Zij waren de dag zich moe gegaan met zwoegen en met gezucht, in de late avond kwamen zij aan in Bethlehem het gehucht. Maria en Jozef liepen tesaam de donkere straten door en vroegen bij alle menschen aan en vonden er geen gehoor En hadden eindelijk in een stal hunnen intrek genomen en zochten zwijgend zich terecht in dit hun onderkomen…

Troost der armen. Wat buigt ge u neder, o mijn ziel, Waarom dus gans verslagen? Alsof op u al 't donker viel Der donkerste aller dagen! Besterft ons lamplicht op zijn pit, Die uitgaat van de droogte, Wij hebben beter licht dan dit, In d' opgang uit de hoogte1). De middagkost was zeker schraal; Elk onzer nam hem zuchtend;…

Vroeger toen 'k woonde diep in 't land, Vrat mij onstilbaar wee; Zoals een gier de lever, want Ik wist: geen streek geeft mij bestand, En 'k zocht het ver op zee. Maar nu ik ver gevaren heb En lag op de oceaan alleen, Waar zelfs Da Cunha en Sint-Heleen Niet boren door de kimmen heen, Voel ik het trekken als een eb Naar 't verre, vaste…

Laat de luiken geloken zijn wiege wiegele weine en de stilte onverbroken zijn wiege wiegele wee. Wen het kindje gedogen wil moe en tevreeën, dat de blinkende ogen stil toe zijn gegleeën, dan zal komen de dromenvrouw zacht over de grond zij de vrome, die schromen zou zo zij wakenden vond. En zij zal in de lange nacht aan het hoofd…

't Is nacht. 'k Zit op de hei. Nergens geluid. Over me staat, als transparant kristal rondom een oude berggod in zijn hal een halve bol van stilte, die me omsluit: 'k hoor, hoe heel ver een lang gillende fluit een tunnel boort; mijn berg kraakt overal. Een blaf, ginds, hakt een gat; en recht en smal knapt een spleet open, tot mijn oor hem…

Hij spreekt wel soms van al zijn lijden, Die oude man met sneeuwwit haar; Maar meest zit hij in zich verzonken En stil en zwijgend nevens haar. Zij wordt wel groot, maar is zo tenger; Hij legt de hand soms op haar hoofd: -- Zo ze eenmaal in mijne oude dagen Door vroege dood mij werd ontroofd! Dan lacht ze op hem met stille weemoed, Terwijl…

Verhelderd ligt en overal omzwacht, En tinteljong en toch zo eindloos oud, Dat ‘t bijna angstig maakt en onvertrouwd Dit daaglijks plekje nu in winterdracht. Gedekt zijn alle sporen, kalm en zacht, En alle onwillige en stutten boud, Met vertjes blank als bijenvlerkjes koud, Belegen werden uit de hemelnacht. Van ‘t hart uit wit tot de einden…

Hier heeft mij Rozemond bescheiden, Hier, bij deez' boom, die welig wast. Waar mag de schone zo lang beiden, Dat zij niet op het uurtje past? Of ben ik wat te vroeg gekomen, Door drift der min, waar ik van kwijn? ô Zalig veld, ô groene bomen, 't Kost hier te nacht wel bruiloft…

Van alle plaatsen waar Gij uitgestald zijt over de bezette stad schreit Uw triestigheid men heeft U aan alle hoeken opgehangen om in een offerblok senten te vangen Nog hebt Gij de kommunie met het volk gevonden het steekt zijn armen in uw warme wonden Wij steken ons handen in Uw wonden doof en blind zijn wij in ongeloof Priesters…

De Meester, in zijn Wijsheid, gist. De Leerling, in zijn Waan, beslist. ----------------------------------- uit: Puntdichten (1824)…

I Licht mijner ziel! ik zag u steeds van ver, En wist wel dat gij eindlijk komen zoudt; - Woorden, die ik niemand heb betrouwd, Gaan uit als bleke vlammen, - als een ster, Die in 't azuur, maar blanker, lieflijker, Zie 'k in uw lokken liggen 't licht gelaat; 't Mysterie van veel leeds, maar nooit van haat, Droomt in uw ogen; - 'k zag…

