Alle inzendingen over onbeweeglijk

de zwanen de trieste zwanen vissen in rimpelingen van grijs water rank en licht buigen ze het verdriet de grote zijden vleugels ruisen als een weerslag van wat was voorgoed geborgen in het water evenwijdig de stille zwaarden onbeweegbaar zonder gewicht toch voornaam peilloos roerend en wiegen op de donkere spiegel zo…

Maar zij bleven in de oneindige zaal Onbeweeglijk. Onkunde was hun Meester. Zoals de donkere trappen van een waterval, Waarover ’t water bruist, was ’t amfitheater Onbeweeglijk onder ’t gewoel der woorden. En zij verrezen, zeggend tegen elkander, Dat, als de Macht, Slavernij eeuwig was.…

met afgrijzen kijkt de voor paal staande reiger in de hoek van het weiland naar gemotoriseerd verkeer op de Rijksstraatweg zo ziet (on)gelimiteerde haast op twee vier of meer wielen er dus uit denkt de slanke vogel onbeweeglijk het voortdurende geraas gadeslaand kom ik zoek de slaapwijkrust op er is vast nog wel een vijver met veelsoortige…

Nachtenlang doorgehaald met woorden die kil en raadselachtig en onbewegelijk waren, soms zelfs helemaal verdwenen.…

aan de boorden van het verstand de oude bomen hier overheersen het bospaneel ze broeden op slangeneieren langs het lome pad zijn de dagen verlaten stranden verschroeid zand vol littekens soms, heel even, tilt een milde regen van herkenning mij in het ritme van de vergezichten veegt ander onkruid met gulle glans de tranen van mijn onbeweeglijk…

Wij zijn, daar ze onbeweeglijk schijnt, een sterre aan hare baan. Wij reizen, en uit ieder punt verrijst een einde, ontrijst begin; waar alles wat het leven gunt verlies is, en gewin. En komt eens de ongenode Gast ons scheemren in 't vervaald gelaat, o Dood, met avond rijk belast: dàn wordt het dageraad.…

Hij lag onbewegelijk op de loer Geduldig onder doorschijnende vloer, En sloop door wijkend riet met sluwe stap, En aasde uit 't west met rood, hongerig oog, En heerste uit violette schem'ringboog In ster'lig blauw van wereldkoningschap.…

Waar avond-zon op 't koele blanke zand Goudene gloed in plassen blinken laat, Een oude visser onbeweeglijk staat, Turend naar zee, op het verlaten strand. Het stompje pijp geklemd in grove hand, De helmhoed boven 't stoer, verweerd gelaat, Dat half in rode halsdoek schuilen gaat Staat hij daar groot in late zonnebrand.…

De treurwilg in mijn ziel is een beeld van marmer - onbeweeglijk. Ik volg de zwarte rokken in mijn drang naar veiligheid - onbekommerd. Bij klanken van Chopin breekt de stam in tweeën - bevrijdend. Domme slaaf van dikke torens en zij rijgt mij aan haar mes - genadeloos.…

languit midden op de weg met wat gras bij paaltjes hoe zalig maakt die steg ik kijk me in een deuk je bent écht wel geniaal ligt daar mooi voor lijk mooie oplossing meteen ook voor al die carvandalen scheuren voor niet te talen stoppen bij jou onbewééglijk in dialoog met puur natuur je gaat metterdaad alleen pars pro toto is echt…

als de tijd voorbij gaat en ik sta onbeweeglijk stil neemt ze mij toch mee ook als ik dat niet wil als de rivier op haar stroom merkt dat ik mijn tijd verdroom liggend in een bootje neemt ze me ongevraagd mee en in het ootje al deinend op haar tocht naar zee als ik in een ballon vaar en naar een gewenste kant gebaar omdat ik het daar…

Ik bleef schier onbeweeglijk op heure lipjes kleven. Doch na zo vele proeven was 't ons nog gans onmooglijk een kusje te beschrijven. Ik zei:"Mijn lieve Fillis, wij zullen het nooit ontdekken!' 'Wel,' zeide toen mijn meisje, 'laat gij de hoop reeds varen?…

de mildheid van de regen is nog even weggebleven de pruim schudt zijn takken en kijkt meewarig de heg voorbij fluitekruid wuift wit terwijl riddersporen star onbewegelijk roestbruin met hun ijzige blik verdrogen boerenwormkruid gele teint bundelt zijn knopjes druk insekten werend verlangend naar de zon tegenover deze natuur huilen…

In alles wat een richting heeft verafschuw ik de waarheid in alles dat onbewegelijk is haat ik de leugen... kom hier kleine acrobate, ik wil met je spelen, je ruggenmerg ombuigen in een paraplu, architectuur ! in de Petit Pont of een handvat... wat wil jij? kom op, springen!…

Het klapraam gesloten, sprekende tranen en onbeweeglijke lippen. Beiden moe van de gestreden strijd, laten wij onze blikken niet los. Ik herinner mij... De verademing van mijn lang verwachtte, hoopvolle vrijheid, gaandeweg wordt die genomen.…

