Alle inzendingen over distel

. --------------------------------------- uit: 'Distels en doornen', 1959.…

Langs vale wintergrenzen, het loodgrauw in de lucht, vermoedens gevat in wensen, sjouw ik het levenspad, omzoomd met distels af, langs gladde keien, tussen wieg en soms het graf, maalt de molen haar tijd, ruist het alom aanwezig leven in stof door de vingers glijdt, haar blik mijn toekomst kuist, bedekt met open hand, de opening van…

De distels in haar hart geplant verdrinken in tranen die druipen langs ineengevlochten haarstrengen van een voorovergebogen hoofd Haar bibberige handen steunen gekromd een vergeten aangezicht waarin ogen zich bewegen naar een zonovergoten licht bestaan zoals een pas ontknopte doodsbloem verzinkend in een nieuw leven straalt zij nog…

Zuster moet je kijken, mijn dijken breken door, de varens en de distels overwoekeren het spoor. Waarheen nu nog te lopen,ik dreig gauw te vergaan, er is geen ander baken dan het schijnen van de maan. Broeder kom me hoeden, de sneeuw bedekt mijn daken. Het tocht in mijn vertrekken en de zoldering gaat kraken.…

Soms, als een distel door dik asfalt, barst er een regel poëzie de taal van mensen in. Zo werd de Dapperstraat een plek van hoge adel en duurt de Mei al meer dan honderd jaar. Zo wijs ik soms mijn kleine zoon des avonds op een fonkelend verschijnsel en roep: O Venus, felle star.…

Liefde, sterk als het gras soepel en buigzaam bij elke wind - jij door mij zo bemind nimmer het gevoel van treurwilg jouw regen blijkt later een gouden - ik blijf van je houden zelden tijden van distels de nectar is dan al in zicht - mijn liefde is aan jou gericht wij, verslingerd als kamperfoelie met de zachtheid van mos - ik laat…

zwaar Als de zonnehitte drukkend op mijn blote schouders De oude vlonder kraakt geërgerd onder mijn voeten Zijn doordrenkte pijlers schommelen door mijn gewicht Straks zal de textuur van de planken in mijn voetzolen staan Maar nu nog niet, ik moet hier nog wat langer blijven Op deze prachtige plek waar ik heen ben gedreven Lopend door stramme distels…

beginnen we ons duister ritueel stoutmoedig stappen we uit het gareel verkennen aarde die we nooit betraden de weg voert over slingerende paden ik vang je blik, omsingel je kasteel en neem je in, we worden één geheel wanneer we samen de rivier doorwaden we stoten klanken uit en zaaien zaden zij zoeken grond op rotsen van fluweel maar distels…

Het kerkhof, door distel en brandnetel belaagd, weerspreekt snel de term 'onder de groene zoden'. Hier heeft de stilte zò de overhand, lieve Heer, dat men zelfs niet Uw taaie tijd voortschrijden hoort. Bezoekers melden zich al helemaal niet meer, slechts hun angst verzamelt zich bij de toegangspoort.…

Wacht een smakelijke distel of roos? Ik ben tevreden slechts traag te stappen. Maar die neus kan prompt en kundig speuren, vult zich met geur van plantensappen. Geduldig wil mijn oog maaltijd keuren: gulzig in de groene halmen happen; daartussen wenken felle bloemenkleuren.…

Zij, magnolia die een schaduw over me werpt en de distels aan haar grillige wortels sterven. Terwijl de kraaien landen op de stangen van het sterfbed lik ik haar suikerlippen luister naar het gegons van genot zie de klamme blozende bloem. Stuipend lach ik me kapot.…

onzichtbaar kloppend leven in een mens een vervulling van een wens iets, wat de grootste denker nooit had gedacht nieuw is: toch aan het onbegonnen werk beginnen na doodse stilte weer een koe die loeit een liefde die door de distels groeit de aanhouder, die ondanks alles blijkt te winnen nieuw: de eerste vlinder op de schouder van…

Ja, mijn lijdzame disgenoot, trouwe viervoeter, nu ik je edele kop weer zie op die ordinaire kijkkast, vermoed ik distels achter je oren en krammen in je buikstreek, achter je ogen hoor ik dynamiet, want nu je verzoening veinst, weet ik, haal je de trekker genadeloos over naar jezelf, dacht je werkelijk dat ik geniet van je pijnlijke ineenstorting…

Ik houd de wereld in het oog juist vandaag en vraag laat ook jij distels groeien in een vruchtbare boomgaard, worden wij een stalen denktank, gewoon dat roodborstje.…

Tussen distels fladderden de witjes Leverkruid en wilgenroosje broederlijk ineen Kamille roerloos op het pad afgewisseld met gedroogde paarden keutels Ganzen vlogen op en krijsten, pispotjes kropen hoog in netels, in riet, in wat maar houvast bood Oudgerimpeld de wilgenstammen, waaraan toch altijd tak en zilverblad Rood al, 't blad van vogelkers…

