Dít kan mij vaak weemoedig maken, Dat ons de tijd zó snel ontvaart, Dat, eer zij ’t Heden recht mocht smaken, De ziel reeds in ’t Verleden staart. Het zaligst uur, sinds lange jaren Verwacht en vurig afgebeên, Het komt gelijk een klank van snaren: Hij ruist, verrukt, en —­ vliegt daarheen!…

Ik denk: zo zal het later misschien zijn: Jij hebt een huisgezin, een vrouw en zonen, En ik zal nog als nu heel eenzaam wonen, En deze eenzaamheid is als een wijn Die men aan zieken schenkt om te versterken. En nu en dan zul jij mij troosten komen En mild je kracht in mij doen overstromen En dagenlang zal ik de krachtstroom merken. En als…

Hij ging veroverend, niets ontziend, Een ontzette wereld door, Heeft onbegrensde rijken gesticht – Alles gaat weer teloor. Vrouwen en vleiers zat, vrouw noch vriend Die hem vrijwillig verkoor; Vrees maakt eenzaam: hij heeft enkle liedren gedicht Voor zichzelf, buiten elk gehoor. Waarvoor heeft dit woeste leven gediend? Rijk en roem gingen…

'k Liet door de schouwburg onbestemd mijn blikken waren terwijl ginds de opera wegschemerde in de vert'. Bewustloos scheen mijn geest en 't bleef koud om 't hert. Dan kwaamt ge - een lichtglans - voor mijn dolend oog gevaren. En eensklaps trilde een wonder zingen op de snaren, een lang vermiste toon, die me optilde uit de smert, muziek,…

De mens springt in de koord des levens: God draait de koord. Elk snakt naar adem tot begevens en springt toch voort. Hij zingt er zelfs een wijsje bij of becijfert elke sprong: ‘ Een … twee … drij …’ O God, Gij houdt de koord, de dolle koord des levens. Helaas, toen iemand volop zong en naarstig sprong: hij stiet, heel even maar zijn voet…

Duizend duizelkussen tuimelen omarmen sluit knelgespand perst lenden blikken trillen wimpers sluitstenen hangen brand verlangen geluiden fluiten huid suist sellen wereldvreemde werelden zoengloed hong goed dood over lijven ------------------------------------------ uit: Nagelaten gedichten (1928)…

En verre tochten gaan en zullen gaan... en schepen varen heen en zullen varen... en ogen staren na en zullen staren... 't slaat wild, mijn harte, en wilder zal het slaan!... Geen woud, doorkruist van wegel, baan en laan, - een oerwoud!... Ach! een droom, die op kan klaren, en is geen droom; vervulde wensen baren steeds nieuwe wens, en 't…

Wanneer ik overdenk, hoe minzaam Haar stralend oog in 't mijne zag, Hoe vriend'lijk hare woorden waren En hoe bekoorlijk hare lach, Dan bonst mijn hart en vreugde komt er En trots in mijn bewogen geest, Dat ze eens haar gunst mij heeft geschonken En mij genegen is geweest. En als ik aan 't geluk durf vragen, Dat eens de dag verschijnen…

De schemering valt. een grote, rode maan stijgt langzaam uit de golven aan de oosterrand der nauwlijks ademende avondzee. de dromen komen met de golven mee en mijmerend gewordt mij, ongezocht, waarvoor ik jaren in vertwijfeling vocht, denkende dat het geluk omstréden moest zijn en dat het leven zonder smeken niet schenkt. o, heerlijk is nu…

Als een die, wandlend in een groot groen woud, Een wijle neerzit bij een waterwel, En in zijn handen 't water schept, dat snel Vervliet, tot hij geen druppel overhoudt; En, in gepeinzen, telkens weer dat spel Herhaalt, als had hij nimmermeer aanschouwd Hoe 't vonklend vocht, als levend zonnegoud, Zich niet laat vangen in de kleine cel;…

De zuchten aan de ziel ontschoten, De dankbede aan de borst ontstroomd, En Gode vlammend opgeschoten, Als gij zijn gunst en goedheid droomt, Staan in ’t onfaalbaar boek van ’t leven, Ginds, onuitwisbaar, opgeschreven. Door Hem, voor wie geen tijd verloopt: Gij zult ze als zielsherinneringen, Eens wedervinden, eens die zingen, Aan Hem, in wie…

in een wereld van louter plezier kwam ik haar tegen, glimlachend, en ze zei: wat liefde is geweest luister ernaar in de bomen en ik knikte en we liepen nog lang in de stille tuin. de wereld was van louter golven en ik zonk in haar als een lijk naar beneden het water sloot boven mijn hoofd en even voelde ik een vis langs mij strijken in…

Ist alles Weinen nicht ein klagen? Und alles klagen nicht ein Anklagen? Nietzsche -------------------------------------------- Onlangs, en ons lichte schertswoord spreidde Vreugdeglans om 't leed, waarvan ik sprak, Was het plots of diep in u iets schreide En de gaafheid onzer stemming brak. 'Hebt gij dan voor mij slechts scherts en…

Oktober draagt in vreê wie sober heeft genoten de zomer-vruchte', in lusteloze rustigheid. Maar ik, wiens dagen als een vlucht van vooglen vloden, steeds onvoldaan, naar u die de een'ge Zomer zijt, mij heeft de rille Herfst zijn wrangste wijn gegoten.... Zult ge thans keren?... Mijn bezweren is te moe dat het de laatste reize om uwe…

O dagen, dat weer d'eerste chrysanten stralen en geuren met de teêrste en koelste geur, o dagen als koele en geur'ge dalen... O dagen, dat weer d'aarde is uitgeweend, nu gouden oktober klaarde, ik ril en peins, o dagen, dat 'k met Haar werd vereend: wat schreit er toch in u? wat schreit er toch in u? wat jubelt er, ik ben ontroerd…

Tot tranen toe ben ik bekommerd: nu kan ik nooit meer naar de lommerd, omdat mijn hele inventaris al daar is.…

Weinig schone dagen Zijn ons nog gegeven. Laten wij de hemel vragen Om gelukkig leven: Nachten wit van dauw, Die laat optrekt, En als water zonnelauw Langs ’t gewas lekt; Om bezonken klaarte In vogellied en bruine sloot; Vruchten vol zoete zwaarte: Ons blozend brood; Om groene levensbomen, En loof in vlam, Als de engel die ons dromen…

In peace, Love tunes the shepherd’s reed; In war, he mounts the warrior’s steed: In halls, in gay attire is seen; In hamlets, dances on te green. Love rules the court, the camp, the grove, And man below, and saints above; For love is heaven, and heaven is love. WALTER SCOTT. Liefde lokt een zoet geluid Uit de dwarse herdersfluit, Lacht…

Ik dacht dat ik geboren was voor verdriet -- en nu ben ik opeens een lied aan 't worden, fluisterend door het ijle morgenriet nu smelt ik weg, en voel mij openstromen naar alle verten van de horizon, en ik weet niet meer waar mijn loop begon. de schaduwen van blinkend witte wolken bespelen mij en overzeilen mij; en scholen zilvren vissen…

Het heugt mij als de dag van gistren. Op het mos In hartverovrend achteloze houding lag Uw rijzige figuur, wijl de anderen het bos Langzaam doordwaalden. 't Was een vreeslijk hete dag. Gij hield mijn veldfles aan uw rozenlipjes, droog Van 't lachen. Diep-gemoedlijk, als wen de avondklok Door 't dal luidt, klonk het in uw keel. En zacht bewoog…