Ik wenste toen een oudgraaflijk kasteel, In 't midden van hoog beukenbos met uilen En grafruïne, zwartbegroeid de zuilen, Scheef elke schacht, gebarsten 't kapiteel; Twee leeuwen, door oud mos vaalgroen en geel, Spalkten naast de ophaalbrug hun drakenmuilen, En uit het maanlicht kwam de herfststorm huilen Door puin van gang, vol rits'lend…

Gevallen, ja, gevallen, Gevallen en veracht! Doch weet ge, zonder mallen, Wat de arme daartoe bracht? Nu loopt ze langs de straten En kent geen uur van vreugd, Sinds ééns zij heeft verlaten God en het pad der deugd. Doch wilt haar nu niet smaden - Wie bracht haar in verdriet? Een man heeft haar verraden, Toen hij haar snood verliet.…

je zou niet zeggen: je zou niet zeggen dat het zoveel moeite kost alleen te zijn als een zon rollende over het grasveld neem dan - vriend!- de mieren waar wonend in hun paleizen als een mens in zijn verbeelding -; wachten zij op regen en graven dan verder: het puur kristal is hen zand geworden. in het oog van de nacht woon je als een merel…

Hond: Bokje, pas op, anders bijt ik u zeer! Bokje: Hondje, pas op, anders stoot ik u weer! Hond: Bokje, mijn tanden zijn scherp, pas maar op! Bokje: Hondje, mijn horens staan vast op de kop! Hond: Bokje, het was maar uit gekheid gezeid, Laat ons wat spelen, wij hebben tijd. Zij stoeiden en speelden en huppelden rond, En buitelden…

Ze zeggen nog wat, Ze zeggen nog wat, Ik heb zo vaak aan mijn hart gehad Als trage brand die node verging, Het hoofd van een mens, dat te sterven hing. Uit de smeulende as van z'n brekend oog Sloeg er bijwijlen een vlam omhoog, 'n Vlam als een vraag. Want ze vragen nog wat, Ze vragen: Wie heeft er mij liefgehad? En voor ze 't vernemen…

Ieder uur van mijmering over je goedheid, Zo vanzelfsprekend grondeloos, Smelt ik weg in gebeden naar jou. Zo laat ben ik gekomen Naar de tederheid van je blik, En van zo ver naar je uitgestrekte handen, Stilletjes, doorheen ruimte en tijd. Ik had in mij zoveel weerbarstig roest Dat uit mij wegvrat, met gulzige tanden, Het vertrouwen.…

Laat de schelle tonen vlieten uit de zangerige keel en als vooglen henenschieten in hun wislend klankgespeel. Want dan reppen tong en veren vrije liedren, lang versperd, vooglen die hun kop bezeren aan de traliën van mijn hert. Laat de rijke klanken stromen als een vloed in de avondpracht, waar de zwanen drijvend dromen in hun kuise vederdracht…

Hoe laat is 't aan de tijd? Het is de blanke dageraad. De diepe wei waar nog geen maaier gaat staat van bedauwde bloemen wit en geel. De zilvren stroom leidt als een zuivre straat weg in het nevellicht azuur; en morgens zingend hart, de leeuwrik, slaat uit zijn verdwaasde keel wijsheid die geen betracht en elk verstaat, vreugd zonder maat,…

Mijn liefste, waar we beiden zijn, Daar zijn we met ons bei, Al de andere mensen, die er zijn, Ze zijn er niet voor mij. Ze lachen wel en praten wat, Ze komen wel en gaan, Maar doen ze iets of laten dat, Het komt er niets op aan. De andere mensen om ons heen, Zijn ook wel lief en goed, Maar ik bekommer mij alleen Om wat jij zegt en doet…

Haar smal gelaat, onder de grijze haren, smal, bleek en moedig, is mij toevluchtsoord, een blanke koepel, hoog en ongestoord door 't dom geraas, de hartloze gebaren. Het ware onnodig dat zij met één woord, voor mij alleen, die stilte ging verklaren, ik ken de droom die somtijds komt gevaren diep in haar blik, en éven haar bekoort.…

