Alle inzendingen over schuif

Kijk hoe bomen met hun wortels stevig in de grond daar staan maar ze kunnen nooit en nergens naar hun vrienden zoeken gaan. Jij en ik en lieve mensen kunnen elkaars hart doen slaan zo zijn wij ge- lijk en anders dan de bomen langs de baan.…

Hier lig ik De plas waarin ik spartel Lijkt nergens op maar Je hoeft niet bang te zijn Laat jouw nieuwsgierigheid Maar de vrije loop Ik schuif wel een en ander opzij Als je wilt, kun je er nog net bij Kom kom Huilen hoeft toch niet?…

ik bouw je een huisje van papier met klinkers en medeklinkers invoegen doe ik later ik denk aan je met liefelijke letters die je makkelijk ontcijfert met losse woorden zonder tekens in een open brief een zegel kleef ik niet ik schuif mijn brief onder de deur naar binnen ik bel niet aan binnenshuis lees je met ogen die vanzelf vergroten…

hij zag de winter bloeien in de eerste sneeuw zij hoorde schotsen breken in de donkere schuif van kruiend ijs de nacht gaf amper nog zijn korte sombere dagen prijs hij wist de sterrenhemel bewonderde de klare maan maar zachtjes kwam het fluiten van de vogels aan een prelude van de lente toe hij zomert al in licht en warmte…

Ik schuif de grendels dicht, van zeven kamers in dit hart, er bloeien zeven rozen in dit hart, voor elke kamer een, ontstaan in doornen, zonder kleur, er druppen kaarsen in dit hart, warmte en licht geeft er geen, ik zet de rozen voor elk gezicht, die ik ontmoette in de ruimten, zet de vensters en de deuren op een kier, zuiver zuurstof…

ik dwaal soms stap voor stap op zoek naar verleden verten of betreed de trap waar nog meer doodse vuren wachten; op welke wenk moet ik letten ik schuif muren voor me uit ben gekleed in ijzeren tralies mijn ogen bereiken doven die mijn stijve lippen van geluid beroven; of is het zo dat ik ongevraagd voor onzichtbaarheid…

-ooit- is langzamerhand bijna vol soms krast de tijd wat namen door ik schuif soms met de urgentie naargelang ik hun gedrag met verzachtende omstandigheden door de vingers zie maar één staat altijd bovenaan die zeker nog aan de beurt gaat komen: me, myself and I.…

Ik bewandel deze stad kijk van boven naar beneden schuif voor geluiden uit. Geen grijsgebreide muren voor groene gapers. Als ik nog eens mijn hals wil strekken komt hij me tegemoet recht in zijn ogen recht in mijn ogen. Hier blijf ik hangen, in zijn gevooisde geur. Hij kijkt volmaakt. De gevels, de straat, zij gaan voorbij.…

ik woon in het park der geestelijke onnozelheid mij ontgaat niets en alles maar ik word gestuurd of wellicht om de tuin geleid het stroomt over voor mijn ogen en lijk kunstig door de werkelijkheid bedrogen ik vul dus geen zakken met zand en schuif gewoon op met de ademende vloed; ik laat me de eb ontnemen daar sluit ik de…

Ik lees alles, maak de inbox weer schoon, en schuif mijn telefoon weer opzij.…

zul je me vragen Ik zou willen dat ik dat wist Leef nu je leven naar de dagen Naar de toekomst wordt toch slechts gegist Je klote voelen, dat mag best Schuif het ook niet aan de kant Het enige wat mij nu nog rest Aanbieding: Als je valt, grijp naar mijn hand…

waar wij eens speelden diefje met verlos beukennootjes deelden was toen een ongerept bos leven is een wonder kijk eens om je heen natuur wie kan er zonder het houdt velen op de been laat vreugdetranen vloeien schuif verdriet aan de kant zie kleine kinderen stoeien ouders lopen hand in hand leef, geniet en profiteer intens van ieder…

graf begroeien met een teder lijf lippen drukten zich op mijn open mond en enkel jouw stem deelde de stervende vogels in mij uren zochten alleen nog maar jou en alles dat ik in mezelf had verlaten ik wachtte op je woord maar iets werd terug niets; ik werd weer zoals voorheen engelen fluisteren nu vleugels op mijn rug en ik schuif…

Schuif de deur maar zachtjes dicht.…

Met een beetje spijt schuif je het boek dan maar in de kast. Maar zelfs daar zal het blijven tonen dat tussen alle lelijkheid en cynisme ook heel veel schoonheid bestaat op deze wereld. Zwart op wit.…

wat kan de ochtend soms donker lijken waar men licht vermeent als de nacht nog duidelijk weent bij het vroege opstaan van een verleden etmaal en onverteerde gedachten voortschrijdend worden uitgebeend tot een rusteloos verhaal dan schuif ik ze niet opzij die doeken voor de wereld het zal zeker niet helpen in mijn verwarring…

en nooit zal je nog wederkeren jij bent slechts gekomen om even warm te raken want het antwoord gaf je al voor de tijd in stukken viel en ik door de bruine aarde kroop met smalle, bleke handen omdat ik geen bomen kan verplaatsen of sterren tot een ongekende hoogte kan bewegen met een verre vleugelslag en nog zwarter dan de nacht schuif…

kom bij me wees nog één keer wintergast je neus zo koud die blossen na het schaatsen op je wangen ik ruik de winter zie de honger in je ogen als ik langzaam wanten van je handen schuif kom vlakbij me zitten laat me nu opnieuw het vuur opstoken vertel me van je leven de uiteindelijke keuzes die je maakte en de vrouwen die je hebt…

