Zij voelt zich onder 't donker van de bomen Zo eenzaam, dat zij zelf haar schouder liefkoost. Haar handje, met de ronding ingenomen, Die over 't zomerkleed is bloot gekomen, Daalt af, dwaalt af; zij richt zich op en bloost, Gaat dan weer voort een kledingstuk te zomen.…

Anno 1672 Alias inter caput extulit urbes (Haar hoofd steek boven dat der andere steden uit) O, Groningen, pilaar en hoofdstad van de Friezen! Vanwaar begint men best t’ ontvouwen uwe lof? Uw bouwheer Grunus moet u tot zijn wijk verkiezen, Zo vroeg vóór Christus’ komste, en bouwde hier zijn bof; Of liever, zo men zegt, de broer van…

Hoe is de hemel zo nabij! Ben ik in hem of hij in mij? Laat los! Mijn vaartuig nu voor stroom, Voelt zich getrokken naar de Droom. Gij spreekt tot mij, gij ziet mij aan - Ik zie u in de verte staan. Ik leef al in een ander land - Van d' oever wuift voor 't laatst uw hand.…

Hij zit elke week preken te maken, Die de gemeente Zondags komt horen. Hij moet dopen als er wordt geboren En in het sterfhuis een zucht gaan slaken. Daartussen ligt een lange reeks van jaren, Waarin men tot hem zegt: u kunt mooi praten. U moet de kerk midden in het dorp laten. Daar zijn we altijd wèl bij gevaren. Hij moet het volk brengen…

O gang vermengd met zwerven ende zwieren! O vrees en hoop die kwellet mijn gemoed! O vuur dat mij die ziele branden doet! O ogen, niet meer ogen maar rivieren! O ijver blind die u niet liet bestieren Maar roekeloos deed treden mijne voet In dit gewest, waar mijnes Here bloed Wordt na getracht van dees verwoede dieren! O tonge die mijn tong tot…

Rondom zijn voet een rosse schijn, Waardoor de regendruppels stoven En zwaar en traag daarboven Het zwart geheim Der stijging in de donkerten verloren Tot waar, een vuren knop, De lichte top Dreef op de hoge duisternis. – Ontzaglijk in zijn vreemde luister is Het wezen van de nachtelijke toren.…

De rozen domen en dauwen ten avond, vredig-vroom; er waart een paarser schaâuwe om de kastanje-boom. De vijver blankt in dampen; de troostlijke nacht begint. - Ontsteek, ontsteek de lampe: mijn angst ontwaakt, o kind.…

Waar is Vitellus, de wafelverkoper? Waar is Vitellus, die snelle loper? Hij danste als hij liep, en hij stond op één voet, Zijn wafels waren zo warm en zoet. De keizer kocht, en de gladiatoren, En de keizerin heeft van hem gekocht. Hij mocht alles zien en alles horen. Was overal en nergens als men hem zocht. Vitellus komt in paleizen en…

(bij een rondedans, op de wijze van 'Hansje sneed dat koren was' etc.) Ik zie je wel, al ga je snel U in het bos vertrekken*. O maagdeken, uw klaar’ aanschijn En kun di* niet bedekken. Voor die u mint, mijn lief! Ik bin ’t*, Ai, wendt uw snelle voetjes! En is ’t uw wil, zo sta wat stil Of ga tenminste zoetjes*! Laat mij toch iets verwerven…

woedende zon scheurt watervlak binnenwater overzijde wacht op avondlicht voor oeverbloem een bejaarde engel slechts vergund een avondmist in wie- rooklucht eist het hart een bedelend oog om een bedauwde vrucht ter voeding van de smart bij het laatste woord gezuiverd lot het hemeldek ge- sloten, een klagende geloken blik dankt de herrijzenis…

Romance In 't eenzame hutje Sleet COLMA bij winter De slepende nacht. De noodstormen huilden, De springvloeden gierden, En 't ijs loeide in 't rond. Een dwarrelend lampje Verspreidde aan de kleiwand Een nevelig licht; Gelijk bij de doden, De statige doden, De lijklampen doen. Daar zat zij en treurde, Zo eenzaam, zo ledig, Zich…