De hemelen glimlachten toen altijddurend als de glimlach van de Mona Lisa; onder de wegwijzers en hun gerechtige arm blonk de spiegeling van lantarens in de poel met boomstammen, en altijd was ’t de bloeitijd van de distels, lasteraars leven hier niet, sprak het hooiland; later staken ze de weg neer; zoete moederkoek van de daken, polsstokken…

we wieden niet, maken distels en brandnetels tot bondgenoot, storen ons mateloos aan het zevenblad en heermoes volgen slaafs onze eigen paden en raken hopeloos verstrikt in hagewinde en klimop schoorvoetend banen we ons een weg en rusten uit op het groene bed van mos en varens hier regeert de waanzin, haalt wanorde, orde in ontredderd…

vorst en koning Ja waarlijk hij heeft een rijk bestaan Als nobel mens is ook zijn waardig streven De aarde te bewerken naar ieders wens Zijn gulheid kent dan ook geen grens Rijke gronden is hij bereid aan de natuur te geven Geen arbeid wordt daarop meer gedaan Natuur leeft daar in volle glorie Wat groeit dat daar potverdorie Brandnetel en distel…

Ook distel, ook de netel, Heeft haar plaats om Floraas zetel, Ieder braamsteng draagt haar bloem. Ach, in alles is genieten; Slechts het misbruik schept verdrieten. Waarom grijpt ge woest in ’t rond? Laat uwe ogen dankbaar weiden Waar de schoonheên zich verspreiden; ’t Is niet al voor hand of mond.…

Onder het zwak aflopend duin bloeien de blauwe distels als nooit tevoren Sterke bladeren als metalen schilden maken het insecten moeilijk om te landen De wind snijdt een gat in de lucht je ziet een herinnering die vergeefs probeert één gebied te omlijnen Een veld vol blauwe tractoren de gele lucht geladen groene voren lopen door het…

Haar ziel groeide vol met distels en stekels. Uiteindelijk begreep ze dat de dood op alle vragen die ze had antwoord gaf. Ze ging daarom haar eigen dood beminnen. en daarom haar leven dat God haar tijdelijk schonk met liefde omarmen. Ze ging nu liefdevol zorgen voor haar tijdelijke leven. Haar pijnen omarmde ze.…

Ook de distel, ook de netel, Heeft haar plaats om Flora's zetel, Ieder braamsteng draagt haar bloem. Ach, in alles is genieten; Slechts het misbruik schept verdrieten. Waarom grijpt ge woest in ’t rond? Laat uw ogen dankbaar weiden Waar de schoonheên zich verspreiden; ’t Is niet al voor hand of mond.…

een zonnige zondag gingen wij in 3 uur op ontdekkingsreis rondom ons huis route zeven fietsend met behulp van de inmiddels beruchte fietsknooppuntenkaart in en rond Eindhoven zagen wij moderne stadswijken met idem huizen en vele oude boerderijen aardappelplanten in bloei hele velden vol paarse distels…

‘ Gea plooit haar aarden huid en huilt ‘ De mensen staan er als grauwe distels Zij klauwen in een plastic zee Waar ieder iets vindt van zijn gading men sleept vervolgens legio Karkassen richting kustlijn Er resten nog wat bodemvondsten zoals een scheepswrak of een ware U-boot uit WO II De “ eerlijke vinder “, op slopersjacht en…

Binnen schemeren de rode lachjes op elke stoel en vensterbank, sommige poppen ongekleed, hun romp van stro een distel in een porseleinen babyhoofd, geen enkele hulp wil vast bij haar, wij hopen op jou.…

Och, alles wordt weer goed door u: De doornen worden zacht, wanneer een kindermondeken Doorheen de distels lacht. -------------------------------------- uit: Vondelingskens (1926)…

Tussen distels en varens draven de volbloeden. Hun dooraderde halzen Hun glimmende flanken Kunnen wij in hen een voorteken vermoeden dat de liezen jeuken van verveling?…

Ik raas blind naar de regen Gerommel mengt zich door grijs Ik borrel en bruis en behaag Het verwende kind en vind het bewijs Van de kwaal in mijn maag Waar zij verzuurt en gist Tot ik me op blote voeten waag Over sintels, distels, grint Pijn is waan, een beetje boeten En wie bloed en koud zweet verdraagt, bezint Zal nooit meer naar de honden…

De dorens en distels die steken zo zeer, Maar nijdige tongen die steken nog meer... Geen vuur op aarde brandt er zo heet Als heimlijke liefde, waar niemand van weet... Waar dachten mijn vader en moeder toch aan - Zij hebben de bede mijns harten niet verstaan.…

Lacht ons een heuvel tegen, Met welig groen beplant, - Wij vinden steile wegen, En distels in het zand; En lokt het dal beneden Ook door zijn dicht gewas,- Dáár smoren onze treden In loos bedekt moeras; En als met minzaam vleien Der bergen top ons trekt, - Wij vinden woestenijen Met dichte sneeuw…