Nu ik me in 't reinst van de nacht Met U vereenzamen mag, Uit zich mijn twijfel als klacht Gaf ik genoeg U deez' dag? Werd mijn geduld en mijn daad, Al wat ik derfde en dorst, Sier voor Uw leest en gelaat Lieflijk juweel op Uw borst? En het geloof in de droom, 't Schoon waar de zoeker naar zucht, Kroont het Uw lover, o boom,…

Jantje kwam Van Amsterdam. Veel had Jantje te vertellen; Jantje was zo machtig wijs, Dat zijn borstje scheen te zwellen, Of hij kwam van 't paradijs. Jantje droeg Vast moois genoeg: 't Was een jasje van fijn laken; 't Was een hoedje, rijk van glans; En hij dacht jaloers te maken Al de vrijers, al de mans. Jantje zag Met witte lach…

Denk niet, lieve speelgenoten! Dat de tijd mij heeft verdroten, Toen ik gistren zat alleen. Die vermaak heeft in het lezen, Hoeft geen eenzaamheid te vrezen. Maar is altoos wel tevreên. Vader zegt, dat brave mensen Dikwijls naar die uurtjes wensen; Dikwijls naar hun kamer gaan, Om in oude en nieuwe boeken Wijze lessen op te zoeken:…

Geen luid geluid, geen luid geluid De winter vriest de vreugden uit. Maakt grond en sneeuw en harten hard en al de bomen zwart De hutten staan zo kil en stil alsof haar elk gesloten wil daarbinnen dringt de koude maar, daar uit de dodenbaar Gebogen hoofds, vereenzaamd droef Een moeder die haar kind begroef Sluipt wanhoop d' aarden straten…

De tastende ontucht van uw teedre handen. Het duister...geur van rozen en van wijn. Morgen zal wroeging weder wreder branden. Maar heden: laat ons zalig zijn. ------------------------------------------- uit: Kwatrijnen (1924)…

'k Had haar zo graag nog eens, Voordat zij ons verliet, Goênacht gekust. Zij zeiden: ‘Beter niet.’ Zwaar, door hun zacht vermaan, Sloeg mij hun medelij; Niet zien.... Nooit meer.... En toch Zó dichtbij. Toch: ‘Beter niet’. - Dat woord Grijnst me overal nu aan. ..... O, had ik Niet verstaan! ------------------------------------- uit…

'K zie nu al hoe 'k, als jij gestorven bent, Zal zitten, kijkend naar je stil gezicht; Wel vol verleden, toch pijnlijk verlicht, Dat jij ten minste geen verdriet meer kent. Mijn handen zullen, vroeger lang gewend, Van zelf aaien je haar, waar levend ligt, Als vroeger, nog het diep glanzende licht, Dat uit de dood mij jouw vergeving zendt.…

Nu, lachend, speuren mijn begerige ogen Naar iedre sater, die ik, marmer zie, Beschonken, neergezonken op één knie, De wijnzak drukkende; dra zat gezogen, Loert naar een nymf hij met zijn scheel gespie: Zijn dronken vingers bootsen, lustgebogen, Krambevende haar lichaam na: gedogen Zal hij het nooit, dat zij hem snel ontvlie. Zijn lach grijnst…

Waarom uw blik mijn blik niet boeit? Waarom uw lach mijn lach niet wekt? Waarom niet heel mijn hart ontgloeit bij 't schittren van de reinste schatten dat elk gemoed naar 't uwe trekt? Eens zwom mijn ziel, als uwe ziel, in wondre wonne en zonneschijn; maar 't leven kwam, de sluier viel, die 't al met toverwaas omschemert, en naakt bleef…

Een fabel Vonk'lend door het loverduister, Zelf onkundig van haar luister, Licht-ster van de klavergrond, Doolde een glimworm in het rond. Uit het zwabbrig slijm gekropen, Stort een pad, met vuil bedropen, Op die fel gehate schijn 't Onweerstaanbaar moordvenijn. ‘Waarom doodt in arren moede, Waarom doodt mij uwe woede, Daar 'k u nooit…

