III In grandioos gracelijk evenwicht Zwenkt de aarde om 't eindpunt van haar winterbaan; En, blauwgroen-fosferende karavaan, Trekt voort de Golfstroom, naar de pool gericht; En de optocht van zijn golven zie ik gaan Diep onder vlaggen van koralig licht; 'K zie hoe, rechtlijn'ge zomerdag, hij ligt Op grensloos vlak van nachtlijke oceaan.…

II Er is een poort - Twee kapen van koraal Zuilen omhoog: welvende bliksem spant Van top naar top zijn roodgetakte brand, Plots'ling koraal zelf, groeiend, straal na straal: Dat is de Lichtpoort Equatoriaal; Vlammende wonderboom aan elke kant En tovergroei van bliksem-slingerplant Strepen met rood het zeevlak, blauw als staal. Door die…

I Waar zonnedagen tot koralen stollen, En vlijt van vroom-geduld'ge madreporen* Bouwt, rood in 't blauw, toren naast holle toren, De ontzaggelijke bekers van de atollen*, En, eb en vloed van steeds nieuwe trezoren*, Door 't licht vloeibare paarls*, de golven rollen, En spieg'ling van nachtlijke wereldbollen In 't groene vuur van de…

Al heeft het lang geduurd, Het hebben komt na ’t hopen: Wij mogen ’t kleintje dopen; ’t Is alles wel bestuurd. Werd menig lange nacht In bange zorg gesleten: ’t Is alles nu vergeten; De goede Hemel lacht. Van moeders lief gezicht Was ’t roosje weggenomen, Maar ’t is weerom gekomen, Gij streelt het, aardig wicht! Weer zit de beste vrouw…

De Winter heeft, hoe grijs van kin, Een kleur als melk en bloed. Hij tafelt lang; schenkt naarstig in; En 't maal bekomt hem goed. Hij ploegt, hij delft, hij snoeit, hij plant, Door buldervlaag, noch sneeuw vermand; En zorgt voor 't bloembed zo getrouw, Of Flora's kus hem lonen zou. Als 't ijs de trage plas houdt staan, Ontsluit…

Ik wil, zei Jan, nu ik verhuis uit dit leven, Heel gaarn aan Piet alles vergeven Wat hij jegens mij heeft misdreven. Maar zo hij 't met eksterogen op mocht doen, Dan wens ik hem alle daag een wandeling in een nauwe schoen.…

Eens ging ik langs het lage riet dat ruisen kan en anders niet, toen langs mijn pad een herder kwam die één van deze halmen nam en die besnoeide en besneed en maakte tot zijn dienst gereed. Door dit gekorven rietje, dat als dood hij in zijn handen had, die stemmeloze stengel, zond hij straks de adem van zijn mond, en als hij blies zo zong…

o Vriend, wat schaadt of baat het ons der mensen lof- en laakgegons, die klederdracht, die spreekmanier, die raad en daad bespotten hier, van vreemden, die zo snel voorbij- en weggaan; of, wat konnen zij? Wij voeren immers vreemde taal en andere zeden altemaal als zij, die, langs de wereldbaan, hun eigen blijde wandel gaan. Wat schilt het…

Met hun poten in de vaart Staan de koeien en ze loeien En ze zwaaien met hun staart En ze slurpen met hun mond. En de varkens, hoe ze wroeten met hun snoeten In de vuile moddergrond. En de eendjes zwemmen in het water - Falderalderiere! - Wat gekwek en wat gesnater, Het zijn zulke drukke dieren! En de randen…

Kristalwegen schept de volle maan in vorstnacht In donkerte drijven straten wiggen van harde klaarten hoeken scheiden steenkantscherp kluisduisternis van duizellicht Maanbomen vergaren en dragen schaduwmythos Begerend alle klaarte verlangend alle maanstraalstraten is…

