Eer de tuin 't vertrouwen vindt Zich de volle bloei te geven, Staan de meisjes er in, beven, Willen wel, neen nog niet leven En uit enge angsten streven Tengre handen tegen wind. En zij gaan met schuwe voeten, Als door zwaar gewaad gedrukt, Traag, bevreesd en toch verrukt, Houdingen zoekend die zij moeten Vinden om hun droom te…

Ik zag een meisje mutsjes maken: Zij hield, op hare malse schoot, Een mutsenbol, zo zwaar als lood, Mismaakt van mond en neus en kaken, Een kunsteloze beeldtenis, Gelijk dat goedje doorgaans is. Zij kneep en plooide dus haar mutsje, En, onder 't plooien, schonk ze mij Een vriendlijk lonkje van terzij, Dat straks gevolgd werd van een kusje;…

Voor hare venster bloeien rozelaren, en wil zij dat ik heimlijk haar kom kozen dan smijt ze mij twee purperrode rozen. Twee purperrode rozen mij verklaren: twee purperrode lippen zijn zo smachtend, twee purperrode wangen zijn u wachtend. Ik ga en kan geen zoete kussen sparen, ik geef er veel om 't liefje te verblijden, ja, meer dan dat men…

Daar ligt, zo klinkt een sage van weleer, Een rijke, trotse stad in zee verdronken. En waar de gouden torenspitsen blonken, Daar kabbelt rustig thans het blauwe meer. Des avonds zit de visser mijm'rend neer. 't Is als werd van het goud, daar lang verzonken, In golf op golf een scheem'ring hem geschonken... Maar niets geeft van de schat de…

Tot in het diepste rilt Mijn merg, mijn gebeente, als Gij u Als stip vertoont slechts, Poëzie. En bleek verwacht ik u in stilt.…

De schuiten hebben de dag volbracht. Zij drijven terug naar de goede haven. Achter de kim ligt de zon begraven onder de troost van rode pracht. Wind is er haast niet, maar de sterke vloed draagt ze vriendelijk, alle gelijk, naar binnen, de wijde, veilige mond tegemoet, waar de hoofden hun wachtende omarming beginnen. Zo glijden zij voor…

Ik scheidde; onverstand was allerwegen, van al mijn parels werd niet één geregen. De dwazen! honderd dingen, nooit beseft en nooit bereikt, zijn in mij doodgezwegen.…

Aan alle de KAPITEINEN In deze zeeslag doodgebleven. O dierbare Offeren de Vrijheid opgedragen, In wie een fier gestarnt de krijgslust had verspreid, Die, zelver nooit versaagd, door wijze moedigheid De stoutsten voor u deed versagen: Men kan aan ieder Held geen stoflijk pronkbeeld wagen, Maar zo de gunst mijn pen door vleikunst niet…

U minne ik teer, o taal van lust en weelde, Die 't stug Latijn in dartele ontucht teelde; Die als de kus op malse lippen smelt, En 't hart doorstroomt met Liefdes algeweld. Uw woorden zijn uit zacht satijn geweven, In toontjes die op donzen vlerkjes zweven; Uw letters, zoet als Zefirs ademzucht; En heel uw spraak, één lieve lentelucht…

Gelijk een vuur, dat flonkert door dunne nevelen heen, zo schittert, half verdonkerd, haar oog onder de ogeleên. Wilde, brandende ogen, drijvend in ene vloed van zachtheid en mededogen: half water en half gloed. O toverachtig gemengel van week gevoel en van drift! O tolken van 't hart van die engel, brengt gij mij laving of…

Zie, moederlief, 'k lig weer eens aan uw voeten Als in de tijd toen 'k gans nog was ùw kind. Laat vloeien 't heimwee naar mijn jeugd met zoete Zang, die zich gouden door 't verleden windt. Ik ging de wereld in, opdat ontgind Wierd, wijze toekomst, die, in wording, wroette Diep in mijn ziel; door wetens waan verblind Glimlachte ik…

Wat blauw en wat wolken die blank staan stil boven de duinenlijn, de bogen van duinhelm die rank gaan rijzen uit wiegend gedein. In 't voetpad de zandige sporen van 't karrenwiel, breed en zo diep; ver over de velden de toren een wachter en toch of hij sliep. In greppels het geelbruine water al wazig van 't kiemende groen....…

Wisselziek in 't zweven Blijken wind en wolk; Om naar verre dreven Wensen mee te geven, Eise ik trouwer tolk. Wees gij zelf bodinne, Hoe mijn harte blaakt, Schone ster der minne, Die de westertinne Rozen strooiend naakt! Heffe naar uw stralen 't Lelietje in de knop, 't Lelietje der dalen, Bij haar zoet verhalen 't Hoofdje…

Daar is een lied dat 'k zingen moet - O de avondzon op 't lentegras! - Eer de onontkoombre dood voorgoed Mijn stille lippen vult met as. Wel leende ik nachten lang als knaap Mijn hoofd aan de gesterde wand Totdat het bloed zong in mijn slaap Als de echo van een hemels land... Wel droeg ik rijper vreugd en smart Tot waar aan zoom…

Zo schildert mij een Konings hand In 't klein, terwijl ik 's Konings snaren, En heilig harpgezang, en trant Vast volge, in top van 's levens jaren, Eén min dan zeventig. Wat is 't? Noch min dan verf, een damp, een mist. 1664…

Er komt iemand bij mij, die 'k nimmer zag, en uit-der-mate vriendlijk, die mij zegt: ‘Gij weet, ik berg iemand in mijne woon. Neen: er verbergt zich iemand in mijn woon. Ik zie hem niet, maar ben in hem begaan. Ik ken hem, en hij is mijn liefst bezit...’ - Ik durf niet zeggen dat die vreemdling liegt. Ik durf niet zeggen dat zijn gast…

Moeder naar wier liefde mijn verlangen Sinds mijn kinderjaren heeft geschreid, Ach, hoe zult gij mij zo straks ontvangen Na de lange scheidingstijd? Zult gij me aanstonds als uw kind begroeten, Als 'k ontwaken zal uit mijne dood? Zal ik nederknielen mogen voor uw voeten Met mijn hoofd in uwe schoot…… Maar wat dan? Wat zult gij tot…

Reeds is de winter ons voor goed gescheiden, de lente ergens ver, aadmende, wacht, de rulle sneeuw wordt van wit zwart en zacht, en komt met ploffen van de daken glijden. In de prikklende lucht, nu zoel als zijde, die op de stad hangt als vochtige vacht, komt nu een storm, die langs de brede gracht zoet regenwater brengt, alsof…

De ruchtige belijders van een naam Zijn grif ook tot verloochenen bekwaam. Die `t onuitspreeklijke niet leert verzwijgen, Verslingert tussen ijdel woordgekraam.…

Leer stil zijn en leer niets doen en leer wachten: 't geheim der sterken school altijd daarin, dat zij zich instelden op lange drachte' en intoomden d' ongestuime dadenzin. Niet 't wachten der praatgragen zij het onze, die, sprekend aldoor over wat zal zijn, intussen inslurpen als grage sponzen, met lijf en ziel de hete levenswijn…