(fragment) Mijn Laura die ik min, kwam in mijn slaapzaal treden, Met liefelijk gelaat, en moedernaakte leên, Een kleedje alleen bedekte haar heupen naar beneden, 't Hing al van melk en bloed en maagdenwas aaneen: Een windje op haar verliefd, Ten venster ingeslopen, Bedreef een stoute dieft, En spreidde 't kleedje open, Daar zag men…

Hoe eindloos lang die nachten van ellende! Hoe lang nog in 't verschiet de dag die naakt, nu 'k uit de korte koortsdroom half ontwaakt, mij oprichte en de blik naar buiten wende. 't Is dag, maar toch geen dag voor mij, die kende de volle luister, die 't Heelal doorblaakt: zie alles treurt zó mat, zó dor, zó naakt.... maar dat de…

Toen zagen wij de wolken kruien En wachtten door de zwoele dag Het breken van de donderbuien In regenvlaag en hagelslag. En de avond daalde en geen vertroosten Van koelte en geen verkwikken kwam. Toen barstte ’s nachts het grommend oosten In blauwe gloed en rode vlam. Wij haalden onze adem ruimer En zonken uit de lauwe druk Tot Uwe grondeloze…

Zou'n wij geen glaaske mogen drinken? zou'n wij daarom een zat-lap zijn? - De droesmen van de driften stinken nog meer dan moer van zieke wijn. Zou'n wij geen meiske mogen kussen? Zou'n wij daarom een vuil-baard zijn? - Maar wèlke boezem wordt het kussen voor deze lang-verzopen pijn?... Als koningen kwamen we uit de Oosten en hadden…

Verstoken van de zon, die mij weleer verlichtte, En die wel eertijds placht vreugde in mijn ziel te stichten, Leef ik nu vol verdriet: Wat; leef ik? Neen, ‘k leef niet, Mits dat ik dagelijks voor duizend doôn moet zwichten. Ik leef dan niet: ‘k doe al: wel hoe zou ik niet leven? Ik voel te zeer d’ellende waardoor ik word gedreven En d’eindeloze…

Och! kon ik u vergeten, mijn lief, mijn aangebeden; Maar, ijdle wens en ijdle hoop: Ik heb te veel geleden. Niet dat ik in uw armen, op uwe rode monde, geluk, te veel voor ‘t mensenhart, gezocht heb, - en gevonden. Maar dat ik om u geleden heb, geweend in doodsangstbeven al wat een hart aan tranen heeft: dat bindt me aan u voor ‘t leven…

Verwaaide heesters in een lege tuin. Klimrozen in de luwte van de muur. Wat zonnebloemen, spruitend tussen 't puin Der vorige winter ingestorte schuur. Het vage pad door hei naar 't lage duin, Vanwaar ik 's middags op de einder tuur Over mijn boot, gekanteld, half in 't zand, Door 't laatste springtij hoog op 't strand getild.…

Hier moet ik peinzend gaan en stil, - het afgeleefde loof kwijnt aan de twijgen, ik voel de lome schemer stijgen - en stijgen, stil. Wat glanst het bleke Westen koud! een matte lach uit droeve wolkenbrauwen doet flauw de teed're nevel blauwen in 't gélend woud. - Ik zie de bleke stervenswenk…

'k Liet door de schouwburg onbestemd mijn blikken waren terwijl ginds de opera wegschemerde in de vert'. Bewustloos scheen mijn geest en 't bleef koud om 't hert. Dan kwaamt ge - een lichtglans - voor mijn dolend oog gevaren. En eensklaps trilde een wonder zingen op de snaren, een lang vermiste toon, die…

Ik droom mijn liefde blijer, dat ze niet schreie meer bij elke ontgoocheling en dat ik vreugd –en vriend- verlaten toch voor de mensen van liefde zing. Ik droom mijn liefde sterker, dat ze niet zoeke meer mijn eigen lieve gril: ik droeg ze naar de heimweeharten van dolers die niemand beminnen wil. Ik droom mijn liefde wijder, dat niet…