Ergens moeten toch zijn de lichte waatren van haar ogen Mijn handen zijn zo hete en droge en het lichte water van haar stem mijn keel is een dorre klem. Het kan toch zo altijd niet duren met de brandende uren mijn stem is schor, mijn ogen dor. ----------------------------- uit: Verzen (1890)…

Hij staat in 't zonlicht, in een vloed van bloemen, 't Verwarde kluwen van zijn kers te ontvlechten, En zorgzaam, wijl de hommels hem omzoemen, Helpt hij een stengel om zich vast te hechten, En iedre nieuwe, rood getroste slinger, Die hij bevrijdt van wie zijn bloei bedekten, Betast hij zoekend met voorzichtge vinger, En stoort de blinde…

Over alle daken bloeit mijn bleke wake; alle sterren toe reikt ze, strak en moe. Baart dan alle bangen steeds een nieuw verlangen? Is dan alle vrees liefdes vrouwe en wees?... - Over alle daken bleek-gebloede bake; over heel de wereld heen liefde en leed, - alleen...…

Voor een lange voermanswagen, volgeladen met kareel, wordt een hooggebouwde hengst gespannen in zijn sterk gareel. De oude voerknecht trekt geweldig met de toom en schreeuwt het uit. 't Kloeke beest spant al zijn spieren, zet zijn poten achteruit; en het snokt uit al zijn kracht en witte schuim komt op zijn mond, maar de wagen roert niet…

Och Moeder, is dat nu de nachtegaal, waarvan gij, moeder, mij zo menigmaal verteldet dat hij vóór de zonne zingt, en, na de zonne, zoetjes avondklinkt? Dat bruin hij is van verwe, en eiers legt, in leeggebouwde nesten? Moeder, zegt, wanneer hij, vroeg en spade, uit…

Gij zijt een stille witte blinkesneeuw, gij zijt een blinke zee tintelzee Gij zijt een schemerwitte leliemeid, gij zijt een wijde vlindereluwheid. Gij zijt een opene, het witte, ‘t willende, het wachtend, straalvlammend, lichtlillende.…

Aagt Morsebel nam kleine Piet In kost, en als het kind, te middag aangezeten, Haar soms zijn walging merken liet: De vieze bijsmaak van heur knoeisels werd geweten Aan kaarsvet, roet, noch snuif; 't was altoos: "Lekkertand, Wat zou het zijn, als aangebrand?" Nu kwam er eens een schotelvol groen eten Te voorschijn, die Kok Aagt…

Moederlief, zie daar een roosje Van uw Coosje Wijl gij heden jarig zijt. 'k Heb vanmorgen al gezongen En gesprongen, Zo verlangde ik naar die tijd Maar ik kan geen rijmpje dichten, Moet ik zwichten Voor mijn broer in poezij Neem dan, moeder, slechts dit roosje Van uw Coosje, 'k Heb u toch zo lief als hij.…

V Vuur, aarde, wind, ik haat ze. O God, mijn haat Tegen het vuur dat, lang afgunstig, vrat Het glanzend haar, dat ik heb liefgehad, Als koper rood, en teer als herfstragdraad. ‘K haat de aarde. – Haar metaalreuk, de eeuw’ge, slaat Omhoog: hoe kort kuste ik ‘t roodblonde glad? En de onverschill’ge, die geen eerbied had, De wind, die deed…

's Nachts rusten meest de dieren, Ook mensen goed en kwaad, En mijn Lief goedertieren Is in een stille staat: Maar ik moet eenzaam zwieren, En kruisen hier de straat. Ik zie het zwierig drijven, Ik zie de klare maan, Ik zie dat ik moet blijven Alleen mistroostig staan. Ach lief, wil mij gerieven Met troostelijk vermaan.…