September blaas uw gouden vlammen Door al de wijde wereld heen! Blaas van nog boordevolle stammen Het kwijnend afval naar beneên! Begraaf ons in uw gulle goud, Tot ons ontstuimige verlangen Barst boven al uw wilde zangen En feest in al uw vruchten houdt! September blaas uw witte buien Als blâren van een rozenstok! Blaas aan ons hart, tot…

Kom nu, bedroefden! al wie raad'loos klagen! 'k Bèn niet de Schoonheid, maar 'k zal vóor Haar spreken. 't Bewijs? 'k Geef u mijn woord-zelf als een teken, Dat Zij mij zond en gij mij raad moogt vragen. Geloof alleen maar dat zij álle dagen Kan troosten al wie, lijdend, Háar aansmeken, En woorden weet, die 't lachen door doen breken Om…

Een jonge tuinman kweekte teder Een roosje, dat zijn bloembed droeg; Behoedde 't wel voor buiig weder, En gaf het warmte en vocht genoeg. 't Was eindlijk zeldzaam schoon ontloken, En menig had en kocht het graag: ‘Het is voorlang mij reeds besproken’ Was elk bescheid op elke vraag. Nu plukt hij 't zorglijk van de stengel,…

Het zonnelicht is neergedaald en ‘t gaat bij andere lieden, verwacht en welkom-weer onthaald, de dag hun doen geschieden. Het morgent daar, het avondt hier, en wonderschone verven zie ‘k wentelen in het westervier, en stille, stille sterven. ‘t Was rood eerst, helder paars weldra; en, blauw- en blauwerwendig, door…

Verdraagzaam was ik – zeer! Toen heeft dat volkje mij Voor onverschillig uitgekreten; ’k Werd boos, dat spreekt! en nu – nu vragen ze, even vrij: Of dat verdraagzaamheid moet heten?…

In dertienhonderd en twee beken naar de stroom, stromen naar de zee, zó de verdedigers van het vlaamse-gemeente-sisteem, sterk in de strijd, wal, tegen de aanval van de franse leenroerigheid; zee-wal, pal, als de Rode Zee ten tijde van de Eksode was, tocht van godsvolk naar Kanaäan, tocht der Joden. Maar negentienhonderd zestien zal, zij aan…

Ik wenste toen een oudgraaflijk kasteel, In 't midden van hoog beukenbos met uilen En grafruïne, zwartbegroeid de zuilen, Scheef elke schacht, gebarsten 't kapiteel; Twee leeuwen, door oud mos vaalgroen en geel, Spalkten naast de ophaalbrug hun drakenmuilen, En uit het maanlicht kwam de herfststorm huilen Door puin van gang, vol rits'lend…

Gevallen, ja, gevallen, Gevallen en veracht! Doch weet ge, zonder mallen, Wat de arme daartoe bracht? Nu loopt ze langs de straten En kent geen uur van vreugd, Sinds ééns zij heeft verlaten God en het pad der deugd. Doch wilt haar nu niet smaden - Wie bracht haar in verdriet? Een man heeft haar verraden, Toen hij haar snood verliet.…

je zou niet zeggen: je zou niet zeggen dat het zoveel moeite kost alleen te zijn als een zon rollende over het grasveld neem dan - vriend!- de mieren waar wonend in hun paleizen als een mens in zijn verbeelding -; wachten zij op regen en graven dan verder: het puur kristal is hen zand geworden. in het oog van de nacht woon je als een merel…

Hond: Bokje, pas op, anders bijt ik u zeer! Bokje: Hondje, pas op, anders stoot ik u weer! Hond: Bokje, mijn tanden zijn scherp, pas maar op! Bokje: Hondje, mijn horens staan vast op de kop! Hond: Bokje, het was maar uit gekheid gezeid, Laat ons wat spelen, wij hebben tijd. Zij stoeiden en speelden en huppelden rond, En buitelden…