De luchten hangen vol dagen, - De dagen hangen vol smart… Ik zal te zwak zijn, om te dragen Wat mij de wereld tegen-sart; Ik zal te ziek zijn, om te wezen Wat uw wil star me tegen-slaat, O mijne dade’ : allene wezen Die door ’t gewoel bang henen gaat. Ik, die te trots ben om te leven In stalen palen enkle tijd: Ik zal te moe zijn om te…

Het wreedste lijden blij te lijden zonder schuld; De laster, haat en smaad kloekmoedig te verdragen; In ‘t allerliefste leed nog van geen leed te klagen, Zijn vruchten van Geloof, van Hoop en van Geduld. Maar Liefde, door een straal van ’t godlijk beeld gehuld, Houdt beiden de armen om haar moorders hals geslagen, En tracht, al stervend…

O Jongling, zie rond u de wereld strekken, zo kleurig in het kwikkend zonnelicht, zo geurig in de frisse morgenwind. Voel 't vruchtbaar leven in haar gronden woelen, en, rustloos stijgend, heen end weder striemen, door veie grond en eik en wiegend gras. Bezie het immer reizend water stromen en vlieten, storten, klaatren, golven, dampen. Aanhoor…

Ben ik traag omdat ik droef ben, Alles vergeefs vind en veil Op aarde geen hogere behoefte ken Dan wat schaduw onder een zonnezeil? Of ben ik droef omdat ik traag ben, Nooit de wijde wereld inga, Alleen Lisboa van bij de Taag ken, En ook daar voor niemand besta, Liever doelloos in donkere stegen Van de armoedige Mouraria loop…

Zo dit groot monument, dit uitgekozen koninklijk gloriestuk en pronkkleinood, de rijke rotsklomp, kantig en behouwen als een gekloofd juweel, de bergkolos, die dromende onder het marmerpantser de leden rekt, de torenstapeling van duizenden op duizenden getild door honderdduizenden, getuigenis van onbedwongen almacht uitgevierd tot zwijmelhoogte…

Mijn zwaarste leed ten allen tijde Was ’t machtloos stille medelijden; Maar lichter steeds woog eigen juk Door blik op and’rer Heil, door bloei van meegeluk.…

Tussen de Betuwe en tussen de Veluwe Daar lag de dijk door het waterig land Als iets waaraan niets was te veranderen:- De koeien en de kikkers aan de' ene kant En de zilveren vissen aan de' andere; Zo bleven zij ieder in hun element, Daar was dan ook ieder al lang aan gewend Daar tussen de Betuwe en tussen de Veluwe. En ónder aan de dijk…

Ochtend vroeg hemel klaar er zijn aëro's van alle zijden aëro en nog een aëro lieve lieve aëro puf puf blauw klaprozen in koren staan er zijn nog zovele bloemen blauwe vesten in de velden en er is een rooie rok rood op blauw en blauw op blauw…

Wat wil die dolle jong'lingtrits, Zich dwaas'lijk noemend 'Nieuwe Gids'? Wier schaamt'loze opgeblazenheid Ons ergert en ten hemel schreit. Eerst waagden zij het in de bladen De dichtkunst en Gods naam te smaden! Geen dichter was zó groot, zó hoog, Dien niet hun zwadder stout bespoog. Men riep tot hen: 'Doe zelf eens wat!' Toen…

Nu weet ik welke vogel mijn lievlingsvogel heten mag, die even opgetogen zingt zomernacht en winterdag. Ik werkte ’s winters in het woud, de zon scheen fel door de denne-stammen op fonkelsneeuw met rosse vlammen, mijn hakmes blonk en klonk op ’t hout. Daar ging omhoog een kleine schelle met fijne lichtdoorwaaide klank, hei-leeuwrik’s lied…