Hoewel al jaren van de aardbodem verdwenen, kwam ik hem vannacht tegen. Hij wuifde van ver in het licht van een ster. Ik wilde hem een knuffel geven. Met hem mijn jeugd herbeleven. Zijn eeuwige glimlach en zijn stem horen alles inhalen wat wij hadden verloren. Ik wilde hem vertellen wat de toekomst mij had gebracht. Of hij het zelf had…

Ik sta op schuif het gordijn opzij een ster schijnt mij flauwtjes toe Het blauwe uur daarna de zon, de dag, de zaak ik ben nu al gaar Bij de wasbak tref ik mijn gezicht een verse wal is in de maak ik zie een mens, eiwit belicht een onsje wil op liters water Maar ook spiegels zijn gevormd metaal en zand, meer is het niet - veredeld…

Je ogen dulden mijn blik, ik schuif me blind in jou. Samen helen we de wond die de tijd telkens splijt. Als een spons zuig ik je op en jij knijpt me weer uit. Als slakken slinkt ons slijm in de hitte van zomerse schijn. Er blijft ons niets meer over dan ons volkomen leeg te drinken.…

zullen zeggen Daar woont hij En ik die schouderophalend Het slot open doe En binnenkom in dit ergens en denk Hoe lang woon ik hier nog Hoe lang moet ik hier blijven Hoe lang zal ik ondergaan Dat dit het is Weer stoot ik mijn voet tegen De openstaande deur Waar er te veel van zijn In deze te kleine ruimte Ik kijk door het te lage raam Schuif…

De schuif is van licht notenhout; Uit donker is de kist gebouwd, Als passend voor een man van stand. Plechtstatig wordt de stoet geschikt. In de rijtuigen màg gesnikt. Krijtwit gehandschoend, in de vormen, volgen de dragers, zwart en zacht. Hij wordt met ongeduld verwacht Door witte maden, rode wormen.…

zanger-liedjesschrijver avond, mijn knijpie puilt uit aandoenlijk hoor ik het aan, drink HJ, primator, kostelijk vocht schuif luxueus het rokersgedeelte binnen, inhaleer spannend de jeugd om mij heen terwijl ik geroutineerd mijn sjekkie consumeer, trekken ze een filtertje weg en kijken ze verbaasd naar die ouwe kop, ze weten niet dat…

ik stuur je pepermunt rozen als een ballade dans medicijn op lichte voeten en oren is een souvenir voor jou (is geen prullaria) nee, is meer dan dat ik dicht het je toe in een poëem vanuit mijn hart zachtmoedig dek ik de tafel met stilte schuif maar aan er is plaats genoeg (lentebeelden wijzen de weg voor jou en de jouwen) dit…

zit met een gemis dat niet verjaart Wij werden er in wezen mee geboren Het rusteloze speuren naar de sporen Van tweezaamheid lag vast in onze aard Ons goddelijke lichaam was de taart Wat waren we speciaal en uitverkoren Gezegend en omringd door engelenkoren Wij waren slagroom in Gods witte baard Wat kan ik anders dan je te gedenken Eens schuif…

Soms lijkt het leven erger dan de dood, maar schuif je toch je zorgen aan de kant. Dan klinkt plots getokkel van een gitaar, een vrouwenstem, een roffelende hand, rukt muziek je weg van de verdrijving, is er alleen nog aandacht voor elkaar en leidt de verdichting van de bloedband tot gevoel van opperste verrukking.…

nachtzwarte blad en je vroeg me of je ooit een plekje krijgen zou in deze dundruk zodat je me kunt vergezellen in alle nieuwe tijden op weg naar nergens heen mijn ongekroonde koning der witregels, zei je, en je zoende me troostend om het grapje en stilaan moest je gaan en je zocht naar afscheidswoorden mijn kleine hemelvrouw schuif…

wandelen door diepe dalen klimmen naar de ochtendzon in een web van liefde verdwalen denken dat het niet meer kon heel onverwacht in mijn leven een gevonden diamant denken het duurt maar even schuif je gevoelens aan de kant een vriend om mee te praten hield geen rekening met mijn hart nu zou ik alles verlaten en gevoel zo heel.... apart…

je nog een pilsje pakken zo leid je schuldgevoelens om de tuin dan zie je met een nevelige kruin een karmozijnen zon de zee in zakken verdwenen zijn de laatste ongemakken het leven bijt niet langer als aluin je rusteloze ziel berust spontaan wat ben je meer dan speelbal der getijden het heeft geen zin om Nereus te bestrijden de zorgen schuif…