Gezegend is de maagd de kroon van alle maagden, De tempel van Gods Zoon en wezenlijke kracht, De schone dageraad waardoor ons nu toe-lacht De Zonne waar zo dik de Vaderen naar vraagden. Gelukkig, meer als die die ooit de Heer behaagden, De zuster van haar kind, de dochter van haar dracht, De bruid van die ze zelf ter wereld heeft gebracht In…

't Kruipend rupsje, moe gekropen, Afgetobd in de enge cel, Brak zijn kluisje fladdrend open, Klapwiekte uit zijn dorre schel. Zie, daar wiegt het, zie, daar zweeft het, Aardse damp en druk ontvlucht; Hoger vliegt het, hoger leeft het, Zat gespeeld in lager lucht. Voedster, droog de natte wangen, Tuur niet op de dode pop, Blijf niet…

Achter mij in de laan hoor 'k paardehoeven klakken: 'K verbeeld me, dat de k en de l zich steeds herhalen; Maar onstandvastig zijn in timbre de vokalen: De à stijgt naar de è, om wel of niet naar de à te zakken. Iets langs schijnt recht voor me uit te vluchten langs de takken; Iets monsterachtigs schijnt de vlucht'ling te achterhalen: Dichter…

OP DE WIJZE: HET DAGET UIT DEN OOSTEN. Laat ons de wereld heten, En ’s werelds slaverny, En kiezen van drie staten De beste staat van dry, De staat van maagdeleven, Hoog verheven. Dit ’s geen gebod van boven, Maar ’s Heilands wijze raad, Een raad met recht te loven, Al lijdt de maagd veel smaad, Bij traag verlichte blinden, Trouwgezinden…

Snachts rusten meest de dieren, Ook mensen goed, en kwaad, En mijn Lief goedertieren Is in een stille staat: Maar ik moet eenzaam zwieren, En kruisen hier de straat. Ik zie het zwerrick* drijven Ik zie de klare* Maan, Ik zie, dat ik moet blijven Alleen…

De doods-gedachte is een bitter kruid dat in elks leven wast en in de afzondering wordt geplukt. De mens steekt het in een knoopsgat van zijn jas. Of hij rechtop gaat of zijn hoofd bukt steeds stijgt de wrange geur en hangt altijd in de aandachtige neus. Als hij één ogenblik zijn gelaat betast dan voelt hij het doodshoofd achter zijn vlees…

Gelukkig zijn in Holland alle vrouwen. Vooreerst: ze spelen heel lang met de pop; Om daarna in een kostschool huis te houen; Daar leert men frans en engels in galop; En om haar hartsgeheimen te vertrouwen, Doet elke mooie een hele lelijke op; Die schrijven zij dan 's zomers lange brieven, Zo lang, zo lang -- totdat ze in ernst verlieven.…

Snuff'lend over blauwzwart bevroren vliet, Zocht de oostenwind, of hij iets levends vond; In 't zonlicht dubbel spokig, siste in 't rond 'T schuifelen, scherp en ijl, van 't dode riet; Zwervend geroep van vluchtende karkiet Klonk wonderlijk-onzichtbaar. 'T was, als stond Bedreigd mijn lichaam op behekste grond, Vol dood, die 'k voelde…

Vol naalden vliegt de lucht, vol priemend ijsgekertel, dat glinstert in de zon, en, met de asemtocht gezwolgen, kilt en kerft de kele en ‘t haargespertel, dat in de neuze temt de toevoer van de locht. ‘t Is bijtend koud. Een spree van witheid, ongemeten, ‘t zij waar ge uwe ogen vlucht, ligt overal gespreid; ‘t is snee' tot in uw huis,…

Stond ik voor de poorten, Verlangende binnen te gaan; Ik droeg een kroon op de haren, Ik had een slepend, zware Purperen mantel aan. Ik wist niet, tot wie mij te wenden, Ik was een onbekende In het vreemde land; Ik smeekte: 'Laat mij binnen! Laat mij als dienstmaagd binnen!' En klopte met bevende hand. 'Ik kom met lege handen…