Zie , ze heeft niets verwacht – zij kon maar niet aflaten te geven boven mate, had het de dood gebracht. Daar zij geen liefde zocht kon zij door macht van minne de demon overwinnen die niemand overmocht. O minnelijk geduld hoe machtig zijn uw wegen! nu hebt ge ’t al verkregen verplet ligt zonde en schuld. Gij mensen met uw trots wat…

'k Versta de eindeloze rouwe van u, bedrukte weduw-vrouwe. 'k Versta, o kind'ren, uw geween, bij 't vroeg en smartelijke scheen van ene echtgenoot en vader die vrouw en kinderen tegader toch zo gelukkig miek. O man, geen mensentale zeggen kan wat uwe dood in die drie harten geslagen heeft van wrede smarten... Dat woord dat maar…

Geef eer de Strijder, in de vroeg verwoeste bloei zijns levens, toen met God en Nassaus recht in ’t harte, zijn onverschrokken geest, bij ’t dreigend stormgeloei, den omwentlingsdwinglandij en heel de Eeuwgod tartte. ’t Is ’t beeld van Bilderdijk, eer Ondank en Geweld hem uitwierp van dit strand en prijs gaf aan de baren; straks op de moedergrond…

Wat is dat toch een leventje van u, Alles te doen met uwe kleine handjes, Zo klein en fijn weglopende in de randjes Der mouwtjes, die weghouden in schaduw Uw armpjes, die zo warmpjes en zo luw Ligge' aan uw lichaam; en uw kleine tandjes, Zij knabblen al wat komt over de randjes Van uwe…

Wanneer mijn voorhoofd rimpels krijgt, Mijn brede wenkbrauw nederdaalt, Mijn oog niet blinkt, maar duister straalt, En uitspreekt wat mijn mond verzwijgt, Een traan mij langs de wangen schiet, Mijn schedel nederbukt naar de aard, Bezorgde vrienden, vrees dan niet Dat wanhoop mij door 't…

Door ‘t loof der linden gloort de zomerzon Omgonsd van bijen wuift de blonde bloesem Zijn frisse geur de blauwe hemel toe. Doch wie daar lette op licht en lommerspel ‘t Is niet de kleine, die daar zit en peinst; Bleekwangig kind met ogen roodgeweend Met handen roerloos rustend in de schoot Ze is doof en blind voor wat haar weelde biedt Bertha…

Weegt op de nacht een dubbele donkerheid door zoveel ogen, duister voor altijd? Gaat in de dag de stilte warende om van zoveel lippen met doods zegel stom? Neen luide zijn de dagen met de klank van zwaar geschut en felle wapens blank en nachten lichten van de hoge vlam die laait door 't land en zoekt het offerlam. Duister en stilte zijn…

De volle maan sneeuwt over 't land krijtwitte stralen.... Leg thans uw handje in mijn hand, kom samen dwalen. Langs 't beekje loopt het liefste pad: het lover suist er, 't water spat en blinkt in 't duister.... Sta even stil..., een enkle stond! - Ik zoen uw ogen, wangen, mond..., maar wilt gij spreken, - fluister, fluister! Wat ligt…

De ramen staan vol heiligen, gemiterd en gestaafd, gemartelaard, gemaagdekroond, gehertoogd en gegraafd; die 't branden van het ovenvier geglaasd heeft in de scherf, die, glinsterend, al de talen spreekt van 't hemelboogs geverf. Doch schaars is herontsteken in de oosten het geweld der zonnevonke, en valt zij op…

Niet klagen Maar dragen En vragen Om kracht. Niet zorgen Voor morgen Bij vallende nacht. Niet beven Voor ‘t leven Gegeven Van God Maar ‘t heden Besteden Naar plicht en gebod. Niet dringen In dingen Door niemand bevroed. Tevreden Te treden Bij ‘t licht op het pad En de lamp voor de voet.…