Heer, mijn hart is boos en schuldig, Maar Gij zijt barmhartig en duizendmalen meer verduldig als dat ik boosaardig ben: geef mij dan, o Heer, ik vraag het, geef mij hulp en sta mij bij; 'k heb gezondigd, ik beklaag het, help mij, God! Vergeef het mij!…

Meisje! plaats dit frisse roosje, Dat de nacht nauw worden zag, Aan uw zachtbewogen boezem; 't siert u slechts een halve dag. Roosjes kwijnen, roosjes welken, En hun blaadjes vallen af. Meisje! sier u met het bloempje, Dat nog welig bloeit aan 't graf. Godsdienst wierp er 't eerste zaadje Onbemerkt van in de grond, En bezorgde…

O Man van smarten met de doornenkroon, O bleek bebloed gelaat, dat in de nacht Gloeit als een grote, bleke vlam, - wat macht Van eindeloos lijden maakt uw beeld zo schoon? Glanzende Liefde in een damp van hoon, Wat zijn uw lippen stil, hoe zonder klacht Staart ge af van 't kruis,- hoe lacht gij soms zo zacht,- God van Mysterie, Gods bemindste…

(Wijze: Phoebe Qui Mesme Jour Etc.) Als ik in mijn gedacht’ Der scheps’len aard doorschouw, ‘k En vind geen meerder macht Als ’t vermogen van de vrouw, Die met haar gezicht ’s Mans moed* verlicht Van haar* last, van haar leid* Van haar smart, van haar smaad, Van haar kwaal, van haar kwaad, Van haar hoon, van haar haat, Die zich ter vlucht…

Wrange Amaril, zal min niet murwe meuken* Uw hartje rauw, eer ’t ouderdom* beklimt En van de borst maakt een gordijn vol kreuken, Die ’t elpenbeen* nu tart, hoezeer het glimt? Hoe lang zal nog de blinde schutter* borgen* Uw wilde ziel die schopt de minnezorgen? Uw wilde wil die nooit en proefde ’t kwijnen* En willig wee*, dat innerlijke snijdt…

Liefde is niets dan daaglijks verder gaan Door dorre woestenijen, Om na de nacht saam moe weer op te staan Uit duistere valleien. Liefde is niet een wijdverklaard begrijpen, Een stijgen tot het licht, En niet oneindig zijn en ook niet rijpen Tot innerlijk gezicht. Want leven is geen vast geluk, maar een rampspoedig Dolen in 't labyrint…

Indien ik waar Jupijn*, ik zou mijn vrouw verklaren Voor* Juno mijn godin; indien ik had geweld* Als koning van de zee, mijn vrouw zou zijn gesteld Als Thetis koningin, bedwingster van de baren. Viel ’t aardrijk mij ten deel, ik zou mij met u paren, U maken keizerin van ’s wereld weeldig veld, Gij, door uw vlechten blond, zoudt voor godin geteld…

Leonoor, mijn lieve licht, Voor uw oog de zonne zwicht Met haar blonde stralen, Die gans niet, in mijn gezicht*, Bij zijn glorie halen. Vonken, foelie* aan die git*, Gitjes met uw gouden pit, Bliksemt niet zoo fellijk Dat het hart, dat u aanbidt, Te eenemaal verwellek'. Lieve Leonoor, gij moordt, 't Harte dat u toebehoort, Met die…

Wanneer het ijzer gloeit te midden in de kolen, Bevochten van de vlam, en in het vuur verholen, Dan buigt het als een was, maar raakt ’t in het nat, Straks* heeft 't wederom zijn harde aard gevat*. Hoe dwee* is ons de ziel, wanneer gewisse* slagen Ons treffen aan de geest, of in de leden plagen! Wij leven naar de tucht zo lang de roede slaat…