Onder uw handen die veilige ogieven word ik weer de stille de zachte de lieve die vredig d'ogen kan laten varen over de herfst en de verloren jaren. Onder uw handen mij binnen halen in de kleine portiek van de zeer hoofse zalen waar ik hoor zingen dat vér-ijle lied als ge mijn naam zegt of zacht naar mij ziet. Onder uw handen de…

Met een zweem van de slang in haar houding en gang, met een vieren en bieden en géven van 't gesmijdige lijf, stond daar 't heerlijk jong wijf, als een hymne aan al 't schóon van het leven. Van hals tot voet golfde, rood gelijk bloed in een wiegling van duizend plooien, breed om heup en dij, haar mantel van zij in een machtig en bloemig…

Terwijl de wind scheen en de bij bromde, ’n stil ogenblikje van geluk gevonden. Daarna ging de lucht open en ik zag duidlijk de bomen staan tot in de dag in hun doorblankte grootheid vaag en ruig, en ’t heerlijk land der wolken vaag en stug bedreven door grauw’ and’re, de zon scheen en sloeg zich over in onmeetlijkheen. Hoe doodgerust voelden…

Maar 'k danste 't liefst volgens wiskund'ge wet: Door 't x-y-vlak zwierde ik horizontaal, En dan met lucht'ge sprongen, vertikaal, Zweefde als een mug ik op en af langs z; Zich weven zag 'k uit schimmig lijnennet De oneindigheid tot kronkel van spiraal: Het teken van de almachtige integraal Heb 'k, toov'naar, steeds met trotse krul…

Gij draagt een schone vlechte haar allangs uw lage leên… - Het is een trage dag voorwaar van weiflen en van wenen. Het is een lengende avond van mis-troosten en mis-prijzen. ’t Is of de dag niet sterven kan en of geen nacht kan grijzen… - Gij gaat mijn duister huis voorbij, verlangenloos en rechte; ik rade uw naakte, magre dij; ik zie…

De verworpenen, die denkend worden, Zullen ingaan tot een nieuwe dag, In wier oude hoofd de ogen dorden, Deze worden blinkend van gezag. In wier leven armoe heeft gesproken, Gore stem van tellend kopergeld, Deze zullen horen, de ontloken Gouden klokken van het voorjaarsveld. Zij, die voor de meester bogen neder, Handen opwaarts…

Ik wil mijn dromen tot een toren bouwen Van blank ivoor, met rode en gouden lijnen Zal ik in 't wit de fabelen doen schijnen Dat ieder zo mijn leven kan doorschouwen. De vredige pastoralen en de gaarden Met vreemd-vervlochten bloemen, en de afgronden Van dood en vlammengloed, met juichemonden De englen in schitterende rei geschaarde…

Haast dekt geen sluier meer de aardbol met zijn duister; De nacht vlugt voor de dag; ras schiet ge uw licht, uw luister, ô Wetenschappen! uit, tot aan des aardrijks end, Zo verr’ de Zonnegod zijn gouden rossen ment. ô Ja! ’t is mij vergund de toekomst in te dringen, Aan d’ongeboren tijd zijn diep geheim te ontwringen. Europa was te lang der…

Zij laten mij niet los die heldre ogen Van 't stille kindje aan de dood gewijd, Op moeders armen in onnozelheid Gezeten en zo neerziend uit den hoge. Heel d'avond door heeft er die blik gewogen, Over mij henen als een majesteit Van onverwonderde genadigheid, Dichtbij en ver en altijd onbetogen. En nog de loutring over mij blijft wachten,…

Aan de Eerwaarde Heer kannunik Daems, dichter van 'Luit en fluit' Sieraad en glorie dezer vlakke, kalme streken, steunvaste en eeuwenoude wachters der abdij, staan pal de linden, die in vrede of stormgetij, geen voet, geen vingerbreed van hun standplaats weken. Wat hebben ze ál getrotst: - En toch de vogels kweken er, zingend, 't vinnig…

Ik heb u lief, ik heb u lief! Dat is mijn kus, dat is mijn groet, dat is de blijdschap in mijn bloed, dat is elk woord in elke brief, dat is mijn hart: ik heb u lief. Ik heb u lief, ik heb u lief! Dat is mijn zorg, dat is mijn zang, dat is mijn roem, mijn leven lang. Slechts Hij, Die mij tot u verhief, kent gans mijn hart: ik heb u…

Lestmaal kwam ik in een veld, Waar een ieder was gesteld Tot een uitgelaten vreugd Naar de wijze van de jeugd; Jonge lieden van het land Zongen, sprongen hand aan hand: Ieder maakte groot geschal, Ieder was er even mal. Doch van allen was er een Met een krom en krepel been, Met een plompe, stompe voet, Die had veren op de hoed, Die was…

Regen, regen valt aldoor Kletter, tik en tik ik hoor Op de ruiten, buiten, buiten, Regen zing uw zang en zing In de vale schemering. Tik eentonig liedje mij Span een klein verdrietje mij In het duister, fluister, fluister Spin mij in uw toverkring In de grijze schemering. Regen, regen, maak mij stil, Die opnieuw genieten wil ’t Lieve…

Dwalend over de hoogten gaat het lichaam zijn zwaarte vergeten; vaag herinnert het zich, dat in de spleten halverwege de top kleine roofvogels huizen en hoe de nesten zich vastklampen tegen de steilten; in het dal moeten de huizen staan en vreedzame dieren gaan grazend over de weiden. 'hoe lang zal de heugenis aan het dal nog kunnen…

Het is zo weinig wat ik heb: Dit éne leven, dit kristal Waaruit ik straal en vormen schep Van ’t wijd heelal. Dit éne leven, maar het is Een knooppunt in het wereldweb, Van waaruit alles anders is Dan ’t andren was of is of wezen zal. Ik heb wel altijd dit kristal Waarin de wereld spiegelt, En in me is altijd vloed en val Van golf die wendt…

Van der bergen steile wanden Storten, met luidruchtig klateren, Met een onverduldig branden, Met onwederhoudbre val, Alle Wateren Zich in ’t dal; Daarop scheiden Zich de vloeden Om de landen door te spoeden; Daarop spreiden Zich de stromen Langs verscheiden Bed en zomen; Daarop breken Honderd beken, Met een daverend geluid, Haastig uit…

Moeder zag het kind verkwijnen, 't Ging sinds lang naar school niet meer, Maar zat treurig ganse dagen Bij het open venster neer. Buiten speelden zijne broerkens Met de handboog en de top, Of zij staken langs de duinen Hunne grote vlieger op. Dáár zat 't kind steeds in zijn leunstoel Bij het venster in de hoek Traag de blaadren om…

Stemme: Daer ick lach en sliep in een prieel, etc. Ick moet met sangh vertalen De Min myns jeughd afmalen, Die my treurigh deed dwalen, Tot dat ick quam te praten By haer, wiens ooghen-stralen Mijn ziels krachten ontstalen, Myn levens lust onthalen, Sonder dat sy my haten: Want haer lieflijck ghemoet, Is vriendelijck…

Al is het vliegje nog zo klein het werpt zijn schaduw op het plein.…

’t Was de eerste thuiskomst na haar sterven; Wij haalden hem van boord. Hij pakte en kuste ons honderd werven, Maar sprak geen enkel woord. Een tijdlang stond hij in gedachten, En zag ons zwijgend aan; Op eenmaal kreeg hij moed en krachten, En zeide “Laat ons gaan!“ Het kleine Stijntje werd gedragen, Ik bij de hand gevat; Opeens de Kerkstraat…