Zij neuriën, neuriën… en zien het bruine kleed onbeweeglijk worden. Het luistert! In een plechtige stoet trekken de mieren zich terug in de kieren van de oude muren. Voor ons niet te volgen. *) uit de Koran, de soera AL Namal op blz. 377.…

De zonderlinge blauw lucht spiegelt als een onbeweeglijke luchtzee over de langgerekte spoorlijnen die de weilanden doelmatig doorkruisen richting bruisende onoverzichtelijke zee, hier heb ik ooit de illusie gehad dat alles mogen zeggen, ook alles uiten is, maar ik kwam teleurgesteld weer thuis, vond een weg tussen ellebogen, brede schouders…

Licht, geuren en vormen versluim'ren Tot één onbeweeglijke droom. Weet ik nog of ge lacht of droef zijt, Mijn ziel, over wie zich besloot, Als één broeiend licht zich besloot De verte en de tintelgewelven Van de dag die verblindt zichzelve, Onroerbaar en groot, als de dood. ------------------------- doom: mist, nevel…

Zonnen als behang, onbeweeglijk boven werelden als medaillons waar de toekomst ligt geschoren, in het onkruid van de golven, draag het tij en ontij in gelijke maten met me mee, om de nek van de tijd geborgen, een doolhof van de aardse stee en in de boezemkamers van de hartslag in het ongezouten leven, gedolven uit het ritme van seizoenen en…

onbeweeglijk en rotsvast, zonder brokken of barsten sterker dan het ijzeren gordijn van weleer of de onverzettelijke muur van berlijn. en je ziet wel, niet alles verloopt zoals je dat plant!…

schepen liggen in de haven onbeweegbaar aan zware ankers vormen eentonig geborgen in de misthoorn van de morgen zelfstandig getekende kranen helpen de wachttijd dragen huizen op de wal hebben de diepgang van roerloos verleden masten die in de ramen opsteken een havenstad waar het gerucht in een schelp wordt geblazen tritons onder bruggen…

Haar gelaat is vel, doorgloeid van vlekken, Lichtloos staan de ogen uitgepeld, Onbeweeglijk zijn de wezentrekken En haar neus is puntig opgespeld; Aan haar rokrand draagt zij drek van vaarzen En haar luttig hoedje is wat stro, En haar schoudertjes beweegt zij blo En haar voetjes steken in manslaarzen.…

Ze gebruikt botox; haar huid is zo strak dat bij praten de lippen scharnieren in de mondhoeken en de oren in cadans mee bewegen, rest van het gezicht is onbeweeglijk glad als een naakte diepvrieskip. Mijn neefje vindt het Cool, hij ziet aan haar oren wat ze zegt en op grote afstand want ze heeft grote oren.…

Zij was geen stenen bed, geen dierenkoorts, Haar gewrichten waren jonge katten, Maar onvergeeflijk blijft mijn huid voor haar En onbeweeglijk zijn de krekels in mijn stem. 'Je bent mij ontgroeid,' zegt zij traag mijn Vaders voeten wassend, en zij zwijgt als een vrouw zonder mond.)…

Onbeweegbaar stond de werkbank op de lemen voer. Soepel en lankmoedig liep de steel van de bankschroef in zijn vereelte hand, die de gang afkapte en nieuw vloeiend aan het lopen bracht. Het doffe raam vertelde wat je weten wilde van de schemering, de geur van honing doezelig slaperig in het halfduister van opstaande raten.…

al openbaart, wat zal ik dan grijnzen in mijn mogelijk bevrijd hoofd en de ogen nog wijder doen openen naar de wereld om mij heen, opdat ik opgelucht en diepademend mijn vleugels weer opnieuw uitspreid naar ongekende nieuwe werelden de bezwaarde donkere kamer met gevaarlijke stutten dreunt nog door in mijn lijf zo lang bleef het onbeweegbare…

Ik wenste mij een effen blik, Een onbeweeglijk oog, Dat nooit verried wat liefde of haat, Wat lust of luim, of goed of kwaad Van binnen mij bewoog. En voorts – een forse lichaamsbouw, Een grofgespierde knuist; Wie met de kracht des vlezes lacht, Iets olifantisch’ baart ontzag En ’t geestje vreest de vuist.…

Mahoniekleurig onbeweeglijk als door modderstromen lopen. Kunst ontwaakt dromerig als een bevallige tuinschilderij, eeuwig verzandend in razernij als romantisch “gevoelige klap”. Voorbij een andere tijd, schrijft de wijze steen op een brief wat passeerde bleef.…

Er bloeide een nieuwe belofte in haar blozend hart en lichtstralen tekenden een jonge gloed op haar rozige koontjes Het beeld had iets vrooms door het stille ademen boven het onbeweeglijke meer Zo droomde zij haar Camelot, over de koningen van weleer over riddereer en de hoofse liefde - even ontwaakt zij, ziet zij de wereld om haar…

opwindend wereld: er op af de achterbakse aanvallen van dweilen en het klierend gekonkel van stoffer en blik zal buigen voor mijn poot al gauw zo groot dat ik aan mijn eigen staart zal kunnen komen het knipperen van beweeglijke oogleden het ongeplaatste bewegen van eigen pootjes en staart dat dat deed het: emmers zijn wit zij zwijgen en onbewegend…