Alle inzendingen over achterland

toen zij nog bij hem was kon hij iedereen vertellen van de zee al die druppels samen schelpen in scherven eenzame kreten van zeevogels in de wind een laatste zinkende zonnestraal het leven in al zijn poriën al zijn voetstappen aan de vloedlijn hij draait zijn rug zeewaarts nagestaard door cirkelende meeuwen in het achterland…

De dwaalsporen van de giraffe staan hier in het achterland op het grasveld wie durft er nog zijn nek uit te steken wanneer iedereen boven het maaiveld wordt onthoofd als een maagd met een mening en het doet er niet toe wat de mug over de olifant denkt als de kat van huis is dansen de luizen op tafel en neem ik je in mijn volksmond…

Turend naar de vloedlijn zie ik brede golven voor eeuwig op dit land kapot slaan en de frisse wind ongrijpbaar licht als lucht door de haren gaan In de verte aan de oneindige horizon ver verwijderd van het achterland snellen schepen als stippen, met vlag en wimpel en in hun kielzog slechts een traag spoor, naar een overkant…

Druppels vallen uiteen in achterlanden van verdreven illusies, zij kennen geen andere hoogten dan de slagschaduw van het maaiveld dat verzandt door de vertraagde stroming in lage luwten.…

ik kaal de bomen scherp de wind in bladerloos vertonen weer oogst ik afval van een zomer vol met leven sterf drogend wat er is gegeven ik jaag met buien langs de kust de kou van het achterland troost zich met nachtvorst als men rust warmte in mijn ene hand klapt tegen winter aan de andere kant en geeft gedonder toch schraal ik…

De wind ruikt naar oude twijfels en bevestigt de gapende rand in mijn donkere achterland.…

De slapersdijk is voor het achterland. Een dorp aan zee ... waar is de vissersvloot? Waar zijn de drommen badende toeristen? Bestaat er angst voor Nereus’ wrede listen, gebrek aan ruimte in de reddingsboot? De dorpelingen lijken optimisten, ’t vertrouwen in los zand is levensgroot.…

Van rechts spiegelt de wolkenloze hemel tot aan de vijf roerloze sfinxen die witglanzend het achterland bewaken. En tussen blauw-groen en spiegel door.. mijn autootje met honderd kilometer per uur door het door mensenhand geschapen landschap.…

ze kruipen uit de knop zonder naam adres misschien aan de nu dan witte jurk wuft ontsprongen een zwak moment van weemoed gebloemde herinnering hartstocht siddering poste restante uit het portiek kan ook een vergetene uit voor- of achterland die prikt in het telefoonboek…

Bewegingloos staan nu de populieren in rijen langs de waterkant terwijl hun witte kruinen sieren stille contouren van het achterland. De velden met witte deken toegedekt in serene zonnegloed gehuld tot aan de horizon uitgestrekt als blinkend decor verguld.…

Geen dwang, geen plichtpleging ontsnapt aan de knevelende hand van de oude meester uit het lage land Behoedzaam strekt het paard de broze benen het linnen spant in de krakende lijst en het wegbarstend vernis laat ongepolijst het tafereel de glans van het echte leven lenen het ros verdwijnt in galop naar het achterland grint en hoefijzers…

onbewogen langs me heen terwijl ik ‘n eenzaam rondje om de kerk reed leek in de verwaaide geur van een oude smederij en bakkerij bij het zogeheten ‘klokhuus’ de tijd voorgoed verzonken daar waar geen mens of kraai zich horen liet of zien en zelfs de schapen en koeien de zondagsrust eerbiedig heiligden fietste ik door het zwijgzame achterland…

uit je verrafeld pak gingen ze even rusten om meteen te worden aangehouden door burgers te braaf in boeken die zwervers lopen te zoeken voor landloperij dronkenschap ik moest er al vroeg zo vreselijk om huilen nu weet ik wel beter het wordt pas echt erg zonder benen in een karretje je staat al aan de kant ergens verdwaald in een achterland…

Als ideeën worden gedolven uit het blauw van oceanen, vullen golven, betoog van schuimende essentie, gestuurd door cyclische getijden, die de grote sprong wagen naar waterkant en achterland, waar mans toekomst zich laat kastijden.…