Uw kusjes hippen en springen als vogeltjes op mijn lippen: ik hoor ze er hun wijsjes zingen, ik laat ze er zich laven en nippen. Dan slaken de mijne hun vleuglen en zweven hun zusteren tegen. Wel poog ik hun vlucht te beteuglen: zij fladdren al halverwege. En zo vaak zij elkander genaken, zie ik - hoe duidlijk - twee vlammen, hartsvormig…

Bij het denken aan de liefde Heb ik liefde lief, En ‘t is de liefde tot u, Geliefde, Die mij tot die liefde hief.…

En haar verlangen werd zó groot, ze kon Al deze aardse dingen niet meer aanzien Van tranen en van liefde, en in waanzin Voelde ze in hem ieder ding: ze snelde Op een boom aan, hem denkend, en ze stelde Zich voor die, armen open, en ze viel Tegen die aan en kuste en een ziel Voelde ze in hem; in een sloot die open Langs bomen lag, stortte ze…

Een rozelaar staat aan de groene zoom Des meers, en spiegelt zich; de rozen hangen Voorover, turend naar haar frisse wangen... Daar valt er éne, en dobbert op de stroom: Zij drijft, en komt, waar, weelderig en loom, Een water-roos haar houdt in 't blad gevangen. "Wees welkom!" (zegt die) "kunt gij meer verlangen? Hier is 't een leven uit een…

Bloemen en jeugd zijn opgenomen In een wit glanzen; ons hart is ontdaan. Zij moeten tot het grote rijpen komen, In wijde stilte wezen, en voortaan Zwaarder leven, en schielijk verloren Gaan aan zichzelf, aan alles vergaan. Bloemen en jeugd ... een kort rood gloren Zien wij langs onze tranen slaan. God, als zij U niet toebehoren, Waarom blaast…

Het is het feest der vogels en der koren Geboorte en der welluidende gedachten; ‘t Vergeten zijn der eindeloze nachten, Toen in de borstjes lag de stem bevroren. Hun vlucht is heel de wereld door te horen; Als uit de veren keeltjes trilt het jachten, Schieten de tonen wieken aan en krachten… Bedil de zang niet, open wijd uw oren. De onschuldigheid…

IJl rijzen blanke berken, als boeketten Van trillend zilver, op een lucht die blauwt, Uit blonde grond, vol groepjes eikenhout, Die tegen 't blauw roodbruine vlekjes zetten. En over 't klaar kanaal, dat drijvend houdt Der berken beeldjes in onzichtb're netten, Deint, zonder de ogen 't vérzien te beletten, Een bevend-teedre nevel avondgoud…

Die Gij besloot te zoeken, Hij ontkomt U niet, Al kruipt hij in de hoeken van moeite en verdriet. Gij weet hem wel te vinden In arbeids schuur, Waar hij zich als een linde- Blad drukt aan de muur. En mocht hij zich verschuilen In liefde en plicht, Een kever in rozentuilen Tussen schaduw en licht, Gij schudt hem uit de bloemen Met…

Mijn lieveke, zeg, herinnert ge ‘t u? Het was een zonnige zomernamiddag: geen windje dat ruiste, geen blad dat bewoog; een hemel zo blauw als ‘t azuur van uw oog, - o zonnige zomernamiddag. En velden en weiden, en ‘t eindloos verschiet, o heerlijke, zonnige zomernamiddag, - ze lagen in diepe, gezegende vree, die vrede, wij leefden betoverd…

Rijk en luchthartig heeft de roos gebloeid. Haar zijden prachtgewaad was snel versleten. Van een berooid hart wil geen mens meer weten. ’t Verhaal van armoe heeft nog nooit geboeid. Wie wandelt door een leeggewaaide hof? Wie plukt zich een boeket van dode rozen? Trots dorens wordt een jonge knop gekozen. Men waagt zijn bloed niet voor dor hout…