Ze zeggen nog wat, Ze zeggen nog wat, Ik heb zo vaak aan mijn hart gehad Als trage brand die node verging, Het hoofd van een mens, dat te sterven hing. Uit de smeulende as van z'n brekend oog Sloeg er bijwijlen een vlam omhoog, 'n Vlam als een vraag. Want ze vragen nog wat, Ze vragen: Wie heeft er mij liefgehad? En voor ze 't vernemen…

Ieder uur van mijmering over je goedheid, Zo vanzelfsprekend grondeloos, Smelt ik weg in gebeden naar jou. Zo laat ben ik gekomen Naar de tederheid van je blik, En van zo ver naar je uitgestrekte handen, Stilletjes, doorheen ruimte en tijd. Ik had in mij zoveel weerbarstig roest Dat uit mij wegvrat, met gulzige tanden, Het vertrouwen.…

Laat de schelle tonen vlieten uit de zangerige keel en als vooglen henenschieten in hun wislend klankgespeel. Want dan reppen tong en veren vrije liedren, lang versperd, vooglen die hun kop bezeren aan de traliën van mijn hert. Laat de rijke klanken stromen als een vloed in de avondpracht, waar de zwanen drijvend dromen in hun kuise vederdracht…

Hoe laat is 't aan de tijd? Het is de blanke dageraad. De diepe wei waar nog geen maaier gaat staat van bedauwde bloemen wit en geel. De zilvren stroom leidt als een zuivre straat weg in het nevellicht azuur; en morgens zingend hart, de leeuwrik, slaat uit zijn verdwaasde keel wijsheid die geen betracht en elk verstaat, vreugd zonder maat,…

Mijn liefste, waar we beiden zijn, Daar zijn we met ons bei, Al de andere mensen, die er zijn, Ze zijn er niet voor mij. Ze lachen wel en praten wat, Ze komen wel en gaan, Maar doen ze iets of laten dat, Het komt er niets op aan. De andere mensen om ons heen, Zijn ook wel lief en goed, Maar ik bekommer mij alleen Om wat jij zegt en doet…

Haar smal gelaat, onder de grijze haren, smal, bleek en moedig, is mij toevluchtsoord, een blanke koepel, hoog en ongestoord door 't dom geraas, de hartloze gebaren. Het ware onnodig dat zij met één woord, voor mij alleen, die stilte ging verklaren, ik ken de droom die somtijds komt gevaren diep in haar blik, en éven haar bekoort.…

Wend naar mij toe uw moe en droef gezicht Gerimpeld in de dagelijkse zorgen; Verstrakt in nijpende angst om brood voor morgen; Verkrompen in een klein-gekozen plicht. Wend naar me toe uw ogen zonder licht, Kleurloos en dof in kasse' als opgeborgen; Verschuwd in blikken die zich werend worgen In vrees voor àl wat in de toekomst ligt.…

'k Ben er wedergekeerd, Waar mij 't eerst werd geleerd: Min de Heer en de naaste als u-zelve; Waar ik 't eerst, mij bewust, Door mijn moeder gekust, Het azuur van de hemel zag welven. Ik herkende geen kluis, 'k Vond een vreemde in mijn huis, En 't omsloot eens zo veel wat ik minde, 'k Vond geen schaâuw in de tuin, Want geknakt was…

Zo welkom als de bie, die, aan 't ronken, wijl de last wast, terug met heuren buit uit de velden rijk beblomd komt, zo welkom zijt ge mij, gij, wanneer ge mij verzet met hetgeen uw zwervend vlerk- werk, al vliegen achter 't land, vand: mijn hoppelend herte klopt op 't aanhoren en 't verstaan, aan het ruisen van zijn stem…

Wij komen nooit meer saam: De wereld drong zich tussenbeide. Soms staan wij beiden 's nachts aan 't raam, Maar andre sterren zien we in andre tijden. Uw land is zo ver van mijn land verwijderd: Van licht tot verste duisternis - dat ik Op vleuglen van verlangen rustloos reizend, U zou begroeten…