Over het grauwe golvend bergland joegen De angstig zwangre wolke' hun nacht, - de wilde Donder loeide - en de doffe echo's rilden, Tot zij hun roffel uit alle rotsen sloegen. Maar waar tot mij de hemel boog, daar tilde De lucht haar zware wimpers op, - haar voegen Barstten open - en brede stralen droegen Het druipend goud op 't hoogland,…

Geen naam. Geen woord. Ik weet slechts, dat hij lachte, Hij lachte, toen hij haastig langs mij ging. Nu door de dagen en de nachten Martelt herinnering. ----------------------------- uit: Kwatrijnen (1924)…

De maan breekt de wolken uiteen; en stromende uit die wel breken kolken en kreken, gletschers en meren naar alle verten uiteen. de aarde is klein en alleen, een slingerend schip in het ruim, dat zich stampend en schuin overstag gaand in doodsangst kampende boven houdt op het kolkende water des donkers onder het stormende schuim. ik lig…

Uit een ver verschiet, ...Uit een ver verschiet, Klinkt mij een toon: ’t Is een vrolijk lied, ...’t Is een vrolijk lied, Vrolijk en schoon. ’t Is het lied der vreugd, ...’t Is het lied der vreugd (Ken ik niet ’t wel?) Van mijn eerste jeugd, ...Van mijn eerste jeugd: Lachjes…

Een treurende es zweept ruisend Het hangende loof om het puin. Stil koestert een teder viooltje Zijn geluk in het mosrijk duin. -------------------------------- uit: Gedichten (1887)…

O dooi-wind, dooi-wind, dooi, o wind, o dooi! Gij die van ’t zuiden aanvliegt, maak, o maak Dat al, wat stokte, weer op gang geraak’, Dat al wat dor is, word’ weer mooi! - Ik ruik de geur alreê van gras en hooi Uit gras en zooi – en dat weer ’t al ontwaak Tot nieuwe muziek en zangerig vermaak, Dat ook ikzelf uit kille koude ontdooi! Ik zie…

Mijn duisternis is vol van Zijne verborgenheid en mijn stilte van Zijn zwijgen. Met het verlangen naar Zijn bijzijn heb ik mijne eenzaamheid gevuld. Mijn honger en mijn dorst stil ik aan de dis van Zijn begeren. Zijn gemis maakt mijn armoede rijk. Zo ik tot Hem riep in mijn droefheid, Hij ant- woordde niet, Zijn gelaat hield Hij voor…

't Vluchtig woord, dat van de lippen Af mocht glippen, Wortelt niet in 't open hart. Laat het vlieten, laat het schieten, Dat de borst zich uit moog gieten, En ontlasten van heur smart! In één woordje, door de winden Met hun adem weggespoeld, Is de hevigheid van vrinden In één oogwenk tijds verkoeld. Maar, wanneer, met loerende…

Mijn hospita is weduwe Van Duitse middenstand, - Zij zellef komt uit Schwabenland, Haar man kwam van de Veluwe. Mijn hospita heeft twee spruitjes: Het meisje dat is blond, Het jongetje is ongezond En heeft twee dunne kuitjes. Mijn hospita draagt haar boezem Al vijf jaar uit de rouw, Vandaag was ze in lichtlilablauw Met roze moerbeibloesem…

Ik had u niet gevraagd: gij zijt gekomen... Veel bloemen bloeiden in mijn stille tuin; de zoele Meiwind wiegde kruin tot kruin vol tere bloesems, fris als lentedromen. Ik had u niet gevraagd: gij zijt gekomen, Muze der smarten, in mijn stille tuin; daar bogen levenloos nu twijg en kruin, en bloem en bald verschroeide op plant en bomen. O…

