worden alle sterren gelokt, waardoor de hemel lijkt op een pikzwart geverfde…

Een bomenrij langs het landhuis, gehuld in vuilgele lakens Over de straten liggen roodwitte linten, als vergeten herinneringen Ze rijgt de veter door haar hoge plastic laarzen, en bindt een blauw strikje in haar opgebonden haar Uren rekken zich langer dan een dag, terwijl de wind de linten optilt, een glimp van marmeren straatstenen onthullend…

Is vorst Breken scherp en helder de stenen rijen Wegen scheuren Schel schelt de schel Van de trem in de duizelruimte Hoge hoepel Staalhemel staalhelm Naar klare spanbanen strammen stappen Laarzen slaan de straat tot luide ruimte Is vorst Breken stenen scherp Slaan laarzen klaar Schellen de schellen schel helder helder helder…

De zandvlakte houdt vogelzang gevangen en wordt gedompeld in stilte Een enkel ritselend geluid dat deze rust doorbreekt, zijn vleugelslagen van opstijgende vliegende mieren Hun rood gloeiende lichamen vervagen in het licht van de opkomende zon, alsof de bruidsvlucht van koninginnen en mannetjes een geschenk is van de vroege ochtend Na…

trots in het najaarslicht bladeren aan de boomtrots het eens lentegroene pracht is nu een bont palet kleuren de herfst roept zacht het is tijd voor vertrek ieder blad verkleurt elke op eigen manier de wind komt fluisterend met stormkracht soms ze dansen en zweven hun kleuren strooiend als lotgenoten vallen ze soms samen één voor één…

handen die slaan ik voel zoveel pijn geen warme maaltijd of een arm om mij heen als jij mij ziet kan jouw stem iets doen een klein gebaar geeft mij toekomst laat me niet los kijk verder dan de schijn die het verdriet verstopt geef mij jouw hand ik heb jou nodig jouw ogen en jouw oren voor mijn stille schreeuw mijn smekende blik…

een nieuw levensjaar begint met deze dag als eerste stap op een weg vol mogelijkheden die je omarmen of lopen laten mag de zon weet je komt altijd weer ook als je hem even niet ziet om de warmste gloed te schenken aan wie en wat jij wezen wil voor de mensen om jou heen omarm dus deze prachtige dag die ligt in het tapijt van de tijd dat…

eenzaamheid is niet de stilte om me heen niet de lege kamer of de afwezigheid van steen het is de ruimte tussen ons te groot en te breed waar woorden niet reiken en geen oog mij echt weet het is niet de drukte die mijn ziel doet ontwijken maar het onvermogen om diep met een ander te kijken een zee van gezichten toch niemand die…

Een vlugge glimp van witte lingerie onder roetwolk van rokken: zwarte zwanen die, gekoppeld in eenzelfde rêverie, als kanten schuitjes door de vijver varen: kokette weduwen die niet om hun doden blijven treuren - zwart is in de mode. Eén kijkt soms even of haar spiegelbeeld zich onder water net zo erg verveelt. ----------------------------…

Duizend duizelkussen tuimelen omarmen sluit knelgespand perst lenden blikken trillen wimpers sluitstenen hangen brand verlangen geluiden fluiten huid suist sellen wereldvreemde werelden zoengloed hong goed dood over lijven ------------------------------------------ uit: Nagelaten gedichten (1928)…

Ik ben op handen en voeten vergaderd, volwassen als een baby, volwassen als een aap. In deze houding wordt alles onwezenlijk. Onwezenlijk snel, in onwezenlijke haast: andermans armen en andermans romp schieten daarboven jagend voorbij. Als kogels. Als wolken. Als lijkenlucht. Zo vliegt de dag de tijd vooruit en is de slang het meest volwassen…

Gelijk men kakkerlakken ziet (die men ook later in de taartvorm vindt), zo kan men reageren op wat de wandklok toont. Niet op de uren die in muren dringen van woonst of werkvertrek. Maar op de uren die, van de wijzers afgespat, verdwijnen en verdwenen zijn, hoewel ze in glitterpakken op het netvlies hangen. Dit is wat ons de wandklok toont.…