De gele rozen lichten langs ‘t terras. In diepe stoelen liggen zij te rusten, De zaligen, die elkaar gelukkig kusten, De toekomstlozen; heel hun leven was Een dringen naar de voorgeweten uren, Waar alles eensklaps in vergeten is; ‘t Verwaait nadat het stukgereten is Hun oud bestaan; en nooit kan iets meer duren Naast dit verzonken zijn,…

Nimmer zal de ziel vergeten Schone wereld waar zij leerde Wat gemis niet had geweten Dat zij de eeuwen lang begeerde: O te lachen, o te wenen, Zich in lach en tranen geven, Tot te lachen of te wenen Wordt der lichte ziel om 't even: O te wenen, o te lachen Tot de neevlen zijn doorschenen, En haar wenen wordt als lachen, En haar lachen…

De poes springt met haar stille sprong En nestelt zich weer op mijn schoot, Zij lijkt, een rasp gelijkt haat tong, Ons beider gein is even groot. Haar vacht is zacht gelijk fluweel, Haar ogen glanzen in het donker, En als zij spint, stijgt uit haar keel Een vreemd gerucht, als van een ronker. Zij spint de muzikale draden Van een geheim,…

I De Harlinger stoomboot schommelt Over de Zuiderzee Van Stavoren naar Enkhuizen. Een dichter schommelt mee. Kwijnend rust op de verschansing De zangrige elleboog. Glazig staart naar Friesland Het bleekblauw poëtenoog. Soms is 't of een klaaglied De schampre lippen ontstijgt. De hofmeester denkt, dat mijnheer dan Een aanval van…

Hosz pitá Aggou jehosz pitá Dikkesgommelmettuntoet Hosz pitá Tibesz tehosz pitá Di debedde vóron sdoet Segge seffe, worruwáck kurdán Mottu nogwa tvan debáck kurdán Mottu melluk, mottekág gullán El ke óg tente sél lufte dön. Hosz pitá Aggou jehosz pitá Prut tult saggies inpro teszt Hosz pitá Tibesz tehosz pitá Assun fön wattisz gepeszt…

Ik ben met u alleen, o Venus, felle star. En, waar 'k vergeefs in mij uw stralend gloeien zoeke, blijft leeg mijn marrend harte, en bar. Mijn harde mond is strak aan beide starre hoeke. Geen vraag. En zelfs wat 't eerst me naêrt en 't laatste scheidt : zelfs ángst en komt mijn ijlt' bezoeken. Ik ben met u alleen, mijn ogen droog…

Kom, de sluier omgeslagen en het al omhullend kleed: buiten is de wonderwagen met zijn driftig hart gereed, om ons ruimten in te dragen, wijder dan waar ‘t oog van weet, Kom, ons beelden te vergaren, later weer in droom begroeten morgenweelde te bewaren in het sneller-jachtend bloed, en het leven in te varen en de bergen tegemoet. Kom…

De vader schommelt op de knie Zijn jongen hop, hop, hop! ‘ Hei, dat gaat kostelijk’, jubelt die, ‘ Nu hard eens in galop!’ ’t Gaat wipprend, tripprend op en neer, Tot vader uitroept: ‘ Oef! Nu kan ik je niet houden meer En laat je vallen – poef!’ De jongen roept: ‘ Dat heit geen nood, Dat weet ik wel al lang; Ik ben, zit ik op vaders schoot…

Wees brave, broerke, brave, Ons kloefkes staan gezet: Het ene bij de kave, En 't ander onder 't bed. 't Zijn wortels in en raapkes, Wel zes of zeven gaapkes. Wees brave, of weet-je niet Dat Sinte Klaas ons ziet? Bid zoetekes, met zusje, De heilgen tabbaardman, Heel koes gelijk een musje, Dat nog niet vliegen kan. En morgen, bij 't…