Een ouwe, afgetobte schooier kreeg eens van een zonderling Een bankbiljet van duizend gulden, voor hij zich verdrinken ging De stumper keek naar 't papiertje, nooit had hij zoiets gezien Hij dacht: Het is bepaald een grapje, of het is wel vals misschien Hij ging, om zich te vergewissen, naar de zaak van een bankier Daar toonde hij voor 't loketje…

Als hij zijn laatst ‘begrijp je?’ heeft gezegd, laat hij zijn oog langs onze hoofden dwalen en zit als een van ons in het lokaal en ieder probleem schijnt helder en beslecht. Dan wordt het stiller en gaat hij oprecht de dromen van zijn eigen jeugd verhalen, en wordt zó één met onze idealen als met een som, die hij heeft uitgelegd.…

Waar ik mij wendde is heel het woud betoverd: Onder de stammen spreidt een glanzig trijp Van ijsmos en de ruiselende rijp Heeft wonderlijk weer boom en struik geloverd. Roerloze rust omfloerst het wit gewemel: Kristalbos op een dik-bevroren ruit Gelijkt het woud, en wind noch één geluid Beweegt de bleke stilte van de hemel. De grauwe berg…

Haar lied is lang verzwonden; Mijn hart is ongerust, Maar van zijn leed bewust Gevoelt het bittre wonden… Haar lied is lang verzwonden, Mijn hart is ongerust. Het gloeit nog, als de vlamme, Voor haar, die mij verliet; O, kon haar spottend lied Mijn hijgend hart verlammen… Maar ’t gloeit nog als de vlamme, Voor haar, die mij verliet.…

Aan Sebestyén Eens danste ik in een Csárda, Op de Puszta te Hortobágy. De muziek klonk wild, mijn hartstocht steeg In de Csárda op de Puszta te Hortobágy. De glazen rinkelden, wijn en passie maakten mij dronken In de Csárda op de Puszta te Hortobágy. En o, wel duizend liedjes klonken In de Csárda op de Puszta te Hortobágy.…

Hoor, 't is de wind, 't is de wind, 't is de wind, en zoekende zucht hij om ruste te vinden, overal rond, en en vindt gene, nooit : of hij de daken van d'huizen verstrooit, of hij de vliegende blâren doet ruisen, of hij de bomen daarboven doet buisen, of hij de torren hun toppen afwaait, of hij de malende meulenen draait, of hij de…

Een grote hond en een kleine kat, Die zaten op de kamermat; En de hond die zei: Zeg, scheelt jou wat? Scheer je weg! En de kat die zei: Jij bent een hond, En ik een kat, niet zonder grond; Hou jij dus nou jouw grote mond: Scheer je weg! Scheer je weg: waf, waf! Scheer je weg: sis, sis Scheer je weg: die is raak! Scheer je weg: die 's nie…

Zoals de wolken na een winterdag Treurende gaan, hoewel geen luchtgeklag Gehoord wordt waar het ov'ral stil is -- dan, Terwijl er sneeuw valt hier en ginder, kan Ik soms een enk'le wolk blosrood zien worden. Lachende reist die in tussen de horden Huilende wolken -- zo waren de riffen Van zonverlichte bergen die in effen Glooiingen hoog liepen…

Het nieuwe jaar is hier; het aardrijk gaat ontsluiten, De botten puilen uit, de bomen zullen spruiten, Het kruid en welig gras zal kruipen wijd en breed, De bloemkens zullen staan elk op zijn best gekleed. De tijd, de nieuwe tijd zal nieuwe jeugd gaan brengen, Aan bergen, bos en dal, aan allerhande dingen: Al wat daar henen lag, begraven in het…

Herinnering aan vrijdagmorgen, 28 dec. 1923 Dit is het laatst geluk geweest, Dat u en mij op aard' verbindt: Een sledevaart door sneeuw en wind, En dit geluk gedenk ik 't meest. Er was geen leven en geen tijd. Onder een hemel van ivoor Gleden wij stil de stilte door Der smetteloze oneindigheid. Peilde onze diepe veiligheid, Aan…