Het achterland nam op de hoofdstad wraak En wentelt zich massaal in leedvermaak Daar Ajax zijn ambities liet verstoren. Al zes jaar lang de hoofdprijs niet gehaald Geen Champions League, geen Europees succes Dus feitelijk als topteam steeds gefaald. Wanneer staat Ajax weer op het bordes Zodat het legioen van trots weer straalt?…

Als we willen weten wat en wie we zijn laat het waaien met de kop in toekomstige tegenwind het uit te schreeuwen in stil geluid in het achterland migratie tussen eb en vloed onderhuids wat we niet zien, niet alles strandt wat we vinden hebben aanrollende golven een eigen naam, benoemde entiteit als ziel van de oceaan, vloeibare…

Een ijzige wind suist door het dorre riet, dat hard en scherp, maar breekbaar, als een bruingele rafelige rand, de grens markeert tussen de bevroren vaart en het lege besneeuwde achterland.…

Het was verboden, maar daar zaten wij, vrij als de zee die schitterde in zonnegloed, een vol gemoed van dat je zoiets zong zonder te weten wat het duin nog meer was dan bescherming van het achterland. En nu dezelfde haast: de zeespiegel in stukken in de ochtendkrant was verder van je bed dan nu je keek voorbij de opgebolde horizon.…

de jaren en uitgedroogde lippen vangen het zilte zout zijn sigaret stoomt in draaiende richting en geeft een mistig panorama van warmte naar koud aan het einde van de aarde verstommen dan geleidelijk onbetrouwbare beelden voor even daar weet hij van ervaart hij de naakte eeuwigheid op deze plek los gewaad van een schaduwrijk achterland…

Als we willen weten wat en wie we willen zijn laat het beuken in de koppen, in de zwaarste storm sinds tijden schreeuw de teruggang uit in stil geluid tot in het achterland tussen eb en vloed met alles wat daaraan werd verwant, onder restricties opzij en aan de kant dan krijgen de hoogste golven zelf een naam, blijven deelbaar in…

de berk beziet ons leven is met ons samenzijn verweven het achterland met Schotse koeien maakt zachte beelden broeien tussen kikkers padden en insecten spiegelt de zon zijn vaste baan zolang de wolken hem maar laten gaan zijn warmte is het die natuur verwekte dit speelse plaatje toont het leven echt en heeft mij doen bewonderen en danken…

Uw stem en glimlach mag mij overal bereiken Als zonneschijn en wind op de’ ongemoeide tocht O korte kussen met voor gisteren en morgen En voor- en achterland Gods grondloze eenzaamheid, Zoetste verlorenheid waarin wij zijn geborgen, Steeds uit onszelf gered en tot elkaar bereid.…

In het gebochelde achterland bevolken met gulle hand gestrooide ooien met hun lammeren, als plukken oude en verse sneeuw, het ruige landschap. Door de bilspleet van een lage heuvel sijpelt glinsterend water, langzaam op weg naar de Ierse zee.…

aanhef laat haar breken, Wie zal haar in haar poging steunen; zo lang eenzaam opzij gekeken… Achterlaten ís het leven, sla stoutmoedig je vleugeltjes uit Je kunt jezelf de hemel geven omdat je echt- en waarheid fluit Maar tussen werkelijkheid en wens verblijf je soms in Niemandsland, wanhopig struinend langs de grens, verstijf je dankzij achterland…

in een gevederd mozaïek liggen de gebakken stenen vlak in dof zand, vanuit mijn zicht, vanachter een koffie waaieren zij zich uit, de dorpsstraat in aan het begin van wat voelt als mijn achterland doorheen de bomen aan wederzijden groeit mijn ochtend langzaam de morgen in huizen houden de vergetelheid in stand hier en daar nog statig,…

af te dalen Het is al lang vergeten ondergronds paradijs De Dam in al zijn romantiek is verlaten De Reiniging heeft alles schoongespoten Chinezen Japanners Amerikanen en Frustraten Houden alles voor de rest van de dag voor gezien Het draaiorgel draait weer mooie tulpen Jawel geheel uit Amsterdam betrokken Maar opgegroeid in het schone achterland…