Wend naar mij toe uw moe en droef gezicht Gerimpeld in de dagelijkse zorgen; Verstrakt in nijpende angst om brood voor morgen; Verkrompen in een klein-gekozen plicht. Wend naar me toe uw ogen zonder licht, Kleurloos en dof in kasse' als opgeborgen; Verschuwd in blikken die zich werend worgen In vrees voor àl wat in de toekomst ligt.…

'k Ben er wedergekeerd, Waar mij 't eerst werd geleerd: Min de Heer en de naaste als u-zelve; Waar ik 't eerst, mij bewust, Door mijn moeder gekust, Het azuur van de hemel zag welven. Ik herkende geen kluis, 'k Vond een vreemde in mijn huis, En 't omsloot eens zo veel wat ik minde, 'k Vond geen schaâuw in de tuin, Want geknakt was…

Zo welkom als de bie, die, aan 't ronken, wijl de last wast, terug met heuren buit uit de velden rijk beblomd komt, zo welkom zijt ge mij, gij, wanneer ge mij verzet met hetgeen uw zwervend vlerk- werk, al vliegen achter 't land, vand: mijn hoppelend herte klopt op 't aanhoren en 't verstaan, aan het ruisen van zijn stem…

Wij komen nooit meer saam: De wereld drong zich tussenbeide. Soms staan wij beiden 's nachts aan 't raam, Maar andre sterren zien we in andre tijden. Uw land is zo ver van mijn land verwijderd: Van licht tot verste duisternis - dat ik Op vleuglen van verlangen rustloos reizend, U zou begroeten…

Wanneer de moeder van het licht weer licht, En voor haar goud de zwarte mist doet wijken, Dan laat ze er stralen langs de bloemen strijken, En dankbaar doet elk bloemeke zijn plicht. Zodra de bloem de lieve zon ziet prijken, Dan wolkt ze wierook op in wolken dicht, En geurenmoeder wordt het moederlicht... Ik moet, Mathilde, u aan de zon gelijken…

Vroeg en veel, en altijd nog - Zou het ooit vermindren? - Minde ik jonge kindren; Zieltjes zuiver van bedrog; Oogjes, die niet jokken; 't Voorhoofdje onbetrokken; 't Hartje zonder arg of list, Zonder zorg of vrezen; 't Lief en lachend wezen; 't Mondje, tot een kus gespitst, Vriendlijk aangeboden; En geen kunst van node. Die reeds…

De koning was dood; in de wieg lag zijn zoon; De broeder des konings verlokte de kroon. Hem schonken de ridders het hoogste bewind; De bisschoppen kozen en huldigden 't kind. Hoog vlamde het twistvuur, verwoed streed het volk; De zoon zocht de vader met strijdbijl en dolk. Het vee werd geroofd en de huizing verbrand: Slechts 't onkruid…

Ik ben geen plant: ik wil geen rust 'k Ben jong en - van mijn tijd, Brenge ieder uur mij leed en lust En telkens nieuwe strijd! Als het plan wordt een daad, Zonder raad of beraad, Als ik liefheb en haat, Als ik schrei, als ik lach Wel honderd malen iedre dag, Dan ben ik 't leven mij bewust, Dan leef ik eerst naar hartelust, Al…

Als de zon des avonds daalt Staat mijn rozenboom vol rozen, Nog in 't avondlicht te blozen Dat zijn kruintje overstraalt. 't Boompje bloost en bloeit en blinkt In het midden van mijn gaarde, Waar rondom de duisterende aarde Reeds in schemering verzinkt. 's Avonds in mijn rozenhof Blijft het avondlicht gevangen In de duizend roosjes…

Hare buik is zo welvende en zacht Als van de wijde zee een ronde golf, Die een oneindige lichtglans bedolf Binnen zijn tedere en donzen vacht. Van uit die tedere en donkre nacht, Waarmee zij haar schatkamer overscholf, Zal stijgen, die zich zelf uit haar opdolf, Tot vrijheid ene lichte gouden vracht. Een lichte schone schaar van bloeiende…